روش اول: ایجاد یک حساب کاربری بر روی گوشی موبایل

برای ساختن یک حساب اینستاگرام در اپلیکیشن طبق موارد زیر عمل کنید:

1- برای گوشی‌های آیفون، از طریق App Store و برای گوشی‌های اندروید از Google Play Store، اپلیکیشن اینستاگرام را دانلود کنید.

2- زمانی که اپلیکیشن نصب شد، آیکون  را لمس کنید تا باز شود.

3- در گوشی‌های اندروید، قسمت ثبت‌نام با ایمیل یا شماره تلفن را (Sign Up With Email or Phone Number) انتخاب نمایید.

4- در گوشی‌های آیفون، وارد بخش ایجاد حساب جدید (Create New Account) شوید. سپس آدرس ایمیل یا شماره تلفن خود را وارد کنید، این مرحله نیازمند یک رمز تأییدیه دارد و سپس گزینه بعدی (Next) را بزنید.

• همچنین می‌توانید گزینه‌ی ورود با فیس‌بوک (Log in with Facebook) را انتخاب کنید تا با حساب فیس‌بوک خود ثبت‌نام کنید.

5- اگر با ایمیل یا شماره تلفن خود ثبت‌نام می‌کنید، یک نام کاربری و رمز عبور ایجاد کنید، اطلاعات حساب خودتان را ویرایش کنید و سپس گزینه «انجام شد» (Done) را انتخاب کنید.

• اگر با حساب فیس‌بوک خود ثبت‌نام کرده و از حساب فیس‌بوک خود خارج شده باشید، فوراً به صفحه ورود هدایت خواهید شد.

روش دوم: نحوه ایجاد حساب در کامپیوتر

1- به سایت Instagram.com بروید.

2- آدرس ایمیل خود را وارد کنید، یک نام کاربری و رمز عبور ایجاد کنید، یا بر روی Log in with Facebook کلیک کنید تا با حساب فیس‌بوک خود ثبت‌نام کنید.

3- اگر با ایمیل ثبت‌نام می‌کنید، روی Sign Up کلیک کنید. اگر با فیس‌بوک ثبت‌نام می‌کنید، در صورتی که از حساب فیس‌بوک خود خارج شده باشید، فوراً به صفحه ورود هدایت خواهید شد.

• اگر با یک ایمیل ثبت‌نام می‌کنید، مطمئن شوید که آدرس ایمیل‌تان را به‌صورت صحیح وارد می‌کنید و آدرس ایمیلی را انتخاب کنید که تنها خود شما به آن دسترسی داشته باشید. اگر از حساب خود خارج شدید و رمز خود را فراموش کردید، می‌بایست به ایمیل خود دسترسی داشته باشید تا بتوانید به حساب کاربری خود در اینستاگرام باز گردید.

چطور اطلاعات حساب خود مانند نام، نام کاربری و ایمیل خود را به‌روزرسانی کنم؟

ممکن است قبل از اینکه بتوانید اطلاعات حساب‌تان را ویرایش کنید، نیاز به ورود به حساب کاربری‌تان داشته باشید. در این قسمت می‌آموزید که در صورتی که رمز عبور خود را فراموش کردید یا نتوانستید وارد حساب خود شوید چگونه باید عمل کنید.

نحوه ویرایش اطلاعات حساب، شامل نام کاربری و ایمیل مربوط به حساب کاربری:

1- وارد پروفایل خود شوید.

2- به بخش Edit Profile وارد شوید.

3- اطلاعات خود را وارد کرده، در آیفون گزینه Done و در اندروید تیک بالا سمت راست  را بزنید.

همچنین می‌توانید اطلاعت حساب خود را از طریق وب‌سایت ویرایش کنید. اگر فکر می‌کنید که به حساب شما نفوذ شده (هک شده)، در دیگر مقالات چطورپدیا بیاموزید که چگونه باید عمل کنید.

سیاست اینستاگرام در قبال نام‌های کاربری غیرفعال چیست؟

زمانی که اشخاص یک حساب کاربری ایجاد می‌کنند، اینستاگرام آن‌ها را ترغیب می‌کند که وارد حساب خود شوند و از آن استفاده کنند. برای فعال نگه‌ داشتن حسابتان حتماً وارد حساب خود شده و عکس به اشتراک بگذارید و نظرات خود را در مورد عکس‌ها عنوان کنید و آن‌ها را لایک کنید. اخیراً اینستاگرام حساب‌های کاربری غیرفعال را حذف می‌کند.

در صورتی که حساب دیگری نام تجاری من را به‌عنوان نام کاربری‌اش استفاده می‌کند، چه کاری می‌بایست انجام دهم؟

تخلف در حوزه نام و نشان تجاری ممکن است این موارد را شامل شود:

• استفاده‌ از نام یک شرکت یا نام تجاری آن
• استفاده‌ از لوگوی شرکت
• استفاده‌ از موارد دیگری که مربوط به نام و نشان تجاری یک شرکت هستند

این موارد در صورت گمراهی و به اشتباه انداختن دیگران در مورد برند و پیوستگی تجاری آن، تخلف محسوب می‌شود.

چه چیزی تخلف محسوب نمی‌شود؟

استفاده از نام تجاری دیگری به طریقی که ارتباطی به آن محصول و خدمات آن (خدماتی که بابت آن نام تجاری دریافت شده است) نداشته باشد، تخلفی در زمینه‌ی سیاست‌های نام و نشان تجاری اینستاگرام نیست. توجه داشته باشید که نام‌های کاربری اینستاگرام بر پایه‌ی انتخاب نفر اول است و قابلیت محفوظ نگه داشتن (رزرو) یک نام کاربری وجود ندارد.

ایمیلی با این مضمون دریافت کردم که یک حساب کاربری جدید ایجاد کرده‌ام، اما من حساب کاربری دیگری ایجاد نکرده‌ام.

به احتمال زیاد شخص دیگری برای ایجاد حساب اینستاگرام به اشتباه از ایمیل شما استفاده کرده است.

نحوه پاک کردن ایمیل خود از حساب کاربری

1- اگر حساب اینستاگرام دارید، از آن خارج شوید. البته قبل از خارج شدن از حساب خود، مطمئن شوید که به ایمیلی که از طریق آن، حساب کاربری خود را ایجاد کرده‌اید، دسترسی دارید. در سایر مقالات بیاموزید که چطور آدرس ایمیل خود را بروز رسانی کنید. اگر حساب کاربری اینستاگرام ندارید، این مرحله را رها کرده و به سراغ مرحله دوم بروید.

2- در قسمت انتهایی بخش Welcome to Instagram Email بر روی Let Us Know کلیک کنید تا به ما خبر دهید که این ورود از سمت شما نبوده است.

سپس قادر خواهید بود که از این آدرس ایمیل استفاده کرده و یک حساب اینستاگرام ایجاد کنید یا این ایمیل را به حساب کاربری فعلی‌تان اضافه کنید.

نمی‌توانم حساب کاربری ایجاد کنم، چون حساب کاربری‌ دیگری با آدرس ایمیل من یا شماره تلفن من از قبل وجود دارد.

در صورتی که در اینستاگرام از طریق ایمیل یا شماره تلفن ثبت‌نام کردید، اما رمز عبورتان را به یاد ندارید، می‌توانید از این قسمت رمز عبور خود را مجدداً بسازید و وارد حساب خود شوید.

در صورتی که آدرس ایمیل یا شماره تلفنی که وارد کرده‌اید صحیح است و با این پیام مواجه می‌شوید که یک حساب کاربری‌ با ایمیل یا شماره تلفن شما از قبل وجود دارد، از قسمت Let Us know به اینستاگرام خبر دهید.

توجه داشته باشید که هر آدرس ایمیل می‌تواند برای ایجاد تنها یک حساب کاربری در اینستاگرام استفاده شود.

منبع: چطورپدیا

روش اول: مخصوص گوشی آیفون

1- برنامه‌ی Document 6 را دانلود کنید. برنامه‌ی Documents یا Documents 6 که در برنامه‌ی فروشگاهی App Store نیز در دسترس قرار دارد، برنامه‌ای برای مدیریت فایل گوشی آیفون بوده که توسط کمپانی Readdle ارائه شده است.
برای دانلود آن طبق مراحل زیر عمل کنید:

• فروشگاه App Store را باز کنید.
• بر روی قسمت جستجو کلیک کنید.
• نوار جستجو را لمس کنید.
• Documents 6 را تایپ کنید.
• بر روی گزینه‌ی Search کلیک کنید.
• از میان نتایج موجود Documents by Read را انتخاب کنید.
• گزینه GET را انتخاب کنید.
• شناسه‌ی عبور و یا شناساگر اثر انگشت (Touch ID) خود را وارد کنید.

2- لینک ویدئو‌ی یوتیوب مورد نظر را کپی کنید. با اینکه گاهی دانلود برخی از موزیک ویدئو‌ها امکان‌پذیر نیست؛ اما همچنان بسیاری از ویدئوهای دیگر را با استفاده از این نرم‌افزار می‌توان دانلود کرد. در ابتدا لازم است طبق روش زیر، آدرس ویدئوی یوتیوب مورد نظر را پیدا کنید:

• وارد یوتیوب شوید.
• ویدئوی که می‌خواهید دانلود کنید را انتخاب نمایید.
• در قسمت پایین ویدئو گزینه‌ی share را انتخاب کنید.
• گزینه‌ی Copy Link را انتخاب نمایید.

3- مرورگر وب Documents 6 را باز کنید. دکمه‌ی Home آیفون را لمس کنید تا نرم‌افزار یوتیوب مینیمایز شود، سپس آیکون برنامه‌ی Documents 6 را که حرف D با رنگ‌های مشکی، سبز و زرد بوده، لمس کنید.

4- جستجوگر Documents 6 را باز کنید. برای این کار آیکون قطب‌نما در انتهای گوشه‌ی راست نمایشگر را لمس کنید. اگر جستجوگر باز نشد، آیکون قطب‌نما را به سمت راست بکشید.

5- به آدرس https://www.vidpaw.com مراجعه نمایید. نوار آدرس واقع در بالای صفحه‌ی نمایشگر را لمس کرده و عبارت vidpaw.com را تایپ کنید. سپس در قسمت صفحه کلید، روی دکمه‌ی آبی‌رنگ Go کلیک نمایید.

6– آدرس ویدئوی مورد نظر را الصاق کنید. بر روی کادر متنی واقع در مرکز صفحه کلیک کنید. پس از ظاهر شدن صفحه‌کلید انگشت را روی فضای متن نگه داشته و از منوی ظاهر شده گزینه‌ی الصاق را لمس کنید.

7- دکمه‌ی آبی‌رنگ Start که در پایین کادر متنی قرار گرفته را لمس کنید.

8- گزینه‌ی Download را انتخاب کنید. این گزینه در بالاترین قسمت صفحه و در سمت راست واقع شده است.

9- پس از ظاهر شدن دکمه‌ی  Done، روی آن کلیک کنید. این گزینه در سمت راست صفحه قسمت بالا واقع شده است. با این کار دانلود ویدئو‌ی یوتیوب مورد آغاز می‌شود.

10- Documents  را باز کنید. آیکونی به شکل پوشه که در گوشه‌ی پایین و در سمت چپ صفحه قرار گرفته را لمس کنید. با این کار فهرستی از پوشه‌ها بر روی صفحه ظاهر می‌شود.

11- گزینه‌ی Downloads را لمس کنید. این پوشه در وسط صفحه‌ی Documents قرار گرفته و با لمس آن فهرستی از فایل‌هایی که تاکنون دانلود کرده‌اید، ظاهر می‌شود.

12- ویدئوی مورد نظر را اجرا کنید. عنوان و لینک ویدئو را یافته و آن را لمس کنید تا در برنامه‌ی Documents اجرا شود. با این کار، ویدئوی مورد نظر با پخش کننده‌ی ویدئوی این برنامه اجرا خواهد شد

13- ویدئو را به Camera Roll آیفون منتقل کنید. در سیستم‌عامل iOS ورژن 11، علاوه بر آن‌که می‌توان ویدئوها را هر زمان دلخواه در برنامه‌ی Documents اجرا کرد، همچنین می‌توان ویدئو را حین اجرا به بخش تصاویر آیفون نیز منتقل کرد.

• در گوشه‌ی دموی‌ تصویر ویدئو بر روی علامت “…” ضربه بزنید.
• گزینه‌ی Share و سپس گزینه‌‌ی Save to Files را لمس کنید. این گزینه تنها بر روی سیستم‌عامل‌های iOS 11 موجود بوده و در نسخه‌های پایین‌تر، قادر به انتقال ویدئو نخواهید بود.
• بر روی On My iPhone کلیک کنید، پوشه دلخواه را لمس کرده و سپس گزینه‌ی Add را لمس کنید.
• برنامه‌ی Files آیفون را باز کنید.
• گزینه‌ی Browse واقع در گوشه‌ی پایین، سمت راست را لمس کنید.
• گزینه‌ی On My iPhone را انتخاب کرده و سپس پوشه‌ای که ویدئو در آن ذخیره شده را لمس کنید.
• برای باز شدن ویدئو روی آن کلیک کنید.
• بر روی آیکون  Share کلیک کرده و سپس گزینه‌ی Save Video را انتخاب نمایید.

روش دوم: مخصوص سیستم‌عامل اندروید

1- ES File Explorer را دانلود کنید. این برنامه به شما اجازه می‌دهد فایل‌های دانلود شده را نمایش دهید و آن‌ها را به جا‌به‌جا کنید. به هنگام انتقال ویدئوی دانلود شده به بخش تصاویر اندروید به این امکان نیاز پیدا می‌کنید. برای این کار طبق مراحل زیر اقدام کنید:

• Google Player Store را باز کنید.
• روی نوار جستجو ضربه بزنید.
• ES File Explorer را تایپ کنید. در بین نتایج یافت شده‌ی پایین نوار جستجو، ES File Explorer را لمس کنید.
• INSTALL را انتخاب کنید.
• پس از ظاهر شدن صفحه، گزینه‌ی ACCEPT را انتخاب کنید.

2- لینک ویدئوی مورد نظر را کپی کنید. هرچند نمی‌توان ویدئوهایی مثل موزیک ویدئوها را دانلود کرد، همچنان با استفاده از برنامه‌ی Documents بسیاری از دیگر ویدئوها را می‌توان دانلود کرد. در ابتدا لازم است  آدرس ویدئوی مورد نظر را طبق مراحل زیر به دست آورید:

• یوتیوب را باز کنید.
• ویدئوی مورد نظر را بیابید.
• بر روی گزینه‌ی Share واقع‌ در پایین ویدئو کلیک کنید.
• Copy Link  را انتخاب کنید.

3- گوگل کروم را باز کنید. برنامه‌ی یوتیوب را بسته و آیکون برنامه‌ی Chrome را که به شکل گویی قرمز، زرد، سبز و آبی است، لمس کنید.

4- نوار جستجو واقع در بالای صفحه را لمس کنید.

5- به سایت VidPaw مراجعه کنید. نوار آدرس واقع در بالای صفحه‌ی نمایش را لمس کرده و سپس عبارت Vidpaw.com را تایپ نمایید. بر روی صفحه‌کلید اندروید دکمه‌ی Enter یا Go را لمس کنید.

6- آدرس ویدئو‌ی موردنظر را الصاق کنید. کادر متنی وسط صفحه را لمس کنید و زمانی که صفحه‌کلید اندروید ظاهر شد، انگشت خود را روی آن نگه دارید. در منوی ظاهر‌شده گزینه‌ی الصاق را انتخاب کنید

7- دکمه‌ای آبی‌رنگ Start  که به در پایین کادر متنی قرار گرفته را لمس کنید.

8- روی گزینه‌ی دانلود که در سمت راست بالای صفحه واقع شده، کلیک کنید.

9- پس از نمایش دکمه‌ی Done آن را انتخاب نمایید. این گزینه در گوشه‌ی بالا و سمت راست صفحه واقع شده است. پس از انتخاب این گزینه، دانلود ویدئو‌ی موردنظر آغاز خواهد شد.

10- برنامه مدیریت فایل ES File Explorer را باز کنید. گوگل کروم را بسته و برای باز کردن برنامه‌ی ES File Explorer بر روی آیکون آن کلیک نمایید.

• اگر برای اولین بار این برنامه را باز می‌کنید، احتمالاً برای رسیدن به صفحه‌ی اصلی می‌بایست چند صفحه اطلاعات راجع به برنامه را رد کنید.

11- محل ذخیره‌سازی را انتخاب کنید. طبق محل ذخیره پیش‌فرض، از بین حافظه‌ جانبی (SD Card) یا حافظه داخلی گوشی (Internal) یک مورد را انتخاب کنید.

12- پوشه Download را انتخاب کنید. این پوشه عموماً در وسط صفحه است؛ اما شاید لازم باشد برای پیدا کردن آن کمی به سمت پایین اسکرول کنید.

13- ویدئو را تماشا کنید. اسم و ‌تصویر ویدئوی مورد‌ نظر را یافته و سپس برای اجرای آن، بر روی گزینه‌ی پخش‌کننده ویدئو اندروید کلیک کنید.

14- ویدئو را به گالری اندروید منتقل کنید. اگر قصد دارید به جای استفاده از ES File Explorer، ویدئوی دانلود شده را در گالری نمایش دهید، طبق مراحل زیر عمل کنید:

• آیکون مربوط به ویدئو را لمس کرده و روی آن نگه دارید.
• در گوشه‌ی صفحه علامت ? را لمس نمایید.
• گزینه‌ی Move To را انتخاب کنید.
• پوشه‌ی Pictures را انتخاب نمایید.
• بر روی گزینه‌ی OK کلیک کنید.

روش سوم: استفاده از YouTube Red

1- برنامه Youtube را باز کنید. بر روی آیکون Youtube که به شکل مثلثی سفید با پس‌زمینه‌ای قرمز‌رنگ است، ضربه بزنید. با این کار درصورتی‌که قبلاً وارد سایت شده باشید، صفحه‌ی اصلی یوتیوب باز می‌شود.

• در غیر این صورت، برای ورود به سایت، پروفایل خود را انتخاب کرده و یا پس از کلیک بر روی Sign In، آدرس ایمیل و/یا رمز عبور خود را وارد کنید.

2- بر روی آیکون پروفایل خود کلیک کنید. این آیکون در گوشه‌ی بالای سمت راست صفحه قرار گرفته و منوی حساب‌ کاربری را باز می‌کند.

3- گزینه Get YouTube Red را لمس کنید. این گزینه حدوداً در بخش مرکزی منو قرار گرفته است.

4- گزینه Try It Free را که به شکل دکمه‌ای آبی‌رنگ در سمت راست صفحه و بر قسمت بالا قرار گرفته را لمس کنید.

• بر روی دستگاه‌های آیفون روی GET YOUTUBE RED ضربه بزنید و پس از ظاهر شدن قسمت مربوطه، شناساگر اپل (Apple ID) را وارد کنید. اکنون به مرحله‌ای که باید ویدئو را انتخاب کنید، منتقل خواهید شد.

5- اطلاعات پرداخت خود را وارد کنید. پس از بالا آمدن صفحه، نحوه پرداخت مورد ‌نظر را انتخاب کرده و یا با کلیک بر روی Add a method، جزئیات روش پرداختی را وارد نمایید.

6- رمز عبور یوتیوب را وارد کنید. فیلد ‌متنی مربوطه جهت تائید رمز عبور را لمس کرده و سپس رمز عبور حساب کاربری گوگل خود را وارد نمایید.

7- بر روی قسمت BUY که در انتهای صفحه واقع شده، ضربه بزنید. در صورت تائید رمز عبور و پرداخت موفق، یک اشتراک یک ‌ماهه برای استفاده‌ی رایگان از YouTube Red در اختیارتان قرار می‌گیرد.

• هزینه‌ی ماهانه‌ی استفاده از YouTube Red برای اندروید چیزی حدود 130 هزار تومان و برای آیفون معادل 170 هزار تومان است.

8- ویدئوی مورد نظر را انتخاب نمایید. ویدئو مورد نظر را جستجو کرده، سپس برای باز کردن ویدیو، روی آن ضربه بزنید.

9- روی گزینه‌ی Download  کلیک کنید. این گزینه در پایین ویدئو واقع شده‌ و در بعضی از نسخه‌های نرم‌افزار یوتیوب، ممکن است به شکل فلشی به سمت پایین باشد و پس از انتخاب آن، منویی ظاهر شود.

10- از کیفیت‌های موجود یکی را به دلخواه انتخاب کنید. کیفیت مورد نظر را برای ویدیو انتخاب نمایید.

11- بر روی گزینه‌ی DOWNLOAD که در انتهای منو قرار گرفته، ضربه بزنید. با این کار، ویدئوی مورد نظر روی موبایل دانلود می‌شود.

12- بدون اتصال به اینترنت ویدئوی خود را اجرا کنید. YouTube Red امکان تماشای آفلاین ویدیوهایی که پیشتر دانلود و مشاهده شده را در اختیار کاربر قرار را می‌دهد. برای این کار گزینه‌ی Library را لمس کرده و یکی از ویدئوهای موجود در قسمت Available Offline را انتخاب نمایید.

• این روش مخصوص افرادی است که کارت‌های بانک خارجی به‌طور مثال مستر کارت یا پی پال دارند؛ شما نیز در صورت تمایل می‌توانید از سایت‌هایی نظیر  Payment 24 که در زمینه انواع پرداخت‌های الکترونیکی فعالیت دارند، استفاده نمایید.

منبع: چطورپدیا

پیام‌های متنی را خودکار کنید

چه قصد داشته باشید رانندگی کنید، چه پاسخ دادن به دوستان، زحمت زیادی برای شما داشته باشد، با خودکارسازی پیام‌های متنی یا حداقل پاسخ‌هایی که باید به پیامک‌های رسیده بدهید، می‌توانید کمی از مقدار تایپ با انگشت بکاهید.

در سیستم‌عامل iOS باید گزینه‌ی Do Not Disturb (که بعداً بیشتر درباره‌اش خواهم نوشت) را فعال کنید تا پاسخگوی خودکار پیامک‌ها روشن شود. از قسمت Settings، گزینه‌ی Do Not Disturb را انتخاب نمایید و صفحه را بالا برید تا به گزینه‌های Auto-Reply برسید: می‌توانید مخاطبانی را که پاسخ خودکار دریافت می‌کنند و متن دقیق پیام را انتخاب نمایید. بعد از این، هرگاه Do Not Disturb به صورت دستی یا خودکار روی دستگاه فعال شود، این تنظیمات نیز روشن خواهند بود.

پاسخ خودکار پیامک، زیرمجموعه‌ای از حالت رانندگی در سیستم‌عامل اندروید نیز هست؛ اما همچنان برای ارسال شدن پیامک پاسخ، باید دکمه‌ی تأیید را بزنید. برای داشتن فرایندی واقعاً خودکار، نسخه‌ی رایگان اپلیکیشن Auto Reply Text Message را نصب نمایید. این برنامه درست شبیه پیام «خارج از ساعت اداری» در ایمیل است و برای آن می‌توانید پروفایل‌های مختلفی را تنظیم نمایید (یک پاسخ برای جلسات، یکی برای تعطیلات، یکی برای رانندگی و غیره).

پشتیبان‌گیری از عکس و فیلم را خودکار کنید

پشتیبان‌گیری از عکس و فیلم یکی از کارهای اساسی است که برای حفظ خاطرات دیجیتالی باارزش باید انجام دهیم تا حتی اگر گوشی گم و نابود شود، این عکس‌ها و فیلم‌ها را از دست ندهیم. خوشبختانه انجام این کار از همیشه آسان‌تر است. به سرعت می‌توانید گوشی را به گونه‌ای تنظیم کنید که هرگاه به اینترنت wifi متصل شدید، گوشی به‌صورت خودکار، عکس و فیلم‌ها را در فضای ابری ذخیره نماید.

برنامه Google Photos هم بر روی اندروید و هم iOS موجود است: 15 گیگابایت رایگان (برای همه‌ی خدمات گوگل) دریافت خواهید کرد و برای داشتن فضای بیشتر نیز می‌توانید ماهی 2 دلار پرداخت نمایید. اگر با تغییر ابعاد عکس‌ها به 16 مگاپیکسل، و فیلم‌ها به 1080 مشکلی نداشته باشید، یا گوشی پیکسل داشته باشید، گوگل به شما حافظه‌ی نامحدود رایگان می‌دهد. اپلیکیشن را نصب کرده و سپس Settings و بعد از آن Backup & sync را بررسی کنید تا مطمئن شوید همه‌چیز در فضای ابری کپی می‌شود.

گزینه‌ی گوشی‌های اپل، iCloud Photo Library است که 5 گیگابایت فضای ابری رایگان در اختیار شما قرار می‌دهد و برای فضای بیشتر، یک دلار در ماه یا بیشتر از شما دریافت خواهد کرد. از قسمت Settings در دستگاه iOS، نام Apple ID و پس از آن iCloud، و سپس Photos را لمس نمایید تا پشتیبان‌گیری خودکار را فعال کنید. در این قسمت، چندین گزینه‌ی دیگر نیز نظیر Dropbox و OneDrive در اختیار خواهید داشت.

تایپ کردن را خودکار کنید

شاید از اینکه بدانید چه مقدار زمان در روز برای تایپ کردن صرف می‌کنید، شگفت‌زده شوید. تنظیمات خودکارسازی را برای صفحه‌کلید گوشی فعال کنید تا عباراتی را که زیاد استفاده می‌کنید، مثلاً آدرس منزل، معذرت‌خواهی بابت دیر رسیدن، تنها با تایپ چند حرف، به متن خود اضافه نمایید.

با گوشی iOS، تنها کافی است Settings را باز نموده و سپس از قسمت General، Keyboard و سپس Text Replacement را انتخاب نمایید. در صفحه‌ای که پیش روی شما باز می‌شود، می‌توانید نویسه‌های جدیدی اضافه نمایید (دو نمونه برای شما قرار داده شده است)، آیکون + را لمس کرده و سپس عبارت یا میان‌بر مد نظر خود را وارد نمایید. هنگام تایپ کردن از میان‌بر معرفی ‌شده استفاده می‌کنید و عبارت مدنظر به صورت پیشنهاد در فهرست متن‌های پیش‌بینی‌شده ظاهر می‌گردد.

کسانی که از اندروید استفاده می‌کنند، به سراغ Settings رفته و به ترتیب مسیر System-> Languages & input-> Virtual keyboard-> Gboard-> Dictionary و در نهایت Personal dictionary را طی نمایند. زبان خود را انتخاب و سپس با استفاده از آیکون +، عبارت و میان‌بر را اضافه کنید. دفعه‌ی بعدی که تایپ می‌کنید، میان‌بر و سپس عبارت را انتخاب نمایید.

زمان‌های سکوت را خودکار کنید

مشکلی که وجود دارد این است که بیشتر مواقع، به‌شکلی غیرقابل‌ کنترل، فراموش می‌کنیم گوشی خود را در حالت سکوت قرار دهیم. این مسئله باعث می‌شود در بسیاری از جلسات مهم، سر کلاس درس یا هنگام نماز جماعت در مسجد، زنگ گوشی سکوت را بشکند و ما را خجالت‌زده کند. اجازه دهید گوشی شما طبق برنامه‌ای مشخص، در زمان لازم در حالت سکوت فرو رود.

در سیستم‌عامل iOS، می‌توانید Settings را باز کرده، Do Not Disturb را انتخاب نموده و سپس Scheduled را فعال نمایید تا زمان‌های سکوت را تعیین کنید. متأسفانه در این قسمت، هر روز فقط یک بازه‌ی زمانی را می‌توانید مشخص نمایید. اگر Do Not Disturb را در Control Center به مدت طولانی لمس کنید، می‌توانید حالت سکوت را به مدت یک ساعت، تا عصر، یا تا زمانی که از موقعیت مکانی کنونی خارج شوید، تنظیم نمایید.

در اندروید، Sound را انتخاب نموده و سپس از قسمت Settings، گزینه Do not disturb را بزنید. گزینه‌ی Turn on automatically را انتخاب کنید تا زمان‌هایی که Do Not Disturb یعنی بدون دخالت شما فعال می‌شود را تنظیم نمایید. این بازه‌های زمانی را می‌توانید با توجه به ساعات روز یا وقایع موجود در تقویم گوگل مشخص نموده و اگر لازم باشد در هر 24 ساعت، چند بازه‌ی زمانی تعیین کنید.

به‌صورت خودکار، پخش موسیقی را متوقف نمایید

اگر دوست دارید با گوش دادن به موسیقی مورد علاقه‌ی خود یا چند کانال صوتی آنلاین به خواب بروید، می‌توانید گوشی را به‌گونه‌ای تنظیم نمایید که پس از گذشت مدت‌زمان مشخصی، پخش موسیقی را متوقف کند. برخی اپلیکیشن‌ها، مثلاً Pocket Casts، خودشان زمان‌سنج دارند (البته Spotify هنوز این قابلیت را اضافه نکرده است…).

اگر از گوشی iOS استفاده می‌کنید، می‌توانید این کار را به اپلیکیشن Clock بسپرید. برگه‌ی Timer را باز نموده و مدت زمان دلخواه خود را انتخاب نمایید. سپس When Timer Ends را لمس نمایید. در انتهای فهرست، Stop Playing را بزنید. زمانی که زمان‌سنج متوقف شود، هر نوع فایل صوتی اجراشده روی گوشی، خاموش می‌شود.

شرم‌آور است که برنامه‌ی پیش‌فرض Clock روی اندروید چنین کارکردی ندارد؛ اما شما می‌توانید با استفاده از اپلیکیشن‌های فرعی، این نقیصه را برطرف نمایید. تعداد قابل‌توجهی اپلیکیشن زمان‌سنج خواب در Google Play و کافه‌بازار موجود است. کافی است یک جستجوی ساده انجام دهید و ببینید کدام یک را بیشتر دوست دارید؛ اما سادگی و کارآمدی Sleep Timer قابل ستایش است.

 زمانی که از منزل خارج می‌شوید، به‌صورت خودکار، wifi را غیرفعال کرده و گوشی را در حالت سکوت قرار دهید.

اگر گوشی اندروید دارید، از IFTTT (اگر … آنگاه…) استفاده نمایید تا بر اساس رویدادهای گوشی یا موقعیت مکانی آن، انواع مختلف کارهای خودکار را انجام دهد. این سرویس همه‌ی اپلیکیشن‌ها و پلتفرم‌ها را به هم متصل می‌کند. استفاده از آن رایگان است.

مثلاً شاید برای امنیت بیشتر، حفظ عمر باتری و آرامش خاطر، بخواهید زمانی که IFTTT خروج شما را از منزل یا رسیدن به اداره را تشخیص داد، wifi را بسته و گوشی را در حالت سکوت قرار دهید. عصر، وقتی برمی‌گردید، IFTTT می‌تواند به‌صورت خودکار، گوشی را از حالت سکوت درآورده و دوباره wifi را روشن کند.

این فقط گوشه‌ای از کارهایی است که IFTTT می‌تواند انجام دهد: آگاهی‌رسانی‌ها و پیام‌ها را در صفحات گسترده وارد نماید، چراغ‌های هوشمند را هم‌زمان با زنگ ساعت روشن کند، به‌صورت خودکار، مسیر رفتن به یک رویداد را در تقویم نشان دهد، زمانی که دستگاه بلوتوث‌داری شناسایی شد، پخش موسیقی را آغاز کند، در رسانه‌های اجتماعی مطلب بفرستد، و بسیاری موارد دیگر.

 زمان رسیدن خود را به دیگران اطلاع دهید

برنامه Shortcuts را از طریق اپل (قبلاً به نام Workflow) روی دستگاه iOS خود نصب کنید تا بتوانید چند وظیفه را خودکارسازی نمایید. بهتر بگویم، مجموعه‌ای از اقدامات را که تنها با یک لمس یا دستور به Siri انجام‌پذیر است، با هم ترکیب کنید.

در این مورد بخصوص، قصد داریم میان‌بری را معرفی کنیم که به شما اجازه می‌دهد زمان تخمینی رسیدن را با فردی دیگر به اشتراک بگذارید. کافی است به ترتیب، Street Address (آدرس منزل را وارد نمایید)، Get Travel Time و Send Message را پیمایش کنید. در بلوک آخر، دکمه‌ی Travel Time را لمس کرده تا زمان تخمینی رسیدن خود را به متن پیامک اضافه کنید. مخاطبین مد نظر را در فیلد Recipients انتخاب کنید و سپس کار تمام است.

روی دکمه‌ی Gallery در Shortcuts کلیک کنید تا روش‌های دیگری برای خودکارسازی زندگی خود در این اپلیکیشن، ملاحظه نمایید. می‌توانید ترانه‌ای را که به آن گوش می‌دهید، در فضای مجازی به اشتراک بگذارید، چند ردیف عکس اینستاگرام بسازید، محتوای آخرین مطلب کپی‌شده را به Dropbox بفرستید، Live Photos را به GIF تبدیل کنید، در آخرین خبرها بگردید و کارهای بسیار زیاد دیگری انجام دهید.

حرفه‌ای‌تر، خودکارسازی کنید

اگر تصمیم جدی مبنی بر خودکارسازی زندگی خود و یک گوشی اندروید دارید (iOS حقیقتاً ابزار اساسی لازم را در اختیار اپلیکیشن‌های فرعی قرار نمی‌دهد)؛ اپلیکیشن Tasker مدت‌ها است که گزینه‌ای طلایی در میان اپلیکیشن‌های خودکارسازی به شمار می‌رود. استفاده از آن، آسان‌تر از دیگر اپلیکیشن‌ها نیست (البته در حال پیشرفت است)؛ اما نمی‌توانید قابلیت‌های آن را نادیده بگیرید.

اپلیکیشن Tasker می‌تواند با انواع اپلیکیشن‌ها و تنظیمات سیستمی روی گوشی ارتباط برقرار کند. اگر لازم باشد، چراغ‌قوه را روشن کنید، پخش موسیقی را کنترل نمایید، حالت پرواز را تغییر دهید، پیامک بفرستید، باقیمانده‌ی شارژ باطری را ببینید یا نقشه را باز کنید. وظیفه‌های خودکار را می‌توان با یک لمس، یا بر اساس زمان‌بندی، رویداد یا موقعیت مکانی انجام داد.

مثلاً زمانی که به محل خاصی رسیدید، می‌توانید به‌صورت خودکار به Foursquare وارد شوید یا رمز wifi خود را با کلمه‌ی wifi به هر پیامکی که به شما ارسال می‌شود، بفرستید.

منبع: چطورپدیا

همانطور که افشاسازی اخیر سابقه‌ی ردیابی موقعیت‌مکانی کاربران توسط گوگل نشان می‌دهد، حدس زدن زمانی که اپلیکیشن‌ها، شرکت‌های فناوری غول‌آسا و دستگاه‌های جیبی، موقعیت مکانی شما را رصد می‌کنند و زمانی که این کار را نمی‌کنند کار آسانی نیست. در ادامه آنچه را که باید درباره‌ی عملکرد ردیابی موقعیت مکانی در گوشی بدانید و روش غیرفعال کردن آن را خواهید دید.

اطلاعات موقعیت مکانی یکی از داده‌های اولیه‌ای است که هر شرکت ممکن است از شما دریافت کند. شاید هدف آنها شخصی‌سازی گزارش آب و هوا یا ارائه‌ی تبلیغ یک شیرینی‌فروشی در نزدیکی محل زندگی شما باشد. در نتیجه‌، اپلیکیشن‌ها و سیستم‌عامل‌های موبایل به شدت به دنبال کسب چنین داده‌هایی هستند. البته نوعی سازش دوجانبه بین شما و این شرکت‌ها وجود دارد و اگر دوست نداشته باشید که موقعیت مکانی خود را افشا سازید، چاره‌ای جز خداحافظی با برخی خدمات مبتنی بر موقعیت مکانی، مثل راهنمای مسیریابی برای رسیدن به یک پارک ندارید. آسودگی را بیشتر دوست دارید یا حفظ حریم خصوصی؟ نمی‌توانید هر دو را با هم داشته باشید؛ اما بلد بودن طرز کار آن و زمانی که می‌توانید و باید آن را فعال کنید، برای شما مفید خواهد بود.

ردیابی موقعیت مکانی توسط دستگاه

اگر نمی‌خواهید گوشی هوشمند، موقعیت شما را به هر اپلیکیشن یا هر شرکت فناوری گزارش کند؛ پس باید تنظیمات موقعیت مکانی اصلی را غیرفعال کنید. این کار اساساً باعث می‌شود گوشی دیگر نتواند جای خود را پیدا کند که اغلب با ارتباط با ماهواره‌های GPS، برج‌های سلولی و حتی شبکه‌های wifi عمومی نزدیک انجام می‌شود.

اگر گوشی اندروید دارید، به Settings بروید و سپس Security & location را انتخاب کرده و کلید Use location را خاموش کنید. اگر از گوشی آیفون استفاده می‌کنید، Settings را باز کرده و Privacy and Location Services را لمس نمایید. سپس Location Services را غیرفعال کنید. گوشی شما اساساً از نظر موقعیت مکانی پنهان خواهد شد.

انجام این کار به معنای آن است که دیگر نمی‌توانید موقعیت خود را روی نقشه مشخص نمایید، به دنبال کافه‌های محله‌ی خود بگردید یا اگر گوشی خود را گم کردید، آن را با موقعیت‌یاب پیدا کنید؛ همچنین گوگل نیز دیگر نخواهد توانست از جمع‌آوری داده استفاده کرده و به کاربران «نقشه گوگل» (Google Map) بگوید مثلاً یک جاده چه مقدار ترافیک دارد. هم اندروید و هم iOS در صفحات منوی واقعی خود، اطلاعات بیشتری به شما ارائه می‌دهند تا بدانید با انجام این کار، چه امکاناتی از دست می‌دهید.

گرچه همچنان یک شرایط باقی می‌ماند که طی آن، موقعیت مکانی شما چه با اندروید یا iOS، حتی با خاموش کردن ردیابی موقعیت مکانی به اشتراک گذاشته می‌شود: زمانی که با فوریت‌ها و خدمات اورژانسی تماس بگیرید. اگر جایی باشید که اشتراک‌گذاری اضطراری موقعیت مکانی در آن فعال باشد، دیگر فرقی نمی‌کند که مکان‌یاب خود را غیرفعال کرده باشید یا خیر. در هر صورت گوشی شما موقعیت مکانی را مخابره خواهد نمود.

ردیابی موقعیت مکانی توسط اپلیکیشن

اگر ردیابی موقعیت مکانی را در دستگاه خود فعال سازید، دسترسی به این اطلاعات را در اختیار گوگل و اَپل قرار می‌دهید. این کار صرفاً بخشی از قرارداد استفاده از سیستم‌عامل‌های دارای خدمات موقعیت مکانی فعال است. حتی با وجود فعال بودن این تنظیمات، باز هم می‌توانید راه دسترسی اپلیکیشن‌ها به موقعیت مکانی گوشی خود را ببندید.

از قسمت Settings اندروید، به سراغ Security & Location و سپس Location بروید و App-level permissions را لمس کنید تا همه‌ی اپلیکیشن‌های نصب‌ شده بر روی گوشی را ببینید. دسترسی هر کدام از اپلیکیشن‌هایی که نمی‌خواهید موقعیت مکانی شما را بدانند را از این طریق غیرفعال کنید. مثلاً شاید بخواهید برنامه Airbnb محل شما را بداند؛ اما فیس‌بوک نه. در اینجا هم با غیرفعال کردن این دسترسی، شاید برخی از ویژگی‌های اپلیکیشن که نیازمند اطلاعات موقعیت مکانی باشد، مختل شود.

در بخش Settings برای iOS، Privacy را لمس و سپس Location Services را بزنید تا فهرست کاملی از اپلیکیشن‌ها را ببینید. در iOS، مدیریت دقیق‌تری به شما ارائه می‌شود: می‌توان به اپلیکیشن‌ها اجازه داد که همیشه «Always» یا هنگام استفاده از اپلیکیشن «While Using the App» یا هرگز «Never» به موقعیت مکانی دسترسی داشته یا نداشته باشند. با استفاده از گزینه‌ی Never، ردیابی را به‌کلی مسدود نمایید؛ یا با استفاده از While Using the App، ردیابی پنهانی را مسدود کنید(تا اطلاعات موقعیت مکانی تنها زمانی ثبت شود که اپلیکیشن عملاً اجرا شده باشد.

یکی از روش‌هایی که می‌توان اپلیکیشن‌ها را از ثبت موقعیت مکانی به شکلی که در گزارش اخیر AP آمده است، باز داشت به این صورت است: هر جا که اپلیکیشن‌ها روی دستگاه اجرا شده‌اند، می‌توانید نقاط ریزی روی نقشه ببینید و سپس به‌صورت هم‌زمان موقعیت مکانی را اصلاح نمایید. البته هر اپلیکیشن با دیگری متفاوت است و برای کاری که با داده‌های مکانی شما انجام می‌دهد، سیاست‌های حریم خصوصی ویژه‌ی خود را خواهد داشت.

به یاد داشته باشید که برخی از این اپلیکیشن‌ها، نفوذ فراوانی دارند. حتی اگر دسترسی فیس‌بوک را به موقعیت مکانی خاموش نمایید، فیس‌بوک به عنوان یک پلتفرم، زمانی که از طریق مرورگر به سیستم آن ورود می‌کنید، با استفاده از آدرس IP که با آن به سایت وصل می‌شوید یا زمانی که یکی از دوستان، شما را در مکان خاصی تگ کند، یا زمانی که مکانی را در عکسی در اینستاگرام تگ می‌کنید، جای شما را پیدا می‌کند.

ردیابی موقعیت مکانی توسط گوگل و اَپل

حتی اگر دسترسی ردیابی موقعیت مکانی را برای همه‌ی اپلیکیشن‌های خود غیرفعال نمایید، تا زمانی که روی تلفن شما فعال باشد، بخش اول را ببینید، اَپل (در iOS) و گوگل (در اندروید) می‌توانند داده‌های موقعیت مکانی شما را به دست آورند؛ زیرا آنها مالک سیستم عاملی هستند که استفاده می‌کنید. اما به نظر می‌رسد گوگل نسبت به اَپل، بسیار متجاوزانه‌تر عمل می‌کند و شوق بیشتری برای به اشتراک‌گذاری داده‌ها در همه‌ی محصولاتش از خود نشان می‌دهد.

این ردیابی، از نوعی است که ک.شانکاری در مطلب وبلاگ خود، که در واقع آغازگر گزارش AP بود، مطرح نمود. همان مطلبی که به مسائل اندرویدی می‌پردازد که کاربران سال‌ها متوجه آن بوده‌اند. سرویس‌های Google Play  تا زمانی که دسترسی موقعیت مکانی در سطح تلفن همراه فعال باشد، همچنان مقداری داده‌ی موقعیت مکانی برای گوگل و خدمات مرتبط به آن نظیر نقشه‌ها و دستیار گوگل را گردآوری خواهد کرد.

گوگل حتی می‌تواند با کمک اپلیکیشن گوگل، این کار را بر روی iOS انجام دهد. در نظر داشته باشید که گوگل همیشه، حتی زمانی که در پس‌زمینه فعال است، درخواست ثبت اطلاعات مکانی می‌دهد. حداقل در سیستم‌عامل iOS می‌توانید بدون غیرفعال کردن کل خدمات موقعیت مکانی گوشی، دسترسی اپلیکیشن گوگل را محدود نمایید؛ اما در اندروید، حداقل در ارتباط با موقعیت مکانی، یا باید همه‌چیز را بخواهید یا هیچ‌چیز.

همه‌ی این موارد در سیاست‌های حریم خصوصی گوگل، که همه‌ی محصولات و خدمات آن را از جمله Google Maps و اندروید شامل می‌شود، تعریف شده است. به گفته‌ی گوگل: «نوع داده‌های مکانی که ما گردآوری می‌کنیم، تا حدی به تنظیمات دستگاه و حساب کاربری شما بستگی دارد.». معنای این جمله، امکان انجام تنظیمات فراوان برای دوری از این گردآوری اطلاعات است و حتی بعد از آن تنظیمات نیز، تا حدی می‌توانید ردیابی موقعیت مکانی را کنترل کنید.

شما می‌توانید سیاست حریم خصوصی اَپل را نیز مطالعه نمایید. اَپل به وضوح بیان می‌کند که داده‌های به‌دست آمده از Location Services در iOS را برای اطلاع از اماکنی که زیاد به آن مراجعه می‌کنید، ارائه‌ی تبلیغات مبتنی بر مکان در Apple News و App Store و ارائه‌ی پیشنهادهای مبتنی بر موقعیت مکانی، مثل پرسش Siri درباره‌ی تمایل شما برای مراجعه به کافه‌ای در همسایگی در iOS 12 مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این اطلاعات با دستگاه‌های دیگری که به همان حساب‌کاربری iCloud متصل باشند نیز به اشتراک گذاشته می‌شود؛ زیرا گوگل، اطلاعات حساب کاربری را در چندین دستگاه به اشتراک می‌گذارد؛ اما اَپل شفاف بیان می‌کند که علاقه‌ای به ذخیره‌سازی این داده‌ها برای خود ندارد. این داده‌ها به‌جای انتقال به اَپل، در دستگاه شما باقی خواهد ماند. هر داده‌ای که توسط اَپل رصد می‌شود، ناشناس‌سازی شده و با داده‌هایی که از کاربران دیگر دریافت می‌شود، در یک گروه قرار می‌گیرد.

همچون استفاده از فیس‌بوک یا اتصال به wifi عمومی، در نهایت به مقدار اعتمادی که به شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ی این خدمات دارید، بستگی دارد. آیا راضی هستید که در قبال مسیردهی گام به گام برای رسیدن به مقصد یا گزارش آب و هوای محل زندگی یا توصیه‌ی رستوران جدیدی که در شهر باز شده است، گوگل یا گوشی آیفون از موقعیت مکانی شما باخبر شود؟

بنابراین، اگر قصد دارید اجازه ندهید یک اپلیکیشن خاص، محل گوشی شما را بداند، می‌توانید دسترسی آن را در سطح اپلیکیشن ببندید. اگر می‌خواهید گوگل و اَپل هر گونه اطلاعات را در ارتباط با موقعیت مکانی شما از طریق دستگاه تلفن همراه ردیابی نکند، پس باید ویژگی موقعیت مکانی دستگاه را به‌طور کامل غیرفعال نمایید یا صرفاً به سراغ یک گوشی ساده و عقب‌مانده بروید.

منبع: چطورپدیا

در ویندوز 10 برخلاف ویندوز 7 مجبور به نصب آنتی‌ویروس نیستیم. از ویندوز 8 به بعد، ویندوز شامل یک آنتی‌ویروس رایگان از قبل نصب شده به نام «مدافع ویندوز» (Windows Defender) است. اما آیا واقعا مدافع ویندوز برای حفاظت از کامپیوتر شما بهترین انتخاب است، یا اینکه فقط یک گزینه به اندازه کافی خوب است؟

مدافع ویندوز در زمان ویندوز 7 به عنوان یک نسخه قابل دانلود جداگانه تحت نام ملزومات امنیتی مایکروسافت عرضه می‌شد. اما در حال حاضر به صورت نصب شده به همراه ویندوز ارایه می‌شود و به‌صورت پیش‌فرض فعال است. افراد بسیاری معتقدند که همیشه بهتر است یک آنتی‌ویروس دیگر را هم نصب داشته باشید، اما این بهترین راه‌حل برای مشکلات امنیتی امروز، مانند باج‌افزارها، نیست.

بنابراین بهترین آنتی‌ویروس چیست؟ لطفا تمام این مقاله را بخوانید

چیزی که شما نیاز دارید ترکیبی عالی از آنتی‌بدافزار Malwarebytes و مدافع ویندوز است.

توصیه اکید ما این است که این مقاله را بخوانید تا درک کنید که چرا ما ترکیبی از مدافع ویندوز و آنتی‌بدافزار Malwarebytes را توصیه می‌کنیم، اما از آنجا که می‌دانیم افراد زیادی فقط متن را سرسری نگاه می‌کنند، توصیه کوتاه و مختصر ما برای حفظ امنیت سیستم به شرح زیر است:

1- از مدافع ویندوز به جای آنتی‌ویروس‌های متداول استفاده کنید. مجرمان به جای تولید ویروس‌های معمول به سمت ایجاد بدافزارها، حملات zero-day و حتی نرم‌افزارهای مخربی که آنتی‌ویروس‌های متدوال نمی‌توانند آن‌ها را تشخیص دهند، تغییر استراتژی داده‌اند. مدافع ویندوز یک محصول مناسب برای ویندوز است، سریعا به شما هشدار می‌دهد، شما را آزار نمی‌دهد و کارش را که تمیز کردن ویروس‌های قدیمی است، به‌خوبی انجام می‌دهد.

2- از آنتی‌بدافزار Malwarebytes استفاده کنید. امروزه شیوع نرم‌افزارهای مخرب معمولاً از طریق نفوذ در مرورگر شما برای نصب باج‌افزارها رخ می‌دهد، و تنها آنتی‌بدافزار Malwarebytes است که با سیستم منحصر به فرد خود در برابر این حملات از سیستم شما محافظت می‌کند. این نرم‌افزار از منابع سیستم استفاده نمی‌کند و سیستم شما را کند نمی‌کند.

ترکیب یک – دو: آنتی‌ویروس و آنتی‌بدافزار

شما فارغ از این که به چه دقتی از اینترنت استفاده می‌کنید، به یک آنتی‌ویروس بر روی کامپیوتر خود نیاز دارید. هوشمند بودن برای محافظت از شما در مقابل تهدیدها کافی نیست و یک نرم‌افزار امنیتی می‌تواند به‌عنوان یک روش دفاعی دیگر به شما کمک کند.

با این حال، آنتی‌ویروس به تنهایی دیگر کافی نیست. توصیه ما این است که همزمان از یک آنتی‌ویروس خوب و یک آنتی بدافزار مناسب استفاده کنید. این دو با هم، شما را از بسیاری از بزرگترین تهدیدات اینترنتی محافظت می‌کنند: ویروس‌ها، نرم‌افزارهای جاسوسی، بدافزارها و حتی «برنامه‌های ناخواسته» (PUPs) و بسیاری دیگر.

پس شما از کدام باید استفاده کنید و برای کدام باید پول پرداخت کنید؟ با اولین بخش شروع می‌کنیم: آنتی‌ویروس.

آیا مدافع ویندوز (Windows Defender) خوب است؟

هنگامی‌که شما ویندوز 10 را نصب می‌کنید، یک آنتی‌ویروس در حال اجرا دارید. مدافع ویندوز همراه با ویندوز 10 موجود است و به‌صورت خودکار برنامه‌هایی را که باز می‌کنید، بررسی می‌کند، تعاریف جدید را از به‌روزرسانی‌های ویندوز دانلود می‌کند و واسطی را برای بررسی‌های بیشتر فراهم می‌کند. از همه بهتر و مهمتر اینکه سیستم شما را کند نمی‌کند، چیزی که در مورد اکثر آنتی‌ویروس‌ها قابل گفتن نیست.

برای مدت کوتاهی، آنتی‌ویروس مایکروسافت در مقایسه با سایر آنتی‌ویروس‌ها کارایی بدتری داشت. آنقدر بد بود که ما سایر آنتی‌ویروس‌ها را توصیه می‌کردیم، اما در حال حاضر محافظت بسیار خوبی از سیستم به عمل می‌آورد.

بنابراین، به طور خلاصه، بله: مدافع ویندوز به اندازه کافی خوب استف آنقدر که شما می‌توانید از آن در کنار یک آنتی بدافزار خوب، همان‌طور که در بالا اشاره شد، استفاده کنید.

اما آیا مدافع ویندوز بهترین آنتی‌ویروس است؟ سایر برنامه‌ها چطورند؟

اگر شما به مقایسه آنتی‌ویروس‌ها نگاه کنید، متوجه خواهید شد که مدافع ویندوز هر چند که خوب است، اما بر حسب امتیاز میزان حفاظت خام بهترین رتبه را ندارد. پس چرا از آنتی‌ویروس دیگری استفاده نکنید؟

اول، به امتیازها نگاه کنید. سایت AV-TEST نشان می‌دهد که مدافع ویندوز، 99?9 درصد از نرم‌افزارهای مخرب گسترده و شایع و همچنین 98?8 درصد از حملات zero-day را تشخیص داده است. «آویرا» (Avira) یکی از پیشرفته‌ترین آنتی‌ویروس‌ها نیز امتیاز مشابهی کسب کرده است، البته در برخی ماه‌ها Avira کمی امتیاز بالاتری را کسب کرده، بنابراین امتیاز کلی آن به طور کلی بالاتر است.

علاوه بر این، امنیت چیزی بیشتر از امتیاز حفاظت خام است. سایر آنتی‌ویروس‌ها ممکن است در آزمون‌های ماهانه کمی بهتر عمل کنند، اما آن‌ها معایب زیادی دارند مانند افزونه‌های اضافه شده به مرورگر که در واقع سیستم شما را ناامن‌تر می‌کنند، پاک کننده‌های رجیستری که وحشتناک و غیرضروری هستند، نرم‌افزارهای ناخواسته ناامن و حتی توانایی ردیابی رفتار شما در مرور صفحات وب، به‌طوری که بتوانند پول‌ساز باشند. علاوه بر این، روشی که این نرم‌افزارها برای اتصال به مرورگر و سیستم‌عامل دارند، اغلب مشکلات بیشتری ایجاد می‌کند. چیزی که در مقابل ویروس‌ها از سیستم شما محافظت می‌کند اما راه را برای سایر حملات باز می‌کند، امن نیست.

فقط به تمام افزونه‌های اضافی نگاه کنید که Avast تلاش می‌کند در کنار آنتی‌ویروس نصب کند.

مدافع ویندوز هیچ یک از این کارها را انجام نمی‌دهد، مدافع ویندوز یک کار را به خوبی، به صورت رایگان و بدون کند کردن سیستم شما انجام می‌دهد. علاوه بر این، ویندوز 10 شامل سایر محافظت‌های معرفی شده در ویندوز 8، مانند فیلتر SmartScreen، هم است که از دانلود و اجرای نرم‌افزارهای مخرب، جلوگیری می‌کند. مرورگرهای کروم و فایرفاکس هم شامل مرور ایمن Google هستند که از دانلود تعداد زیادی بدافزار جلوگیری می‌کند.

اگر به هر دلیلی از مدافع ویندوز نفرت دارید و می‌خواهید از آنتی‌ویروس دیگری استفاده کنید، می‌توانید از Avira استفاده کنید. این آنتی‌ویروس نسخه رایگانی دارد که به نسبت خوب کار می‌کند، یک نسخه حرفه‌ای هم دارد با تعدادی ویژگی اضافی که امتیاز محافظت آن عالی است و البته تبلیغات گاه به گاه دارد، که ممکن است آزار دهنده باشند. بزرگترین مشکل این است که باید مطمئن شوید که افزونه مرورگر آن را نصب نکنید، که معمولا برای افراد غیرفنی سخت است.

آنتی‌ویروس کافی نیست: از Malwarebytes هم استفاده کنید

آنتی‌ویروس مهم است، اما امروزه مهمتر از آنتی‌ویروس این است که شما از یک برنامه خوب برای محافظت از مرورگر وب خود و افزونه‌های آن، مهمترین اهداف حمله کنندگان، استفاده کنید. آنتی‌بدافزار Malwarebytes برنامه‌ای است که ما توصیه می‌کنیم.

بر خلاف آنتی‌ویروس‌های متداول، Malwarebytes در پیدا کردن «برنامه‌های ناخواسته» (PUPs) و دیگر نرم‌افزارهای تلف کننده منابع سیستم خوب است. از نسخه 3 به بعد، شامل یک ویژگی ضد نفوذ هم است که هدف آن بلاک کردن سوء استفاده‌های معمول در برنامه‌ها است، حتی اگر آن‌ها حملات zero-day باشند که قبلا دیده نشده‌اند. همچنین برای جلوگیری از حملات اخاذی مانند CryptoLocker شامل آنتی باج‌افزار هم است. آخرین نسخه Malwarebytes ترکیبی از این سه ابزار در یک بسته 40 دلاری سالانه است.

برنامه Malwarebytes ادعا می‌کند که می‌تواند به طور کامل جایگزین آنتی‌ویروس‌های متداول باشد، البته ما در این مورد اختلاف نظر داریم. آنتی‌بدافزار Malwarebytes از استراتژی‌های کاملا متفاوتی برای محافظت از سیستم شما استفاده می‌کند: آنتی‌ویروس برنامه‌های خطرناکی که راه خود را به کامپیوتر شما باز کرده‌اند، بلاک می‌کند، در حالی‌که Malwarebytes تلاش می‌کند نرم‌افزار مضر قادر به دسترسی به کامپیوتر شما نباشد. از آنجا که Malwarebytes با آنتی‌ویروس‌های متداول تداخل ندارد، توصیه می‌کنیم هر دو برنامه را برای حفاظت بهتر داشته باشید.

توجه داشته باشید که شما می‌توانید برخی از ویژگی‌های Malwarebytes را به صورت رایگان دریافت کنید. به عنوان مثال، نسخه رایگان برنامه Malwarebytes فقط برای نرم‌افزارهای مخرب و برنامه‌های ناخواسته در صورت تقاضای شما به جستجو می‌پردازد، و مانند نسخه پولی در پس زمینه اسکن را انجام نمی‌دهد. علاوه بر این، نسخه رایگان شامل ویژگی‌های ضد سواستفاده و ضد باج افزار نسخه پولی نیست.

شما می‌توانید تمام این سه ویژگی را در نسخه کامل Malwarebytes با پرداخت سالانه 40 دلار داشته باشید، که ما توصیه می‌کنیم. اما اگر بخواهید آنتی باج‌افزاری داشته باشید که در صورت تقاضای شما به جستجو بپردازد، نسخه‌های رایگان Malwarebytes و Anti-Exploit بهتر از هیچ چیز هستند، و شما قطعا باید از آن‌ها استفاده کنید.

با ترکیبی از یک آنتی‌ویروس خوب و Malwarebytes امنیت سیستم خود را به خوبی حفظ کرده‌اید. به یاد داشته باشید که آنتی‌ویروس تنها یکی از اقدامات امنیتی رایج است که باید دنبال کنید. بهداشت و سلامت دیجیتال جایگزینی برای آنتی‌ویروس نیست، ولی لازم است که مطمئن شوید آنتی‌ویروس شما کارش را به خوبی انجام می‌دهد.

منبع: چطورپدیا

اگر می‌خواهید بدانید چگونه بیت‌کوین استخراج کنید، دو گام مختلف را می‌توانید در پیش بگیرید: از طریق یک شرکت اقدام کنید یا اینکه سخت‌افزار مورد نیاز را خودتان بخرید و از آن استفاده کنید. در زیر به هر دو گزینه پرداخته می‌شود تا بفهمیم چرا در حال حاضر استخراج بیت‌کوین از طریق یک شرکت بهترین روش برای کسب سود است.

به یاد داشته باشید که تحقیق مهم است! هنگام خرید بیت‌کوین یا «آلت‌کوین»(Altcoin)، باید بدانید که هیچ چیز در دنیای ارزهای رمزی تضمین شده نیست. هر گونه سرمایه‌گذاری ممکن است از دست برود، بنابراین قبل از کشیدن کارت اعتباری خود مطمئن شوید که خواندنی‌های لازم را خوانده‌اید و به اندازه کافی تحقیق کرده‌اید و یک کیف پول بیت‌کوین امن دارید.

استخراج در مقایسه با سرمایه‌گذاری

هنگامی که بیت‌کوین برای اولین بار در سال 2009 معرفی شد، استخراج اولین و مهم‌ترین ارز رمزی در دنیا نیازمند ابزاری در حد یک کامپیوتر شخصی، حتی نه از نوع سریع آن، بود. امروزه اگر شما به دنبال کسب سود باشید، موانع ورود بسیار بیشتر است. البته به این معنا نیست که غیرممکن است، اما دیگر مثل گذشته یک صنعت خانگی هم نیست.

قبل از اینکه در مورد چگونگی استخراج بیت‌کوین صحبت کنیم، مهم است توجه داشته باشید که همه چیز در مورد ارزهای رمزی غیرقطعی است. استخراج قطعاً غیرقطعی‌ترین و بی‌ثبات‌ترین است. نوسانات قیمت سخت‌افزار، تغییرات در میزان سختی استخراج بیت‌کوین و حتی عدم تضمین پرداخت در پایان این کار سخت باعث می‌شود که استخراج بیت‌کوین حتی از خرید آن هم سرمایه‌گذاری خطرناک‌تری به‌حساب آید.

به این دلایل و به دلیل نوسانات کلی بازار، تشخیص میزان سود حاصل از استخراج بیت‌کوین می‌تواند سخت باشد. در سال 2018، سود بازار استخراج کاهشی بوده است و زمانی که با موانع ورود مواجه شد، این کاهش شتاب بیشتری پیدا کرد. مگر اینکه تغییرات قابل توجهی در فناوری بیت‌کوین به وجود آید که احتمالاً تغییری رخ نخواهد داد.

در نهایت، خرید بیت‌کوین به‌طور مستقیم حداقل بلافاصله به ازای پولی که می‌دهید، به شما چیزی می‌دهد؛ بنابراین ارزش در نظر گرفته شدن، قبل از طی مسیر استخراج را دارد.

گام 1: شرکت استخراج را انتخاب کنید

استخراج ابری یعنی اجاره سخت‌افزار (یک بخشی از قدرت هشینگ آن‌ها) و داشتن شخص ثالثی برای استخراج آن است. به‌طور معمول برای سرمایه‌گذاری در زمینه بیت‌کوین باید پول پرداخت کنید، حتی اگر از سخت‌افزار اجاره شده برای استخراج بیت‌کوین استفاده نشود. درست مثل سرمایه‌گذاری‌های کلی، مهم است که تحقیق خود را انجام دهید، چرا که شرکت‌های زیادی وجود دارند که معتقدند بهترین هستند و حتی بزرگ‌ترین متفکران را دارند.

شرکت Genesis Mining مسلماً بزرگ‌ترین و معتبرترین شرکت در گروه شرکت‌های استخراج است. شرکت HashFlare در یک مصاحبه اذاعن داشت که تک‌تک مشتریانش با استفاده از خدمات ارائه شده‌ توسط این شرکت به سود رسیده‌اند. همچنین گفت که بسیاری از کاربران که در زمان مناسب روی بیت‌کوین سرمایه‌گذاری کردند، ممکن است پول بیشتری هم به دست آورده باشند.

در یک محدوده وسیع‌تری از گزینه‌ها، سایت CryptoCompare لیستی از شرکت‌های استخراج بیت‌کوین همراه با نظرات و رتبه‌بندی‌های کاربران تهیه کرده است، البته آگاه باشید که تعداد زیادی از نظر دهندگان در بخش نظرات به دنبال نقد کردن کدهای ارجاع خود هستند.

 گام 2: یک بسته استخراج انتخاب کنید

پس از این که یک ارائه دهنده سرویس استخراج ابری انتخاب و در آن ثبت‌نام کردید، باید یک بسته استخراج را انتخاب کنید. انتخاب بسته به‌طور معمول شامل انتخاب مقدار مشخصی از قدرت هشینگ و ارجاع متقابل است که متناسب با استطاعت مالی شما است. پرداخت بیشتر معمولاً سود (بازگشت سرمایه) بیشتر، بهتر و سریع‌تری را به ارمغان می‌آورد، اما همیشه این‌طور نیست.

اکثر شرکت‌های استخراج ابری با محاسبه بر اساس ارزش فعلی بازار بیت کوین، دشواری استخراج بیت کوین و ارجاع متقابل با قدرت هشینگ اجاره شده، در تصمیم‌گیری به شما کمک می‌کنند. با این حال، مهم است توجه داشته باشید که این اعداد می‌توانند تغییر کنند، بنابراین مهم است که به روند بازار نگاه کنید و قبل از بستن قرارداد، تخمین بزنید که بیت کوین ممکن است در آینده چه روندی داشته باشد. چیزی که در حال حاضر ممکن است سودآور باشد، در صورت پایین آمدن ارزش بیت کوین ممکن است دیگر سودآور نباشد.

بعضی از شرکت‌های استخراج ابری قراردادهای پیش‌فروش دارند؛ یعنی از شما درخواست می‌کنند مبلغ قرارداد را پیشاپیش پرداخت کنید در حالی‌که آماده شدن سخت‌افزار جدید ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد. در بیشتر شرایط چنین قراردادهایی توصیه نمی‌شوند، زیرا هیچ راهی برای تضمین سودآوری چنین قراردادهایی در هنگام شروع وجود ندارد و حتی مشخص نیست که سودآوری چه زمانی رخ خواهد داد.

گام 3: یک استخر استخراج انتخاب کنید

پس از انتخاب قرارداد، اکثر شرکت‌های استخراج از شما می‌خواهند یک «استخر» (Pool) استخراج انتخاب کنید. استخر استخراج جایی است که شما یک تیم استخراج سراسری برای پیوستن به آن را انتخاب می‌کنید.

این یک روش برای افزایش احتمال کسب بیت‌کوین از طریق استخراج است و یک روش استاندارد در استخراج ابری و شخصی است. استخرهای مختلف مزایا و معایبی دارند که فراتر از محدوده این مقاله هستند. با این حال، پیوستن به یک استخر خوب با هزینه پایین احتمالاً بهترین شانس شما خواهد بود.

یکی از محبوب‌ترین و قابل اعتمادترین استخرهای فعلی برای استخراج کنندگان جدید Pool Slush است؛ اما شما همیشه باید خود تحقیق کنید؛ مانند شرکت‌ها، بسیاری از استخرها هم قابل اعتماد نیستند.

گام 4: کیف پول انتخاب کنید

پس از انجام گام‌های قبلی، استخراج ابری می‌تواند شروع شود و در عرض چند روز یا چند هفته، شما باید ببینید که حساب کاربری استخراج ابری شما در حال پر شدن با بیت‌کوین است. برداشت و قرار دادن هر دریافتی کمی در یک کیف پول امن برای خودتان، برنامه بسیار خوبی است. البته برخی از استخراج کنندگان ابری به شما اجازه می‌دهند که درآمد خود را برای دریافت قدرت هشینگ بیشتر دوباره سرمایه‌گذاری کنید.

در بلند مدت باید تصمیم بگیرید که با بیت کوین‌های خود چه کار می‌خواهید بکنید. در حالی که محصولات و خدمات بسیاری در دیگر کشورها بجز ایران قابل خرید با بیت‌کوین است، قیمت‌ها می‌توانند نوسان داشته باشند و شما ممکن است مجبور شوید تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام دهید تا ببینید آیا این معامله خوبی است یا خیر. ما همچنین می‌توانید بیت‌کوین خود را با سایر ارزهای رمزی معامله کنید و یا اینکه آن را به‌طور مستقیم با پول نقد معاوضه کنید.

اگر بخواهم با سخت‌افزار خودم استخراج کنم، چطور؟

با توجه به هزینه‌های بالا، استخراج بیت کوین به‌صورت شخصی تنها در صورتی توصیه می‌شود که شما به مقدار زیاد و مهم‌تر از همه ارزانی برق و یک اتصال شبکه قدرتمند در دسترس داشته باشید. قبل از سرمایه‌گذاری در زمینه هر نوع تنظیمات سخت‌افزاری یا استخراج، ضروری است که از یک ماشین حساب استخراج بیت‌کوین استفاده کنید تا ببینید آیا با در نظر گرفتن تمام هزینه‌ها، سودی به دست خواهید آورد.

اگر شرایط استخراج شخصی را داشته باشید، باید یک ASIC miner درست انتخاب کنید و با آن کار کنید. در حالی که دستگاه استخراجAntminer  مدل S9i و  S9j از بهترین استخراج کنندگان هستند، محصولات قابل رقابت زیادی وجود دارد که ارزش بررسی دارند. دستگاه‌های GMO Miner B3 و Innosilicon T2 Turbo (با قیمت کمتر) از سپتامبر 2018 به‌عنوان کاراترین ASIC miner شناخته می‌شوند.

منبع: چطورپدیا

اَبررایانه‌های کوچک جیبی که همه‌ی ما همواره با خود این طرف و آن طرف می‌بریم، فقط در حال عرضه‌ی اطلاعات مفید به ما نیستند؛ بلکه شبانه‌روز، مقدار زیادی داده نیز درباره‌ی ما و عادت‌های ما گردآوری می‌کنند. در این راهنما خواهید دید که تلفن هوشمند و برنامه‌های فعال آن، چه چیزی را گردآوری می‌کنند و چطور می‌توانید مقداری آن را کنترل نمایید.

حسگرها در اندروید و iOS

گوشی هوشمند پر از حسگرهایی است که موقعیت مکانی شما را در دنیا، سرعت حرکت در فضا، جهت قرارگیری گوشی و غیره را زیر نظر دارند. همه‌ی این داده‌ها توسط برنامه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد تا تجربه‌ی کاربر را بهبود بخشند؛ به طوری‌که، کاربران بتوانند صفحه‌ی گوشی را از حالت عمود به افقی و بالعکس تغییر دهند و برای رفت و آمد نیز، شما را در مسیر صحیح راهنمایی کنند؛ اما حجم و مقدار داده‌ای که ذخیره می‌شود تا حد زیادی به سلیقه‌ی تولیدکننده‌ی گوشی بستگی دارد.

در ماه‌های اخیر، OnePlus در مرکز تعارضات درباره‌ی حفظ حریم خصوصی قرار گرفته است و روش برداشت اطلاعات شخصی قابل شناسایی (نظیر IDهای دستگاه) و ارسال آن به پایگاه مرکزی OnePlus، ظاهراً برای بهبود کیفیت تجربه‌ی کاربر دستگاه، بسیار مورد بحث قرار گرفت. از آن زمان به بعد، OnePlus مقداری از فعالیت گردآوری داده‌ی خود عقب‌نشینی کرد و قول داد که از داده‌ها فقط در داخل دستگاه استفاده نماید؛ اما این مسئله نشان‌دهنده‌ی قدرت بالای تلفن هوشمند در آشکارسازی اطلاعات و دشواری تمییز دادن اطلاعاتی است که جمع‌آوری می‌شود از آنهایی که جمع‌آوری نمی‌شود.

طبق سیاست حفظ حریم خصوصی گوگل که اندروید یکی از مجموعه‌های تحت تأثیر آن است، به محض ورود به اندروید با حساب کاربری گوگل، دستگاه به اعتبارنامه‌های گوگل متصل می‌شود و گوگل شروع به ثبت داده‌هایی نظیر مدت‌زمان و نوع تماس، موقعیت مکانی تلفن، اطلاعات دستگاه مورد استفاده و غیره می‌کند.

همچنین می‌توانید سیاست حفظ حریم خصوصی اَپل را به‌صورت آنلاین مشاهده نمایید. درست است که بسیاری از داده‌های گردآوری ‌شده، یکسان هستند؛ اما اَپل به دلیل ناشناسی‌سازی بخش بزرگی از این داده‌ها یا نگهداری آن در iPhone (به جای ارسال آن به اَپل)، با گوگل متفاوت است؛ بنابراین، درست است که مثلاً iOS می‌تواند موقعیت مکانی شما را ردیابی نماید؛ اما خود شرکت اَپل نمی‌داند کجا هستید. فقط تلفن همراه این اطلاعات را می‌داند.

یکی دیگر از مثال‌های واضحی که نشان می‌دهد اپل خود را از نظر حریم خصوصی از دیگران متمایز نموده، «شناساگر چهره» (Face ID) است. حسگرهای Face ID همه‌ی جزئیات صورت شما را ترسیم کرده و می‌دانند؛ اما این اطلاعات به‌شکل خصوصی و ایمن در تلفن همراه ذخیره می‌گردد. اطلاعات صورت کاربر اَپل یا iCloud مخابره نمی‌شود و هیچ‌کس نمی‌تواند به راحتی، تصویر صورت شما را به‌دست آورد.

اما برخی از این داده‌ها با اپلیکیشن‌های فرعی به اشتراک گذاشته می‌شود. مثلاً شاید برخی اپلیکیشن‌ها یک فیلتر AR روی صورت شما انجام دهند. اَپل شرط گذاشته است که چنین برنامه‌های اسکن صورت باید سیاست حفظ حریم خصوصی خود را به کاربر ارائه دهند.

اپلیکیشن‌های تلفن هوشمند

علاوه بر اطلاعات پایه‌ای که توسط گوشی هوشمند شما جمع‌آوری شده و به شرکت سازنده‌ی گوشی ارسال می‌شود (یا نمی‌شود)، اطلاعاتی را که اپلیکیشن‌های اجرایی جمع می‌کنند نیز فراموش نکنید. داده‌هایی که ثبت و ذخیره می‌شوند، به سیاست‌های حفظ حریم خصوصی و دسترسی‌هایی که به آن می‌دهید، بستگی دارد.

اگر می‌خواهید بدانید هر برنامه دقیقاً به ردیابی چه چیزی در گوشی اندروید شما دسترسی دارد، Settings را باز کرده و به قسمت Apps & notifications بروید. یکی از اپلیکیشن‌ها را انتخاب نموده و گزینه‌ی Permissions را بزنید. برای گوشی‌های iOS، Settings را باز کرده و سپس یک اپلیکیشن انتخاب کنید تا دسترسی‌ها و اجازه‌های آن را ببینید. بیشتر این دسترسی‌ها را می‌توان با یک دکمه باز و بسته، به راحتی روی اندروید و iOS لغو کرد.

این قسمت، جزئیات داده‌هایی را که یک اپلیکیشن می‌تواند در گوشی شما ردیابی کند، نشان می‌دهد؛ اما برای آنکه بدانید دقیقاً چه استفاده‌ای از این داده‌ها می‌شود، باید متن شرایط و قوانین استفاده و سیاست حفظ حریم خصوصی برنامه را در صورت موجود بودن، مطالعه کنید. گوگل اخیراً گفته است که تصمیم دارد برنامه‌هایی که سیاست‌های حفظ حریم خصوصی کاربر ندارند را تنبیه نماید؛ اما حتی با این شرایط هم، کاربران از نظر مقدار داده‌ای که از آنها مورد استفاده قرار می‌گیرد، تا حد زیادی در اختیار توسعه‌دهندگان اپلیکیشن هستند.

مثلاً می‌توانید سیاست‌های حفظ حریم خصوصی برنامه گردشگری Airbnb را به‌صورت آنلاین مطالعه کنید. از این اپلیکیشن در گوشی خود استفاده می‌کنید؟ برنامه Airbnb می‌تواند موقعیت مکانی شما را ردیابی نماید، اطلاعاتی از دستگاه مورد استفاده‌ کسب کرده و زمان استفاده از اپلیکیشن را ثبت کند. سپس از این داده‌ها برای همه ‌چیز، از نشان ‌دادن مراکز Airbnb نزدیک به موقعیت مکانی کنونی شما گرفته تا ارائه‌ی فهرست‌های بهتر به شما استفاده می‌نماید.

حتی زمانی که فکر می‌کنید می‌دانید چه اطلاعاتی از شما ردیابی می‌شود، باز هم این داده‌ها شفاف نیست: فلیکس کروس، توسعه‌دهنده‌ی برنامه عکاسی اخیراً افشا کرده است که اگر به اپلیکیشن اجازه دهید عکس‌های روی دستگاه شما را مشاهده نماید، در عین حال اجازه خواهد داد موقعیت مکانی شما را نیز رصد کند؛ زیرا همه‌ی عکس‌های موجود در گوشی به‌طور پیش‌فرض دارای یک برچسب جغرافیایی هستند. حتی اگر به یک برنامه اجازه ندهید که موقعیت مکانی شما را ردیابی نماید، احتمالاً باز هم می‌تواند محل زندگی و مقصد سفر را بیشتر از طریق عکس‌های ذخیره ‌شده در گوشی حدس بزند. البته در هر صورت این به توسعه‌دهنده‌ی اپلیکیشن بستگی دارد که داده‌ها با هر هدفی در عمل از گوشی شما برداشت شود یا خیر.

درست همان زمانی که فکر می‌کنید یک اپلیکیشن را شناخته‌اید و مطمئن شده‌اید که شما را ردیابی نمی‌کند، متوجه می‌شوید که برنامه تشخیص مسیر Uber، ظاهراً با هدف بهبود عملکرد اپلیکیشن ساعت‌مچی اَپل، به‌شکل مخفیانه در حال ضبط فعالیت صفحه‌نمایش بوده‌ است. اگر قرار باشد ادعای Uber را باور کنید، این ویژگی برای رندر نقشه‌ بر گوشی و سپس انتقال آن به دستگاه پوشیدنی مورد استفاده قرار گرفته است؛ اما این نمونه‌ی دیگری است که اثبات می‌کند کاربران تا چه حد نسبت بی‌اطلاع هستند.

با مرورگر دلخواه خود در گوشی به اینترنت سری بزنید تا ببینید همه‌ی داده‌هایی که تا پیش از این درباره‌اش صحبت کردیم که به‌صورت آنلاین گردآوری می‌شود، دوباره در اینجا نیز نقش ایفا می‌کند. جستجوهایی که انجام داده‌اید، دستگاه مورد استفاده، موقعیت مکانی در جهان و غیره، همه گردآوری می‌شود. دو لایه ردیابی وجود دارد: داده‌هایی که توسط اپلیکیشن مرورگر و داده‌هایی که توسط وب‌سایت‌های بازدید شده رصد می‌شود.

در اینجا هم مقدار اطلاعات جمع‌آوری شده، به اپلیکیشن‌ها و خدماتی بستگی دارد که برای استفاده انتخاب می‌کنید. شاید تعجب نکنید که گوگل کروم هزاران داده، شامل تاریخچه و ریزعکس‌های سایت‌های بازدید شده و البته ورود یا عدم ورود شما به گوگل را ثبت می‌نماید و سپس همه‌ی این فعالیت‌ها به‌صورت پیش‌فرض در پروفایل گوگل شما ذخیره می‌گردد. سافاری نیز مقدار زیادی از داده‌های مشابه را ردیابی می‌کند؛ اما با پیروی از سیاست‌های اَپل، بخش بزرگی از داده‌ها را فقط داخل گوشی ذخیره‌سازی می‌کند و اکنون نیز ابزاری برای مسدودسازی ردیابی در اختیار دارد تا اجازه ندهد تبلیغ‌کنندگان، گشت‌وگذار شما را در اینترنت رصد کنند.

بازپس‌گیری کنترل

همانطور که احتمالاً می‌توانید حدس بزنید، فهمیدن اینکه دقیقاً چه داده‌هایی گردآوری می‌شود و سپس در چه راهی مورد استفاده یا در اختیار چه گروه دیگری قرار می‌گیرد، کار آسانی نیست. این سیاست‌ها به‌قدری ابهام دارند که راه‌های گریز فراوانی در اختیار تولیدکنندگان قرار می‌دهند. مثلاً سامسونگ، طبق سیاست‌های خود، احتمالاً اطلاعات GPS را از گوشی شما گردآوری می‌کند، شاید جستجوی صوتی شما را در اختیار برنامه‌های فرعی قرار می‌دهد تا صوت را به متن تبدیل نمایند و ممکن است همه‌ی این داده‌ها را در اختیار شرکای تجاری خود قرار دهد تا از آن برای نشان دادن تبلیغات به شما استفاده نمایند.

در نهایت اگر از این قضیه دل خوشی ندارید، می‌توانید دیگر از گوشی استفاده نکنید؛ اما تنظیمات خاصی در گوشی شما وجود دارد که با استفاده از آن می‌توانید دست دستگاه‌ها و اپلیکیشن‌ها را از گردآوری هر مقدار داده‌ای که دوست دارند، کوتاه نمایید.

ردیابی موقعیت مکانی یکی از موارد مهم به‌شمار می‌رود. هم برای کاربران و هم تبلیغ‌کنندگان بسیار ارزشمند است. در اندروید (موجود)، با باز کردن Settings و سپس لمس Security & Location و Location و سپس خاموش کردن ردیابی، می‌توانید به‌طور کلی ردیابی موقعیت مکانی را در گوشی غیرفعال نمایید. در iOS، بخش Settings را باز کرده و سپس به Privacy and Location services بروید و این ویژگی را غیرفعال کنید. از همان منوها می‌توانید ردیابی موقعیت مکانی را در هر اپلیکیشنی که بخواهید به‌صورت جداگانه غیرفعال یا محدود نمایید.

قبلاً هم درباره‌ی ویرایش دسترسی‌های هر اپلیکیشن به صورت مجزا از طریق منوی Apps & permissions در تنظیمات اندروید یا لمس نام اپلیکیشن در تنظیمات iOS صحبت کرده‌ایم. تعریف بیشتر این دسترسی‌ها از قبل واضح است. مثلاً دسترسی به تقویم و مخاطبین؛ اما شما می‌توانید تعیین نمایید که اپلیکیشن بتواند از حسگرهای حرکتی گوشی، برای شمردن تعداد گام‌ها یا غیره، داده برداشت کند یا خیر. در اندروید، این قابلیت با برچسب Body sensors و در iOS با برچسب Motion & Fitness مشخص شده است.

تا جایی که به گوگل مربوط می‌شود، گزینه‌های فراوانی برای مدیریت دسترسی‌ها وجود دارد که اپلیکیشن‌های گوگل را بر روی اندروید، iOS و دیگر سیستم‌عامل‌ها تحت پوشش قرار می‌دهند. اگر صفحه‌ی حساب کاربری گوگل خود را در اینترنت باز کرده و سپس Personal info & privacy را انتخاب نمایید، می‌توانید روش جمع‌آوری داده را (از طریق Go to Activity Controls) تغییر دهید یا برخی داده‌هایی که پیش از این از گوشی شما در اختیار گوگل قرار گرفته است را از طریق Go to My Activity، پاک کنید. مثلاً می‌توانید همه‌ی جستجوهای صوتی که با استفاده از دستیار گوگل در گوشی انجام داده‌اید را ببینید و پاک کنید.

هر اپلیکیشن مجزا ممکن است تنظیمات و گزینه‌های حریم خصوصی خاص خود را داشته باشد و بتوانید از آن استفاده کنید؛ اما بیشتر آنها چنین تنظیماتی ندارند و برخی توسعه‌دهندگان نیز به اندازه‌ی گوگل به جمع‌آوری داده از شما علاقمند هستند. فیس‌بوک استثناء است و قبلاً درباره‌ی اینکه چطور فیس‌بوک در همه‌ی دستگاه‌ها شما را دنبال می‌کند و چطور می‌توانید تا حدی آن را محدود نمایید، مطلب نوشته بودیم.

در نهایت، استفاده‌ی از تلفن هوشمند به خلق تصویر شما و نوع تبلیغاتی که به آن علاقمند هستید، به شرکت‌هایی نظیر گوگل، فیس‌بوک و غیره کمک می‌کند. حتی اگر یک اپلیکیشن، زیرمجموعه‌ی شبکه‌ی بزرگ تبلیغات نباشد، ممکن است این داده‌ها را به یکی از این شبکه‌ها بفروشد. اَپل از این نظر جایگاهی مجزا دارد و اطلاعاتی را که ردیابی می‌کند، برای استفاده‌ی خود و بیشتر در همان دستگاه نگه می‌دارد؛ اما البته باید بدانید که اپلیکیشن‌های اجرایی روی iOS آزادی عمل بیشتری برای انجام کارهایی که می‌خواهند، در اختیار دارند.

حتی اگر به‌شکلی منطقی با مقداری نظارت و ردیابی در اندروید و iOS کنار بیایید، باز هم باید بدانید هر بار که گوشی هوشمند خود را روشن می‌کنید، چه نوع داده‌هایی از شما برداشت می‌شود. چه لازم باشد چند مورد از ابزار رسانه‌های اجتماعی را حذف نمایید یا ردیابی موقعیت مکانی چند اپلیکیشن را غیرفعال کنید، مقداری کنترل ظاهری بر حریم خصوصی خود به دست خواهید آورد.

منبع: چطورپدیا

برخی از برنامه‌ها در سیستم‌عامل ویندوز طوری تنظیم شده‌اند که به‌صورت خودکار با بالا آمدن سیستم‌عامل شروع به کار می‌کنند. با این حال، شما می‌توانید چنین تنظیماتی را برای هر برنامه، فایل یا پوشه‌ای انجام دهید تا همزمان با بالا آمدن ویندوز شروع به کار نماید. این کار با اضافه کردن آن برنامه، فایل یا پوشه به پوشه Startup ویندوز انجام می‌شود.

بعضی از برنامه‌ها دارای تنظیمات داخلی برای این کار هستند، اما اگر برنامه مورد نظر شما دارای چنین تنظیماتی نیست، روش زیر کاری است که شما باید انجام دهید. شما می‌توانید علاوه بر برنامه‌ها، همزمان با بالا آمدن ویندوز، هر فایل یا پوشه‌ای را نیز باز کنید، به عنوان مثال هر فایل یا پوشه‌ای که شما به‌صورت منظم از آن استفاده می‌کنید. کاری که شما باید انجام دهید این است که در پوشه Startup (یکی از پوشه‌های سیستمی پنهان ویندوز) یک میانبر برای آن برنامه، فایل یا پوشه ایجاد کنید. روش زیر در هر نسخه‌ای از ویندوز از ویستا تا ویندوز 7، 8 و 10 کار می‌کند.

•  برای باز کردن پنجره محاوره‌ای Run همزمان کلید لوگوی ویندوز و کلید R را فشار دهید.
•  shell:startup را تایپ کنید و سپس کلید اینتر را بزنید تا پوشه Startup باز شود.
• یک میانبر در پوشه Startup برای فایل، پوشه یا برنامه قابل اجرای مورد نظرتان ایجاد کنید. با این کار آن فایل، پوشه یا برنامه قابل اجرا دفعه بعد در هنگام بالا آمدن سیستم‌عامل باز خواهد شد.

البته توجه داشته باشید که هر چه برنامه‌های بیشتری در هنگام بالا آمدن سیستم‌عامل قرار باشد شروع به کار کنند، زمان بالا آمدن سیستم‌عامل طولانی‌تر خواهد شد؛ بنابراین اگر نمی‌خواهید برنامه‌ای همزمان با بالا آمدن سیستم‌عامل شروع به کار کند، می‌توانید آغاز به کار برخی از این برنامه‌ها همزمان با بالا آمدن سیستم‌عامل را غیرفعال کنید.

مرحله اول: پوشه Startup ویندوز را باز کنید.

پوشه Startup یک پوشه سیستمی پنهان است که می‌توانید آن را در پنجره مرورگر فایل (البته اگر گزینه دیدن فایل‌های پنهان فعال باشد) باز کنید. این پوشه در مسیر %APPDATA%\Microsoft\Windows\Start Menu\Programs\Startup قرار دارد، با این حال نیازی به پیدا کردن آن از این مسیر و از طریق پنجره مرورگر فایل نیست. راه بسیار ساده‌ای برای دسترسی به این پوشه وجود دارد.

بسیاری از پوشه‌های سیستمی پنهان را می‌توان به صورت مستقیم و با استفاده از دستور shell باز کرد، البته در صورتی که نام پوشه‌ها را بدانید. می‌توانید دستور shell را از پنجره محاوره‌ای Run اجرا کنید.

همزمان کلید لوگوی ویندوز و کلید R را فشار دهید تا پنجره محاوره‌ای Run باز شود.

‌

عبارت shell:startup را تایپ کنید و سپس کلید اینتر را بزنید تا پوشه Startup باز شود. با این کار، پوشه Startup در یک پنجره مرورگر فایل باز خواهد شد. بگذارید پنجره باز شده، باز بماند. چون در مرحله بعد با آن کار داریم.

مرحله دوم: ایجاد میانبر در پوشه Startup

برای اینکه یک برنامه، فایل یا پوشه همزمان با بارگذاری ویندوز شروع به کار کند، کاری که باید انجام دهید این است که یک میانبر از آن در پوشه Startup ایجاد کنید. در اینجا ما قصد داریم برای برنامه Sizer یک میانبر ایجاد کنیم. شما این روش را برای هر برنامه دیگری می‌توانید به کار ببرید.

اول، برنامه، فایل یا پوشه‌ای که می‌خواهید میانبر آن را ایجاد کنید، مشخص و آن را بیابید. روش‌های مختلفی برای ایجاد میانبر در ویندوز وجود دارد، اما یک روش سریع این است که کلید راست ماوس را نگه دارید و فایلی که می‌خواهید میانبر آم را ایجاد کنید، درون پوشه Startup بکشید. هنگامی که کلید راست ماوس را رها کنید، یک منو با چند گزینه ظاهر می‌شود که شما باید روی گزینه Create shortcut here کلیک کنید.

این تمام کاری است که شما باید انجام دهید. سپس شما یک میانبر در پوشه Startup خواهید دید.

دفعه بعدی که ویندوز شما بالا می‌آید، برنامه‌ها، فایل‌ها یا پوشه‌های شما نیز همزمان با آن باز می‌شوند.

منبع: چطورپدیا

روش اول: استفاده از آیتونز برای آیفون

1 – آیفون را به رایانه خود متصل کنید. سریع‌‌ترین راه برای بک‌‌آپ گرفتن از آیفون استفاده از آیتونز بر روی کامپیوتر است. آیفون را با استفاده از کابل USB به کامپیوتر متصل کنید.

2 – نرم‌افزار آیتونز را بر روی کامپیوتر اجرا کنید. ممکن است هنگامی‌که آیفون را وصل می‌کنید، برنامه به‌صورت خودکار اجرا شود.

• اگر آیتونز را بر روی کامپیوتر خود نصب نکرده‌اید، می‌توانید آن را به‌صورت رایگان از آدرس com/itunes/download دانلود کنید.

3 – آیفون خود را در iTunes انتخاب کنید. می‌توانید ببینید که یک دکمه برای آیفون شما در ردیف بالای پنجره iTunes ظاهر می‌شود.

• درصورتی‌که برای اولین بار آیفون خود را به کامپیوتر متصل می‌کنید، وارد یک پروسه راه‌اندازی کوتاه خواهید شد. این فرایند هیچ تغییری در اطلاعات آیفون شما ایجاد نخواهد کرد.

• ممکن است لازم شود برای پیغامی که روی صفحه آیفون ظاهر می‌شود، گزینه اعتماد «trust» را انتخاب کنید.

4 – خریدهای خود را انتقال دهید. شما می‌توانید تمام محتویات و برنامه‌های خریداری شده را به کتابخانه آیتونز «iTunes library» انتقال دهید. قبل از بک‌‌آپ گرفتن حتماً این کار را انجام دهید.

• بر روی منوی File کلیک کنید. اگر منوی File را نمی‌بینید، دکمه Alt را فشار دهید.
• گزینه Devices و سپس Transfer Purchased Content from iPhone که به معنی انتقال محتویات خریداری شده از آیفون را انتخاب کنید.

• منتظر شوید تا انتقال داده‌ها کامل شود. اگر محتویات زیادی را از آیتونز بر روی آیفون خود خریداری و دانلود کرده‌اید، این پروسه ممکن است مدتی به طول بیانجامد.

5 – در صفحه ظاهر شده گزینه Back Up Now را انتخاب کنید. این قسمت به‌صورت خودکار هنگامی‌که آیفون خود را در آیتونز انتخاب می‌کنید، ظاهر می‌شود.

6 – صبر کنید تا از اطلاعات آیفون بک‌‌آپ گرفته شود. فرآیند بک‌‌آپ گرفتن به احتمال زیاد مدتی طول خواهد کشید. شما می‌توانید چگونگی انجام کار را در قسمت بالای پنجره آیتونز مشاهده کنید. ضمناً حواستان باشد که در طول انجام فرآیند بک‌‌آپ، اتصال تلفن خود را از کامپیوتر جدا نکنید.

• بک‌‌آپ گرفتن از طریق آیتونز شامل پشتیبانی از تمام اطلاعات شما می‌شود. البته اطلاعاتی که از طریق خود آیتونز وارد دستگاه شما شده، دوباره ذخیره‌سازی نخواهند شد چراکه شما می‌توانید بار دیگر به‌راحتی آن‌ها را از طریق آیتونز به تلفن خود انتقال دهید.

7 – بازیابی بک‌‌آپ با استفاده از آیتونز. شما می‌توانید از طریق آیتونز هر بک‌‌آپی را که قبلاً تهیه کرده‌اید، به گوشی خود بازگردانید.

• با اتصال آیفون خود به کامپیوتر، بر روی دکمه بازیابی بک‌‌آپ «Restore Backup» در صفحه Summary کلیک کنید.

• برای انتخاب بک‌‌آپ مورد نظر خود، می‌توانید تاریخ‌ها را چک کنید.

• صبر کنید تا آیفون فرایند بازیابی و هماهنگ‌سازی را انجام دهد. پس از بازگرداندن اطلاعات، آیفون خاموش و روشن می‌شود و سپس هماهنگ‌سازی با آیتونز آغاز خواهد شد. تا پایان این فرآیند تلفن خود را از کامپیوتر جدا نکنید.

روش دوم: استفاده آیفون از iCloud

1 – آیفون خود را به یک منبع برق وصل کنید. فرایند بک‌‌آپ گرفتن ممکن است مدتی طول بکشد، پس بهتر است قبل از آغاز کار، آیفون خود را به یک منبع برق وصل کنید.

2 – آیفون را به اینترنت وای فای «Wi-Fi»متصل کنید. حجم بک‌‌آپ ممکن است بسیار زیاد باشد و در یک چشم بهم زدن، تمام داده اینترنت تلفن همراه شما را مصرف کند، بنابراین بهتر است که قبل از شروع روند بک‌‌آپ‌گیری، تلفن خود را به یک شبکه وای فای متصل کنید.

• به تنظیمات تلفن و قسمت Wi-Fi بروید، در آنجا شبکه اینترنت مورد نظر خود را پیدا و رمز عبور را وارد نمایید.

3 – دوباره به تنظیمات و این بار به قسمت iCloud بروید. در اینجا تنظیمات iCloud آیفون خود را می‌بینید.

• اگر از طریق اپل آی‌دی «Apple ID» خود وارد نشده‌اید، بر روی گزینه ثبت‌نام کلیک کنید و وارد شوید. برای استفاده از ظرفیت iCloud خود و بک‌‌آپ گرفتن از اطلاعات در آنجا، لازم است که با اپل آیدی خود وارد شوید.

4 – گزینه Backup در تنظیمات iCloud را انتخاب کنید. این گزینه در پایین منوی تنظیمات دیده می‌شود.

5 – گزینه Backup در iCloud را فعال کنید. این گزینه برای شروع بک‌‌‌‌آپ گرفتن خودکار در iCloud باید فعال باشد.

6 – گزینه Back Up Now را انتخاب کنید و تا پایان فرایند بک‌‌آپ گیری صبر کنید. زمان این فرایند با توجه به حجم اطلاعاتی که می‌خواهید از آن بک‌‌آپ بگیرید، تعیین می‌شود و هرچه حجم بالاتر باشد، این روند بیشتر طول می‌کشد.

• فرآیند بک‌‌آپ iCloud از اطلاعاتی که قبلاً در iCloud ذخیره شده است، اطلاعاتی مانند لیست مخاطبین، تقویم‌ها و آلبوم‌های عکس، دوباره بک‌‌آپ نمی‌گیرد.

• اگر در iCloud ظرفیت و حجم کافی وجود نداشته باشد، شما قادر به ایجاد بک‌‌آپ نخواهید بود.

7 – محتوای بک‌آپ را مشاهده کنید. از آنجایی که حافظه iCloud محدود است، شما می‌توانید محتوای قابل ذخیره را کنترل کرده و بک‌آپ‌های قبلی را در صورت تمایل پاک کنید.

• بخش تنظیمات را باز کرده و گزینه iCloud را انتخاب نمایید.
• بر روی گزینه Storage کلیک کرده و سپس Manage Storage را انتخاب کنید.
• برای بک‌آپ مورد نظرتان کلیک کنید.
• تیک برنامه‌هایی که نمی‌خواهید از آنها بک‌آپ گرفته شود را غیرفعال کنید. از شما خواسته می‌شود که غیرفعال بودن این برنامه‌ها را تأیید کنید، پس از آن، این برنامه‌ها از فرآیند بک‌آپ‌گیری حذف می‌شوند.
• برای حذف کامل بک‌آپ از iCloud بر روی گزینه Delete Backup کلیک کنید.

8 – بازیابی بک‌‌آپ از iCloud. برای بازیابی بک‌‌آپ از iCloud باید مانند یک آیفون جدید تمام اطلاعات موجود بر روی تلفن خود را پاک کرده و آنگاه اقدام به بازگرداندن اطلاعات بک‌‌آپ کنید.

• به بخش تنظیمات و قسمت General بروید.
• به پایین صفحه بروید و در آنجا قسمت Reset را انتخاب کنید.
• گزینه Erase All Content and Settings به معنی پاک کردن تمام اطلاعات را انتخاب و تائید کنید.
• منتظر بمانید تا اطلاعات تلفن پاک و سپس دستگاه خاموش و روشن شود.
• مراحل راه‌اندازی ابتدایی را طی کنید و هنگام مشاهده پیغام مورد نظر گزینه Restore from and iCloud Backup به معنی بازگرداندن بک‌‌آپ از iCloud را انتخاب کنید.

روش سوم: اندروید

1 – به بخش تنظیمات اندروید بروید. فرایند بک‌‌آپ گرفتن در سیستم‌عامل اندروید، به‌طور قابل توجهی به این نکته بستگی دارد که شما از چه نوع دستگاهی استفاده می‌کنید. با این حال بسیاری از دستگاه‌ها این قابلیت را به شما می‌دهند که اطلاعات ضروری را در حساب گوگل خود ذخیره کنید.

2 – گزینه Backup & reset به معنی بک‌‌آپ و بازنشانی را انتخاب کنید. این کلمات ممکن است در دستگاه‌های مختلف اندکی متفاوت باشد.

3 – اطمینان حاصل کنید که گزینه Back up my data به معنی بک‌‌آپ گرفتن از اطلاعات من در قسمت Google Backup فعال باشد. این گزینه تنظیمات دلخواه شما روی دستگاه را در حساب گوگل ذخیره می‌کند. این بک‌‌آپ حجم و فضای گوگل درایو شما را اشغال نمی‌کند.

• بک‌‌آپ حساب گوگل لیست مخاطبین، تقویم‌ها، اطلاعات نرم‌افزار، رمز عبور وای‌فای و بعضی از تنظیمات اساسی تلفن را ذخیره می‌کند. این بک‌‌آپ شامل ذخیره‌سازی پیام‌ها و عکس‌ها نمی‌شود.
• چنانچه حساب گوگل شما شامل فرآیند بک‌‌آپ نشده است، می‌توانید یک حساب را اضافه کنید و یا به‌طور رایگان حسابی جدید بسازید.

4 – از خدمات پشتیبانی شرکت سازنده دستگاه خود استفاده کنید. جدا از خدمات پشتیبانی و بک‌‌آپ گوگل، شرکت‌های سازنده دستگاه شما مانند ال‌جی و سامسونگ هم ممکن است خدماتی برای بک‌‌آپ گرفتن از اطلاعات در نظر گرفته باشند. این خدمات معمولاً در بالای همان منوی Backup & reset دیده می‌شوند.

• فرایند ذخیره‌سازی با توجه به شرکت سازنده ممکن است در هر دستگاه متفاوت باشد. برای بک‌‌آپ گرفتن روی دستگاه و یا ابر «Cloud»، دستورالعمل‌ها را دنبال کنید.

5 – از اپلیکیشن Google Photos برای ذخیره‌سازی عکس‌های خود استفاده کنید. نرم‌افزار Google Photos به شما این اجازه را می‌دهد که تمامی عکس‌های خود را به‌طور رایگان و با کیفیت بالا در حساب گوگل خود ذخیره کنید. شما همچنین می‌توانید با استفاده از گوگل درایو خود، عکس‌هایتان را با کیفیت اصلی در آنجا ذخیره کنید. تمامی حساب‌های گوگل دارای 15 گیگابایت حجم ذخیره‌سازی رایگان هستند.

• اگر نرم‌افزار Google Photos را ندارید، می‌توانید آن را به‌طور رایگان دانلود کنید. برنامه را اجرا کرده، وارد منو شوید و Settings را انتخاب کنید.
• گزینه Back up & sync به معنی بک‌‌آپ و هماهنگ‌سازی را انتخاب و فعال کنید و اگر هنوز وارد حساب گوگل خود نشده‌اید، این کار را انجام دهید.
• وارد قسمت Upload size شوید تا کیفیت مورد نظر برای بارگذاری عکس‌ها را انتخاب کنید. ممکن است کیفیت عکس‌ها مقداری پایین بیاید اما هیچ محدودیتی برای بارگذاری عکس‌‌ها و تعداد آن‌ها وجود ندارد. عکس‌های باکیفیت اصلی تغییر نمی‌کنند اما از حجم گوگل درایو شما کاسته خواهد شد.
• گزینه Back up all را انتخاب کنید تا فرآیند بک‌‌آپ گرفتن از عکس‌ها آغاز شود. شما می‌توانید تمام عکس‌های پوشه دوربین خود را در حساب گوگل خود ذخیره کنید.

6 – دستگاه خود را به یک کامپیوتر متصل کنید تا یک بک‌‌آپ بر روی آن ایجاد کنید. یک راه معمول برای پشتیبانی از اطلاعات اندروید، اتصال دستگاه به کامپیوتر و کپی‌برداری از تمام اطلاعات دستگاه درون کامپیوتر است.

• دستگاه اندروید خود را از طریق یک کابل USB به ویندوز و یا کامپیوتر مک خود متصل کنید. اگر از یک کامپیوتر مک استفاده می‌کنید، ممکن است لازم شود نرم‌افزار تبادل اطلاعات اندروید را نصب کنید. (android.com/filetransfer/).
• اندروید را در جستجوگر خود اجرا کنید. برای ویندوز می‌توانید کلیدهای . Win+E را فشار دهید.
• تمام اطلاعات و پوشه‌های موجود در اندروید را در یک پوشه جدید در کامپیوتر خود ذخیره کنید. این روند از تمام اطلاعات موجود در دستگاه اندروید از جمله عکس‌ها، ویدیوها، اطلاعات نرم‌افزار و غیره در کامپیوتر نسخه‌برداری می‌کند. دستگاه را در طول روند کپی‌برداری از کامپیوتر جدا نکنید.

7 – از یک نرم‌افزار پشتیبانی ثانویه استفاده کنید. نرم‌افزارهای ثانویه زیادی وجود دارند که می‌توانند از دستگاه اندروید شما بک‌‌آپ بگیرند. این نرم‌افزارها برای گوشی‌های به‌اصطلاح روت شده کارایی بیشتری دارند، هنگامی‌که می‌خواهید از رام (ROM) بک‌‌آپ بگیرید. البته این نرم‌افزارها می‌توانند برای گوشی‌های روت نشده هم کارایی داشته باشند. نرم‌افزار بک‌‌آپ ممکن است برای بسیاری از کاربران کارایی نداشته باشد چراکه Google Backup، پشتیبانی سازنده و Google Photos تقریباً تمام اطلاعات تلفن همراه شما را ذخیره‌سازی می‌کنند.

• برخی از برنامه‌های معروف بین نرم‌افزارهای بک‌‌آپ شامل Helium، Ultimate Backup، Titanium Backup، EasyBackup و Restore هستند.

منبع: چطورپدیا

خبر بد برای افرادی که دست یا جیب کوچک (یا هر دو) دارند این است: به نظر می‌رسد حالا حالاها قرار است ابعاد گوشی‌ها بزرگ باشد؛ اما داشتن گوشی با صفحه‌ی بزرگ به معنای آن نیست که نمی‌توانید اگر لازم باشد فقط با یک دست آن را در دست بگیرید. حقه‌های نرم‌افزاری و اپلیکیشن‌هایی وجود دارد که باید با آن آشنا شوید.

حالت دست‌یابی را فعال نمایید

اَپل نوعی ویژگی به نام Reachability را در سال 2014 به iOS اضافه نمود و از آن زمان تاکنون، کاربران با استفاده از آن می‌توانند منوها و آیکون‌ها را در بالای صفحه‌نمایش لمس کنند. در iOS 12 این ویژگی به‌صورت پیش‌فرض غیرفعال است؛ اما با انتخاب General و سپس Accessibility در Settings و روشن کردن دکمه‌ی Reachability، می‌توان آن را فعال کرد.

بعد از انجام این کار، کافی است به‌سرعت قسمت پایین صفحه‌نمایش را بالا یا پایین بکشید تا نیمه‌ی بالایی صفحه را پایین بکشید و با یک دست، سریع‌تر کاری را که می‌خواهید انجام دهید. در گوشی‌های آیفون قدیمی‌تر، به‌جای این کار، دو بار آرام دکمه‌ی Home را فشار دهید.

اندروید هیچ حالت رسمی نظیر Reachability پیش‌ساخت در خود ندارد؛ اما برخی تولیدکنندگان اندروید به انتخاب خود این گزینه را اضافه نموده‌اند. مثلاً در مورد دستگاه‌های سامسونگ، باید از ویژگی‌های پیشرفته «Advanced» در Settings، One-handed mode را انتخاب نمایید. روش‌های مختلفی نیز برای اجرای این حالت قابل انتخاب است یا با کشیدن انگشت از گوشه‌ی پایین صفحه رو به بالا یا سه فشار بر دکمه‌ی Home.

شرکت HTC دیگر شرکتی است که یک حالت تک‌دستی کاربردی و آسان، مستقیم در نرم‌افزار اندروید خود گنجانده است. در این مورد، باید قسمت Display & gestures و One-handed mode را از Settings سیستم انتخاب نمایید تا این ویژگی فعال شود. سپس سه بار روی دکمه‌ی Home فشار دهید تا اجرا گردد.

صفحه‌کلید را دستکاری کنید

هم اندروید و هم iOS شامل یک «حالت تک‌دستی» برای صفحه‌کلیدهای پیش‌فرض خود هستند. در اندروید، کلید ویرگول (پایین سمت راست) را لمس کرده و نگاه دارید؛ سپس کلید تغییر حالت را (کلید سمت راست) انتخاب کرده و رها کنید.

صفحه‌کلید به یک سوی صفحه می‌رود. می‌توانید از دکمه‌ی پیکان برای عوض کردن سمتی که صفحه‌کلید در آن نمایان می‌شود، از کلید پرش (در پایین) برای حرکت دادن صفحه‌کلید و بردن آن به هر جایی از صفحه‌نمایش که دوست دارید و از کلید بسط دادن (در بالا) برای بازگشت به حالت استاندارد استفاده نمایید.

در استفاده از iOS، حالت تک‌دستی معادل، شباهت بسیاری به اندروید دارد. در اینجا کافی است کلید شکلک‌ها را لمس کرده و نگاه دارید (قسمت پایین سمت چپ، زیر صفحه‌کلید) و سپس یکی از حالت‌های تک‌دستی را در سمت چپ یا راست انتخاب نمایید.

در اینجا هم صفحه‌کلید به یک سوی صفحه‌نمایش خواهد رفت و می‌توانید از کلید پیکان برای بردن آن به دیگر سوی صفحه و بالعکس یا برگشت به منوی انتخاب حالت، استفاده نمایید. اگر بخواهید صفحه‌کلید را به اندازه‌ی کامل خود برگردانید، دوباره کلید شکلک‌ها را لمس کرده و نگاه دارید و سپس صفحه‌کلید کامل را انتخاب نمایید.

صفحه‌ی اصلی را سازگار کنید

یکی از روش‌های آسان کردن استفاده از گوشی‌های بزرگ با فقط یک دست، این است که هر آنچه که لازم دارید را در یکی از گوشه‌های سمت راست صفحه‌نمایش قرار دهید. مثلاً در مورد صفحه‌ی اصلی، می‌توانید همه‌ی اپلیکیشن‌ها و میان‌برهای مورد علاقه‌ی خود را در دسترس انگشت شست خود قرار دهید.

انجام این کار در اندروید بسیار ساده و راحت است. کافی است یکی از میان‌برها را لمس کرده و انگشت را روی آن نگاه دارید و سپس به هر کجای صفحه که می‌خواهید ببرید. آیکون مدنظر را بکشید و به داخل نوار موارد مورد علاقه بیاندازید تا بتوانید از پایین صفحه‌نمایش به آن دسترسی داشته باشید. شاید لازم باشد ابتدا یک آیکون دیگر را از این نوار خارج کنید.

سیستم‌عامل iOS از این نظر که مجبور هستید یک قفسه‌ی یکپارچه از آیکون‌ها تنظیم ‌کنید، محدودیت بیشتری ایجاد کرده است. می‌توانید پرکاربردترین اپلیکیشن‌ها و میان‌برها را به گوشه‌ها ببرید؛ اما مجبورید برای بر هم نخوردن نظم و ترتیب آیکون‌ها، جای خالی بقیه‌ی صفحه را با اپلیکیشن‌های دیگر پر کنید.

به‌جای این کار، می‌توانید از Makeovr به‌عنوان راه‌حل استفاده کنید (سایت آن را روی گوشی آیفون خود باز کنید): با استفاده از چند حقه‌ی آیکون نامرئی هوشمند، تصویری از فضای خالی در صفحه‌ی اصلی گوشی به رخ می‌کشد، به این معنا که می‌توانید آزادانه آیکون‌های واقعی خود را به دلخواه بچینید.

اپلیکیشن‌ها را با دقت انتخاب کنید

بررسی کنید و ببینید آیا اپلیکیشن‌هایی که زیاد اجرا می‌کنید، گزینه‌ای برای تطبیق رابط کاربری برای استفاده‌ی آسان‌تر با یک دست دارند یا خیر؛ اما ممکن است ناامید شوید. تعداد اپلیکیشن‌های اندکی وجود دارد که اجازه دهند طرح‌بندی را به معنای واقعی تغییر دهید.

برنامه Opera Touch یک استثناء است که هم در اندروید و هم در iOS رایگان قابل ‌نصب است. این مرورگر، متناسب با کنترل ساده و مستقیم با یک دست طراحی و ساخته شده است. در پایین رابط کاربری، گزینه‌ای وجود دارد که Opera نام آن را Fast Action Button گذاشته است. می‌توانید آن را فشرده و نگاه دارید تا جستجو انجام دهید، در برگه‌های باز جابجا شوید و به ویژگی‌های مختلف دیگر دسترسی پیدا کنید.

اگر اندروید دارید، می‌توانید از اپلیکیشن آزمایشی One-Handed Mode از XDA استفاده کنید که تلاش می‌کند کارکردهای Reachability در iOS را با کوچک کردن صفحه‌نمایش برای دسترسی آسان با یک دست، در اندروید اجرایی کند. با همه‌ی اپلیکیشن‌ها کارکردی عالی ندارد، اما ارزش دارد نگاهی به آن بیاندازید.

برنامه‌ی Reachability Cursor نیز برای اندروید وجود دارد و مثل برنامه‌ی قبل، نسخه‌ی بتای آن به شکل پایه و رایگان است؛ اما نسخه‌ی پرمیوم نیز دارد. در این برنامه، یک مکان‌نما روی صفحه در اختیار شما قرار گرفته است که با انگشت شست خود به راحتی قابل‌دسترس است و با کشیدن مکان‌نما، به شما اجازه می‌دهد تقریباً همه‌چیز گوشی خود را، از وارد کردن متن گرفته تا انتخاب گزینه‌های روی منوها، کنترل کنید.

از دستورهای صوتی استفاده کنید

قبول است. این کار نوعی تقلب محسوب می‌شود. در واقع بدون استفاده از دست از گوشی خود استفاده می‌کنید و اگر در کتابخانه‌ای ساکت یا اتوبوسی پرسروصدا و شلوغ باشید، دیگر به کار نمی‌آید؛ اما شما را قادر می‌سازد تا بدون بغل گرفتن گوشی در دو دست، از آن استفاده کنید؛ بنابراین شاید به درد شما بخورد.

ایده‌ی اصلی دستورهای صوتی این است که بتوانید به کمک Siri یا دستیار گوگل، هر کاری که لازم دارید را انجام دهید: این اپلیکیشن‌ها کاری بیش از جستجو در اینترنت و گرفتن اطلاعات آب و هوا از اینترنت و یا شاید حتی بیش از آنچه که فکر کنید، می‌توانند به شما کمک کنند.

قصد نداریم فهرست جامعی از دستورهای Siri و دستیار گوگل را در اینجا ارائه دهیم؛ اما می‌توانید به صورت آنلاین، از اَپل یا گوگل چند راهنمایی دریافت کنید. هر دو اپلیکیشن به شما اجازه می‌دهند با استفاده از صدای خود، مثلاً سایت باز کنید، بلوتوث و wifi را فعال یا غیرفعال نمایید، یادآور تنظیم کنید و تقویم‌ها را اجرا نمایید.

هر دو اپلیکیشن شما را قادر به ارسال پیامک و ایمیل و ارسال و دریافت تماس نیز می‌کنند و دیگر نیازی نیست برای انتخاب مخاطب، با صفحه‌نمایش کلنجار روید و متنی تایپ کنید. دستیار گوگل و Siri همچنین قادر هستند برای شما عکس‌برداری کنند. قبل از آنکه تلاش کنید با دست کاری انجام دهید، ببینید آیا می‌توانید با دستور صوتی کار را تمام کنید یا خیر.

منبع: چطورپدیا