ویندوز 7 به‌آرامی خاموش می‌شود

انتظار می‌رود که خاموش کردن ویندوز یک فرآیند سریع باشد، اما گاهی کاربران متوجه می‌شوند که فرآیند «خاموش کردن» چند دقیقه طول می‌کشد. این مشکل اغلب توسط فایل page ایجاد می‌شود، یک فایل بر روی دیسک سخت که داده‌های سرریز شده از حافظه اصلی RAM را ذخیره می‌کند و اگر تنظیم کرده باشید که این فایل در زمان خاموش شدن کامپیوتر پاک شود، می‌تواند روند خاموش شدن را کند نماید.

برای حل این مشکل، ابتدا regedit.exe را جستجو کنید، تا ویرایشگر رجیستری را باز کنید.

پس از باز کردن، به دایرکتوری زیر بروید.

HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM\CurrentControlSet\Control\Session Manage\Memory Management

به دنبال گزینه ClearPageFileAtShutdown بگردید و ببینید آیا مقدار آن به 1، به معنی فعال بودن، تنظیم شده است. اگر این‌طور باشد، مقدار آن را به 0 تغییر دهید.

با این وجود، مراقب باشید زیرا فایل page می‌تواند یک حفره امنیتی بالقوه باشد. اگر کسی دیسک سخت شما را سرقت کند، می‌تواند به فایل page نگاه کند و آنچه روی آن کار کرده‌اید را ببیند. البته برای اکثر مردم جای نگرانی نیست، اما اگر شما اطلاعات حساسی را در اختیار داشته باشید، ممکن است برایتان مشکل‌ساز شود.

برای تغییر مقدار یک به صفربا کلیک راست کردن و انتخاب گزینه modify

در این قسمت مقدار از یک به صفرتغییرمیدهیم و بر روی گزینه ی ok کلیک میکنیم

ویندوز 7 هنگام خاموش شدن، متوقف می‌شود

اگر سیستم شما همچنان به‌کندی خاموش می‌شود، یا کاملاً متوقف می‌شود، ممکن است یک فرآیند سیستمی مشکل شما باشد. ویندوز در مورد فرآیند خاموش شدن اطلاعاتی به شما نمی‌دهد، بنابراین پیگیری مشکلات ممکن است دشوار باشد. خوشبختانه، یک راه برای اینکه ویندوز به شما اطلاعات بیشتری بدهد، وجود دارد.

ابتدا regedit.exe را جستجو کنید، تا ویرایشگر رجیستری را باز کنید. پس از باز کردن، به دایرکتوری زیر بروید.

HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Microsoft\Windows\CurrentVersion\Policies\System

در قسمت سمت راست، به دنبال VerboseStatus بگردید و مقدار آن را به 1 تغییر دهید. اگر چنین چیزی مشاهده نکردید، روی بخش خالی پنجره کلیک راست کرده، New را انتخاب

کنید، سپس DWORD (32-bit) را برگزینید. نام این گزینه جدید را VerboseStatus بگذارید و مقدار آن را 1 قرار دهید.

اما این کار به‌تنهایی مشکل را حل نمی‌کند، فقط باعث می‌شود ویندوز به شما بگوید که کدام سرویس‌ها را خاموش کرده، به این معنی که اکنون می‌توانید ببینید که چه چیزی باعث ایجاد مشکل شده است. با استفاده از این اطلاعات، شما می‌توانید مجرمان را پیدا و غیرفعال کنید.

ویندوز 7 خودبه‌خود از حالت sleep خارج می‌شود

هنگامی‌که شما ویندوز را در حالت sleep قرار می‌دهید، انتظار دارید که در این حالت باقی بماند، اما دستگاه‌های مختلف می‌توانند موجب بیدار شدن ویندوز شوند. برای دیدن اینکه چه چیزی ممکن است ویندوز 7 را از حالت خواب خارج کرده باشد، cmd را جستجو کنید و در خط فرمان دستور زیر را تایپ کنید.

Powercfg -lastwake

این دستور آخرین دستگاه سخت‌افزاری را نشان می‌دهد که باعث بیدار شدن کامپیوتر شما شده است. با این حال، تجربه ما می‌گوید که این دستور صد در صد قابل اعتماد نیست. اگر چیزی نشان نداد، دستور زیر را امتحان کنید.

powercfg -devicequery wake_armed

این دستور هر دستگاهی که دارای مجوز بیدار کردن کامپیوتر شما است، را به شما نشان می‌دهد. برگه Device Manager را باز کرده و دستگاه‌هایی که دستور بالا گزارش کرده را پیدا کنید. پس از پیدا کردن، برای باز کردن پنجره Properties دو بار بر روی آن‌ها کلیک کنید، سپس به برگه Power Management بروید. در اینجا، تیک گزینه Allow this device to wake the computer را بردارید.

اگر هنوز هم مشکل دارید، مشکل ممکن است مربوط به نرم‌افزار باشد و نه سخت‌افزار. عبرت Power Options را جستجو کرده و در آن پنجره Power Plan را باز کنید. اکنون بر روی دکمه Change advanced power settings کلیک کنید.

به‌طرف پایین حرکت کنید تا زمانی که تنظیمات مربوط به sleep را پیدا کنید. تنظیمات مربوط را باز نموده، سپس Allow Wake Timers را باز کنید، و آن را غیرفعال نمایید. دیگر نرم‌افزار نمی‌تواند کامپیوتر شما را از حالت sleep خارج کند.

قطع صدا یا صدایی که مدام قطع و وصل می‌شود

عبارت Sound را جستجو کنید و منوی مربوط به آن را باز کنید. در برگه playback، گزینه‌های مختلفی را مشاهده خواهید کرد. گاهی اوقات این گزینه‌ها به‌طور تصادفی توسط کاربر یا نرم‌افزار تغییر می‌کنند.

اگر از بلندگوهای خارجی استفاده می‌کنید، بلندگوها به‌عنوان دستگاه پیش‌فرض انتخاب شده‌اند. اما اگر به یک صفحه‌نمایش بلندگودار از طریق HDMI وصل شده‌اید، نیاز است که خروجی مناسب HDMI به‌عنوان پیش‌فرض انتخاب شود. شما می‌توانید خروجی پیش‌فرض را با کلیک راست بر روی یک دستگاه تغییر دهید و سپس گزینه Set as default device را انتخاب کنید.

اگر مشکل باقی بماند، ممکن است درایور صوتی سیستم شما مشکل داشته باشید. زیر برچسب هر دستگاه در منوی صدا، می‌توانید نام دستگاهی که آن را فعال می‌کند، ببینید. به گوگل بروید، نام دستگاه را وارد کنید و یک درایور جدید برای دانلود پیدا کنید.

صفحه‌نمایش آبی مرگ (خطای IRQL_NOT_LESS_OR_EQUAL)

برخی مشکلات کلاسیک منجر به نمایش صفحه آبی مرگ (BSoD: Blue Screen of Death) به‌دفعات تکرار می‌شوند. با این حال، فهم خود پیام نسبتاً سخت است. معنی آن این است که در مورد یکی از درایورها خطایی رخ داده است و باعث می‌شود که ویندوز بلافاصله متوقف شود.

هر بار که BSoD رخ می‌دهد، یک فایل موقتی در پوشه C:/Windows/Minidump تولید می‌شود. خواندن این فایل برای بسیاری از کاربران سخت است، اما ممکن است بتوانید نام‌های آشنایی مانند Nvidia را در آن ببینید، که راهنمای شما در جهت پیدا کردن مشکل خواهند بود. شما همچنین می‌توانید فایل موقتی را به یک دوست یا هر منبع دیگری برای کمک ارسال کنید.

پس از اینکه مشکل را شناسایی کردید، می‌توانید درایور قبلی را مجدداً نصب کرده یا یک درایور جدید نصب کنید. اگر مشکل باقی بماند، ممکن است خود سخت‌افزار معیوب باشد و نیاز به جایگزینی داشته باشد.

نمی‌توانم به HomeGroup بپیوندم

یک ویژگی شبکه که در ویندوز 7 وجود دارد، HomeGroup است و به اشتراک‌گذاری اطلاعات با دیگر کامپیوترهای شخصی در شبکه خانگی را آسان می‌سازد. بسیاری از کاربران با این ویژگی مشکل دارند.

ابتدا مطمئن شوید که نوع شبکه خود را Home تنظیم کرده‌اید، زیرا این تنها نوعی است که اجازه استفاده از HomeGroup را می‌دهد. عبارت Network and Sharing Center را جستجو کرده و شبکه را در View your active networks بررسی کنید. شبکه مورد نظر باید به‌عنوان یک شبکه خانگی در لیست وجود داشته باشد، اما اگر این‌طور نباشد، روی نوع شبکه کلیک کنید. یک پنجره حاوی 3 گزینه ظاهر می‌شود. شبکه خانگی یا  HomeGroup را انتخاب کنید.

اگر همچنان نمی‌توانید عضو شوید، ممکن است به این دلیل باشد که کامپیوتر سازنده HomeGroup روشن نیست. متأسفانه، این برای کار کردن HomeGroup، روشن بودن این کامپیوتر ضروری است. شما باید آن کامپیوتر را روشن کنید و وارد ویندوز شوید، حتی اگر فقط بخواهید از سایر کامپیوترهای گروه استفاده کنید.

احتمال دیگر این است که قابلیت کشف شبکه فعال نیست. در قسمت سمت چپ لینک Change advanced sharing settings را در Network and Sharing Center بیابید. سپس Network Discovery را پیدا کنید، که معمولاً اولین گزینه موجود در لیست است. اطمینان حاصل کنید که این قابلیت فعال است و سپس تغییرات خود را ذخیره کنید.

در نهایت، ممکن است لازم باشد برخی از خدمات شبکه را به‌صورت دستی فعال کنید. عبارت Administrative Tools را جستجو و سپس باز کنید. سپس Services را برگزینید. اکنون لیستی طولانی از خدمات با آیکون چرخ‌دنده در کنار نام آن‌ها را مشاهده خواهید کرد. سرویس Peer Networking Grouping and HomeGroup Provider را پیدا کنید، کلیک راست کرده و سپس گزینه شروع را برگزینید.

خطای ثبت‌نام پس از ارتقا سخت‌افزاری

اگر از نسخه واقعی و غیر کرک شده ویندوز استفاده می‌کنید، این بخش را مطالعه کنید.

ویندوز 7 از یک روش فعال‌سازی آنلاین استفاده می‌کند تا اطلاعات کلید ویندوز شما را در کنار پیکربندی کامپیوترتان در سرورهای مایکروسافت قرار دهد. سپس از آن اطلاعات به‌طور خودکار برای رد کردن هر کامپیوتر دیگری که تلاش کند آن کلید را به کار ببرد، استفاده خواهد کرد.

متأسفانه، بعد از ارتقا سخت‌افزاری، اگر مجبور به نصب مجدد ویندوز شوید، سیستم شما به دردسر خواهد افتاد. پیکربندی سیستم شما دیگر با آنچه مایکروسافت در اطلاعات ذخیره شده‌اش دارد مطابقت ندارد، بنابراین شما خطاهایی را دریافت خواهید کرد که می‌گویند نسخه ویندوز شما واقعی نیست.

عبارت Windows Activation را جستجو و سپس باز کنید. فعال کردن آنلاین را انتخاب کرده و کلید خود را وارد کنید. به‌احتمال زیاد، این کار موفقیت‌آمیز نخواهد بود، بنابراین به شما امکان فعال کردن از طریق تلفن داده می‌شود. یک شماره برای تماس و یک فیلد برای وارد کردن شماره‌هایی که داده شده از طریق خط تلفن خودکار به شما داده خواهد شد.

اگر این کار موفقیت‌آمیز نبود و به شما گفته شد که ویندوز شما نمی‌تواند فعال شود، تسلیم نشوید. پشت خط بمانید، تا به یک فرد واقعی وصل شوید که به‌احتمال زیاد از شما می‌پرسد که آیا از این سیستم‌عامل روی فقط یک سیستم استفاده می‌کنید. اگر بگویید بله، آن‌ها ویندوز شما را فعال خواهند کرد. اگر تماس قطع شد، دوباره تماس بگیرید، اما به دستورات خودکار پاسخ ندهید تا در نهایت به یک فرد واقعی وصل شود.

راست کلیک کردن باعث متوقف شدن Explorer.exe می‌شود

یکی از عجیب‌ترین مشکلات گزارش شده توسط کاربران ویندوز 7 متوقف شدن Explorer.exe با راست کلیک کردن برای منوی زمینه است.

این مشکل به‌طور معمول توسط یک گزینه خراب در منوی زمینه ایجاد می‌شود. ویندوز به شما اجازه نمی‌دهد که محتویات منوی زمینه را به‌طور مستقیم ویرایش کنید، اما یک ابزار رایگان به نام ShellExView وجود دارد که این قابلیت را دارد. آن را دانلود و نصب کنید.

برنامه را باز کنید. شما یک لیست از گزینه‌ها را مشاهده خواهید کرد، اما فقط باید به گزینه‌های مربوط به منوی زمینه توجه داشته باشید، بنابراین گزینه‌ها را بر اساس نوع مرتب کنید. یک لیست طولانی از آیتم‌های منوی زمینه ظاهر می‌شود. هر کدام را که به طور مستقیم به ویندوز ارتباط ندارند، غیرفعال کنید. می‌توانید از طریق خواندن توضیحات هر آیتم بفهمید که آیا به ویندوز ارتباط دارد یا خیر.

حالا ShellExView را ببندید و کامپیوتر خود را مجدداً راه‌اندازی کنید. گزینه‌های غیرفعال شده در منوی زمینه دیگر ظاهر نمی‌شوند و مشکل دیگر نباید رخ دهد.

منبع: چطورپدیا

نرم‌افزار ها و برنامه های پشتیبان‌گیری فقط یک مد زودگذر نیست. بلکه یک ابزار ضروری برای حفظ اموال دیجیتالی شما در محیطی است که همواره در معرض فساد دیجیتالی، بدافزارهای مخرب و مشکلات سخت‌افزاری اجتناب‌ناپذیر است. ابزارهای موجود برنامه‌های مستقل و ابزارهای پشتیبان‌گیری سرخود تا نرم‌افزارهای مبتنی بر وب جدیدتر که به طور خودکار تمام اطلاعات شما را از راه دور در ابر ذخیره می‌کنند را شامل می‌شوند. بهترین انتخاب در این بین کدام است؟ هر سه روش معمولا سریع، قابل اعتماد و کاملا رایگان برای استفاده شخصی هستند. انتخاب ما از بین بهترین نرم‌افزارهای پشتیبان‌گیری به شرح زیر است.

ابتدا روش پشتیبان‌گیری مد نظر خود را انتخاب کنید:

• پشتیبان‌گیری با استفاده از نرم‌افزار مبتنی بر وب
• پشتیبان‌گیری با استفاده از امکانات و برنامه‌های سرخود همراه با سیستم‌عامل
• پشتیبان‌گیری با استفاده از یک برنامه مستقل

پشتیبان‌گیری با استفاده از نرم‌افزار مبتنی بر وب

ایده پشت یک نرم‌افزار پشتیبان‌گیری مبتنی بر وب ساده است: یک حساب کاربری ایجاد کنید و هر فایلی را که می‌خواهید در یک درایور آنلاین از هر جایی که به اینترنت دسترسی دارید، ذخیره کنید. ذخیره‌سازی ابری، روش پشتیبان‌گیری‌ مانند Apple’s Time Machine و Windows Backup ارایه نمی‌دهد، با این حال، یک روش عالی برایپشتیبان‌گیری و دسترسی به فایل‌ها و اسناد شخصی بدون نیاز به داشتن یک درایو سخت خارجی یا اجرای یک برنامه پشتیبان‌گیری است. بعد از ایجاد یک حساب کاربری، نرم‌افزار به صورت خودکار همه دستگاه‌ها را با هم همگام‌سازی می‌نماید، به کاربران اندروید و iOS اجازه می‌دهد اسناد خود را از طریق یک برنامه همراه که در اکثر دستگاه‌ها وجود دارد، مشاهده کنند. اگر می‌خواهید تمام سیستم خود را کپی کنید، البته این راهش نیست، اما این یک روش فوق العاده برای محافظت، ویرایش و به اشتراک‌گذاری تعداد محدودی از فایل‌ها خارج از کامپیوتر خودتان است.

Google Drive (مبتنی بر وب)

گوگل درایو قبلا به عنوان Google Docs شناخته می‌شد، و پاسخی به مجموعه مایکروسافت آفیس بود. همراه با هر حساب کاربری 15 گیگابایت فضا در اختیار کاربر قرار داده می‌شد. اخیرا سیستم ذخیره‌سازی گوگل یکپارچه شده است، به این معنی که ظرفیت شما بین Drive، Gmail و Google+ Photos به اشتراک گذاشته خواهد شد. مانند تقریبا تمام خدمات همگام‌سازی فایل، درایو برای کار کردن با اسناد متنی بیشتر مناسب است تا فایل‌های دیجیتالی سنگین مانند ویدئو و صوت، اما هنوز هم تا حد قابل توجهی برای پشتیبان‌گیری از چنین فایل‌هایی مناسب است. توجه داشته باشید که هر سند نمی‌تواند بیش از 10 گیگابایت باشد، تصاویر جاسازی شده به 2 مگابایت و صفحات گسترده نیز به 256 ستون، 400000 سلول یا 200 برگ محدود هستند.

گوگل درایو دارای یکی از بهترین واسط‌های کاربری در بین نرم‌افزارهای موجود در لیست ما است، با یک پس زمینه سفید و یک قسمت کناری که به شما اجازه می‌دهد به راحتی فایل‌های خود را تنها با یک کلیک ایجاد یا آپلود کنید. نرم‌افزار سمت مشتری هم برای ویندوز و هم برای Mac OS X فوق‌العاده روان و قابل دانلود است و به شما اجازه دسترسی دسکتاپ و همگام‌سازی با درایو مبتنی بر ابر را از طریق یک پوشه محلی بدون نیاز به باز کردن مرورگر و یا دسترسی به ابزار مبتنی بر وب را می‌دهد. برنامه سمت مشتری در نوار وظیفه یا منوی اصلی برای دسترسی سریع قرار دارد. مانند جیمیل، کاربران گوگل درایو ممکن است نگرانی‌هایی مربوط به حریم خصوصی در مورد این سرویس داشته باشند. اگر احساس راحتی نمی‌کنید، از آن استفاده نکنید.

اطمینان حاصل کنید که برنامه جانبی اندروید یا iOS را دانلود و راهنمای چگونگی استفاده از گوگل درایو را مطالعه کرده‌اید. گوگل درایو به هیچ وجه پاسخگوی تمام نیازهای ذخیره‌سازی شما نیست، اما حداقل می‌توانید آرامش داشته باشید و بدانید که فایل‌های شما حتی اگر کامپیوتر شما نباشد، دست نخورده و سالم باقی می‌مانند.

Dropbox (مبتنی بر وب)

همان‌طور که از نام آن پیدا است، دراپ باکس یک نرم‌افزار مبتنی بر وب است که کاربران به راحتی فایل‌های خود را در یک پوشه همگام‌سازی شده در وب، آپلود می‌کنند یا از آن پوشه برمی‌دارند. سرویس رایگان فقط شامل 2 گیگابایت حافظه رمزگذاری شده برای فایل‌های چندرسانه‌ای پس از ثبت نام است. اما کاربران می‌توانند ظرفیت ذخیره‌سازی خود را از طریق یک سری کارهای عجیب و غریب مانند معرفی به دیگران، نصب نسخه موبایلی، اتصال به رسانه‌های اجتماعی و روش‌های به اشتراک‌گذاری عمومی که به دیده و شناخته شدن نرم‌افزار در وب کمک می‌کند، افزایش دهند. همانند گوگل درایو، دراپ باکس بیشتر برای پشتیبان‌گیری، به اشتراک‌گذاری و بازنگری اسناد متنی مناسب است تا عکس‌ها و ویدیوهای بزرگ. تا زمانی که حجم شما زیر آستانه 2 گیگابایت باقی بماند، نرم‌افزار می‌تواند هر گونه فایلی را به سادگی همگام‌سازی کند و پیش نمایش دهد. آپلود فایل از طریق رابط وب ممکن است محدود به 300 مگابایت باشد، اما از لحاظ تئوری هیچ محدودیتی در هنگام آپلود فایل از طریق برنامه سمت مشتری یا برنامه موبایلی وجود ندارد.

رابط دراپ باکس، چه از طریق موبایل چه از طریق سایت، برای دسترسی به اسناد، عکس‌ها، پیوندها و پوشه‌های مختلف اشتراکی، بسیار ساده است. برنامه قابل دانلود سمت مشتری برای ویندوز و Mac OS X به شما امکان دسترسی و همگام‌سازی خودکار با پوشه دراپ باکس را از طریق نوار وظیفه یا منوی اصلی می‌دهد. یک ویژگی به خوبی طراحی شده در نرم‌افزار می‌تواند تصاویر یا فیلم‌ها را به طور خودکار از هر دستگاه تلفن همراه برای مشاهده آنلاین به حساب شما آپلود کند. هر چند که حد مجاز 2 گیگابایتی بسیار هشدار دهنده است و سرویس‌های مشابه ویژگی‌های مشابهی را با ظرفیت بیشتر ارایه می‌دهند، اما سهولت استفاده از دراپ باکس و یکپارچه‌سازی مناسب آن با سیستم‌عامل آن را به یکی از بهترین سرویس‌ها برای پشتیبان‌گیری و ذخیره‌سازی کم حجم از راه دور تبدیل کرده است.

توصیه می‌کنیم اگر می‌خواهید فارغ از کامپیوتر هم بتوانید به فایل‌های خود دسترسی داشته باشید، نگاهی به برنامه تلفن همراه برای دستگاه‌های اندروید و iOS هم داشته باشید.

Microsoft SkyDrive (مبتنی بر وب)

برنامه SkyDrive، یک نرم‌افزار پشتیبان‌گیری خوب است که احتمالا نمی‌دانستید که وجود دارد. برخلاف گوگل درایو، ابزار ذخیره‌سازی درونی مایکروسافت برای بیش از 5 سال بدون آگاهی عمومی، همگام‌سازی، نمایش، مشاهده و ذخیره فایل‌ها را انجام می‌داده است. یک حساب رایگان مایکروسافت به 7 گیگابایت فضای ذخیره‌سازی رایگان دسترسی دارد، مگر اینکه شما از قبل از آوریل 2012 از این سرویس استفاده کرده باشید و همچنین ویژگی‌های دیگری در دسترس شما خواهد بود مانند میزبانی اسناد، ویدئوها، صداها و تنظیمات مختلف بسته به نوع ویندوز نصب شده در دستگاه‌های شما. حداکثر اندازه فایل، اسناد و فایل‌های چندرسانه‌ای شما را به 2 گیگابایت محدود می‌کند، اما اگر بخواهید فقط اسناد مهم خود را در ابر پشتیبان‌گیری کنید، این محدودیت زیاد هم مهم نیست.

دشوار است که به شباهت غیرطبیعی SkyDrive با ویندوز 8 اشاره نکنیم. با این وجود، پنل‌های آبی مستطیلی فایل‌های شما را سازماندهی و به سرعت قابل دسترسی در وب می‌کنند. در تلفن‌های همراه نیز طرح مشابهی به خوبی کار می‌کند. برنامه‌های قابل دانلود برای ویندوز، Mac OS X و سیستم‌عامل‌های تلفن همراه به طور خودکار پوشه SkyDrive شما را در همه دستگاه‌ها همگام‌سازی می‌کنند و بنابراین نیازی به پشتیبان‌گیری دستی نیست و برنامه سمت مشتری به راحتی و بدون نیاز به باز کردن مرورگر دسترسی به فایل‌ها را برای شما فراهم می‌کند. کاربران ویندوز موبایل و برنامه‌های آفیس در وب می‌توانند به خود افتخار کنند که SkyDrive را می‌شناسند چرا که از آن به طور مستقیم در سیستم‌عامل تلفن همراه به عنوان یک برنامه یکپارچه‌سازی، برنامه کنترل از راه دور کامپیوتر و برنامه آپلود فایل استفاده شده است.

اگر می‌خواهید از مزایای مایکروسافت در ذخیره‌سازی مبتنی بر ابر بهره ببرید، برنامه جانبی SkyDrive را برای اندروید و iOS بررسی و دانلود کنید.

MozyHome Free (مبتنی بر وب)

برنامه MozyHome Free یکی از پیچیده‌ترین ابزارهای پشتیبان‌گیری به نظر می‌رسد، اما در حقیقت با استفاده از ویزارد خود، یکی از ساده‌ترین برنامه‌ها است. پس از نصب، نرم‌افزار از طریق یک دستیار راه‌اندازی اجرا می‌شود، و به شما کمک می‌کند تا فایل‌هایی را که می‌خواهید از آن‌ها پشتیبان تهیه کنید، انتخاب و سایر فایل‌های غیرضروری را حذف کنید. یک حساب کاربری رایگان با 2 گیگابایت حافظه، مناسب برای اسناد، فیلم‌ها و تصاویر کم حجم، بارگذاری می‌شود و نرم‌افزار به صورت خودکار زمانی که سیستم بیکار است یا در یک زمان از قبل برنامه‌ریزی شده، همگام‌سازی را انجام می‌دهد. حداکثر اندازه فایل که در اغلب نرم‌افزارهای مبتنی بر ابر وجود دارد، اینجا مطرح نیست چرا که برنامه هیچ محدودیتی به جز محدودیت کلی ذخیره‌سازی تا 2 گیگابایت ندارد.

متاسفانه، MozyHome یک واسط کاربری کاربر پسند ندارد. واسط کاربری برنامه وب احساس راحتی بیشتری نسبت به برنامه دسکتاپ به کاربر می‌دهد، برنامه تلفن همراه تنها کمی بهتر است، البته برنامه سمت مشتری مانند سایر ابزارهای پشتیبان‌گیری معرفی شده در نوار وظیفه قرار می‌گیرد. ویژگی‌های دیگر، مانند تاریخچه 30 روزه و قابلیت رمزگذاری، آن را در میان بهترین‌ها قرار می‌دهد. البته این نرم‌افزار دارای یکی از کمترین سرعت‌های پشتیبان‌گیری است. برنامه MozyHome Free یک گزینه جذاب برای کسانی است که به دنبال فضای ذخیره‌سازی در جایی دور از کامپیوترشان بدون نیاز به پرداخت پول هستند.

برنامه تلفن همراه برای اندروید و iOS فرصت‌های زیادی برای دسترسی و تغییر فایل‌ها دور از خانه را برای شما فراهم می‌کند.

SugarSync (مبتنی بر وب)

برنامه SugarSync از زمان انتشار نسخه 2,0 در ماه نوامبر، در جلوی صف برنامه‌های ذخیره‌سازی مبتنی بر ابر قرار گرفته است. سرویس رایگان ذخیره‌سازی از راه دور و ویژگی‌هایی مشابه با بسیاری از رقبایش ارایه می‌دهد، در مقایسه با دراپ باکس با 2 گیگابایت فضا، 5 گیگابایت فضای ذخیره‌سازی به کاربر می‌دهد و البته برخی تفاوت‌های قابل توجه دیگری هم دارد. به عنوان مثال، به جای همگام‌سازی خودکار یک پوشه خاص وصل شده به حساب کاربری شما مانند گوگل درایو، SugarSync به شما اجازه می‌دهد تا به جای یک پوشه پیش‌فرض، انتخاب کنید که کدام فایل یا پوشه را می‌خواهید همگام‌سازی کنید. به همین ترتیب، به جای نیاز به کشیدن یک فایل به پوشه مشخص شده، شما فقط باید آن فایل را برای همگام‌سازی علامت‌گذاری کنید. به علاوه، حداکثر اندازه فایل 100 مگابایت فقط برای آپلود از طریق وب سایت وجود دارد و نسخه دسکتاپ و نسخه تلفن همراه چنین محدودیتی ندارند.

واسط کاربری وب چندان زیبا نیست، اما نسخه دسکتاپ برای تمام سیستم‌عامل‌های مهم و نسخه تلفن همراه واسط کاربری خوبی دارند. برگه‌ها در واسط کاربری نسخه تلفن همراه به راحتی حرکت می‌کنند و در دید هستند، مانند برنامه دسکتاپ که چهار پنل مجزا برای به اشتراک‌گذاری، جستجو، ذخیره‌سازی و بررسی فعالیت‌های مختلف دارد. پس از نصب، این سرویس یک آیکون در نوار وظیفه یا منوی اصلی کامپیوتر شما قرار می‌دهد و به شما این امکان را می‌دهد تا به همگام‌سازی در حال انجام و اسناد خود، بدون استفاده از واسط وب دسترسی داشته باشید. نسخه بعدی نرم‌افزار دربرگیرنده یک ابزار جستجو نیز خواهد بود. برنامه SugarSync، یکی از بهترین نرم‌افزارهای پشتیبان‌گیری برای کاربرانی است که کمتر با تکنولوژی سروکار دارند.

اگر می‌خواهید قادر به دسترسی، ویرایش و مشاهده فایل‌ها در حال حرکت باشید، به برنامه‌های تلفن همراه اندروید و iOS نگاه کنید.

پشتیبان‌گیری با استفاده از امکانات و برنامه‌های سرخود همراه با سیستم‌عامل

یک سیستم‌عامل محبوب، چه ویندوز و چه Mac OS X، همیشه دارای تعداد زیادی ویژگی است که اغلب توسط کاربر نادیده گرفته می‌شوند و سرویس‌های پشتیبان‌گیری نیز از این قاعده مستثنی نیستند. هر دو نسخه قدیمی و جدید از دو سیستم‌عامل دارای ویژگی‌های نرم‌افزاری سرخودی برای پشتیبان‌گیری از کل سیستم به صورت خودکار و با کمترین تنظیمات و با کمی تجربه قبلی هستند. با این حال، برخلاف پشتیبان‌گیری مبتنی بر وب، شما احتمالا به یک درایو خارجی برای ذخیره فایل‌های خود نیاز دارید، زیرا پشتیبان‌گیری از کل سیستم فضای زیادی می‌طلبد.

ماشین زمان در Mac OS X

ماشین زمان اولین بار در سال 2007 همراه با نسخه Mac OS X Leopard با تشویق و تحسین شروع به کار کرد. به صورت پیش فرض، این ابزار بر روی تمام مک‌ها از قبل نصب شده است و با یک درایو خارجی فرمت شده توسط سیستم‌عامل Mac کار می‌کند تا به طور خودکار از تمام سیستم شما شامل فایل‌های سیستمی، حساب‌های کاربری، تنظیمات، برنامه‌ها، پیام‌ها، عکس‌ها، فیلم‌ها، اسناد و سایر فایل‌هایی که بر روی دسکتاپ یا لپ‌تاپ خود ذخیره کرده‌اید، پشتیبان تهیه کند.

این نرم‌افزار جامع در اصل دیسک سخت شما را کپی می‌کند، پشتیبان‌گیری‌های افزایشی تهیه می‌کند و کاربران را قادر می‌سازد تا کامپیوتر و داده‌های خود را به حالت یا زمان مشخصی بازگردانند. در حالی که این برنامه می‌تواند ساعت‌ها و یا هفته‌ها تا پر شدن درایو به صورت فشرده پشتیبان‌گیری انجام دهد، همچنین می‌توان به سادگی از فایل‌ها در یک زمان مشخص شده پشتیبان تهیه کرد. سادگی چیزی است که باعث می‌شود ماشین زمان عالی باشد، همه کاری که باید انجام دهید این است که ابزار را اجرا کنید، درایو را انتخاب کنید و صبر کنید.

پشتیبان‌گیری و بازیابی ویندوز

تا به اینجا ما باید بدانیم که ویندوز برای کارهای پشتیبان‌گیری در مقایسه با ابزارهای پشتیبان‌گیری کاربرپسند بهترین نیست. با این حال، پشتیبان‌گیری و بازیابی ویندوز (Windows Backup and Restore) قطعا بهترین و در عین حال یکی از برنامه‌هایی است که به احتمال زیاد به دلیل عملکرد بهبودیافته، از آن استفاده می‌شود. این برنامه یک کپی از مهم‌ترین فایل‌های شما بر روی یک DVD یا دیسک خارجی ایجاد می‌کند، هر چند که می‌توانید پوشه‌های جداگانه‌ای را نیز انتخاب کنید یا به پیشنهادات ویندوز بسنده کنید و یا حتی گزینه پشتیبان‌گیری از فایل‌ها در شبکه را برگزینید.

مانند ماشین زمان، پشتیبان‌گیری و بازیابی ویندوز از پیش بر روی دستگاه‌هایی با سیستم‌عامل ویندوز بارگذاری شده است، با جدیدترین شکلش که برای اولین بار در ویندوز 7 ارایه شد. پس از نصب، کاربران می‌توانند انتخاب کنند که برنامه به صورت روزانه، هفتگی، ماهانه یا در زمان مشخصی اجرا شود. پشتیبان‌گیری به صورت افزایشی و بی سر و صدا در پس زمینه و بدون ایجاد وقفه در کار کامپیوتر اجرا می‌شود. پس از آن، فایل‌های ذخیره شده را می‌توان در ویزارد بازگرداندن فایل‌ها مشاهده کرد. این برنامه به خوبی نرم‌افزار اپل نیست، اما یک روش عالی برای محافظت از فایل‌های شخصی و تصویر سیستم بر روی یک رسانه ذخیره‌سازی دیگر به انتخاب شما است.

پشتیبان‌گیری با استفاده از یک برنامه مستقل

برنامه‌های پشتیبان‌گیری مستقل فوق‌العاده هستند، به شرطی که بدانید چه کاری باید انجام دهید. آن‌ها سادگی و طراحی جذاب نرم‌افزارهای مبتنی بر وب و یا نرم‌افزارهای سرخود را ندارند، بلکه از تنظیمات متنوعی استفاده می‌کنند که به کاربران اجازه می‌دهد تا جنبه‌های مختلف فرآیند پشتیبان‌گیری را به دلخواه خود تغییر دهند. اگر یک دیسک سخت خارجی داشته باشید، این نرم‌افزارها روش‌های بهتری برای محافظت از فایل‌های شما پیشنهاد می‌کنند. آن‌ها اغلب آرشیوهای گسترده‌تری را در مقایسه با روش‌های آنلاین تولید می‌کنند و برای تهیه یک نسخه پشتیبان از تمام فایل‌های موجود در کامپیوتر به جای فقط اسناد و فایل‌های صوتی و تصویری مهم، بهتر هستند.

Cobian Backup (برای سیستم‌عامل ویندوز)

این نرم‌افزار کم‌حجم یکی از برنامه‌های پشتیبان‌گیری خوب از حدود بیش از یک دهه پیش است، زمانی که اولین نسخه از این نرم‌افزار وارد صحنه شد. پس از دانلود و نصب، این برنامه به صورت مخفی در پس‌زمینه اجرا می‌شود، از طریق واسط کاربری پشتیبان‌گیری کامل، افزایشی یا تفاضلی را می‌توان انتخاب کرد. ایجاد یک نسخه پشتیبان به همراه تنظیمات مورد نظر مانند یک کار دشوار است، اما اگر شما فقط به دنبال کپی کردن چند فایل بدون تنظیم زمان‌بندی و فشرده‌سازی پیشرفته هستید، با تنظیمات پیش‌فرض ابتدایی قادر به انجام کار خواهید بود. علاوه بر این، وظایف مختلف می‌تواند به طور همزمان و بدون کٌند کردن سیستم شما اجرا شوند.

این نرم‌افزار ممکن است هنگام پشتیبان‌گیری از فایل‌هایی با حجم بالای 1 گیگابایت کمی کند شود، همانند بیشتر نرم‌افزارها، اما باز هم سریعتر از انتظار ما عمل خواهد کرد. واسط کاربری، با طراحی خاکستری و آیکون‌های رنگارنگ در منو و با وجود جدیدترین بروزرسانی‌های نرم‌افزار، مزیتی نسبت به برنامه‌های سرخود ویندوز ندارد. اگر شما گیج شدید، همیشه راه‌های مناسبی برای کمک گرفتن وجود دارد مانند انجمن‌های پشتیبانی، فهرست و آموزش‌های قابل دسترسی از طریق منوی اصلی راهنمای نرم‌افزار. این یکی از بهترین نرم‌افزارهای پشتیبان‌گیری با توجه به سفارشی‌سازی اختیاری در آن است، اما خالق این نرم‌افزار، Luis Cobian، قصد فروش نرم‌افزار و حرکت به سمت سایر پروژه‌ها و کنار گذاشتن این برنامه را دارد.

FBackup (برای سیستم‌عامل ویندوز)

نرم‌افزار پشتیبان‌گیری اصلی شرکت نرم‌افزاری Softland چیزی بیشتر از رقبایش ارایه نمی‌دهد، اما آنچه را که ارایه کرده، بسیار خوب انجام می‌دهد. این ابزار رایگان هم برای کاربرد شخصی و هم برای کاربرد حرفه‌ای در دسترس است و به صورت گسترده از افزونه‌ها پشتیبانی می‌کند که به کاربران اجازه می‌دهد از داده hard-to-find پشتیبان تهیه کنند. همچنین دارای تنظیمات نرم‌افزاری برای برنامه‌هایی مانند اسکایپ و گوگل کروم است. ویزارد پشتیبان‌گیری و بازیابی فایل‌ها که شما را با استفاده از یک واسط کاربری دو قسمته به آسانی راهنمایی می‌کند، نشان می‌دهد که چگونه عمق پشتیبان‌گیری، سطح فشرده‌سازی و تکرار حجم درایو و سایر چیزها را انتخاب کنید. این نرم‌افزار همچنین دارای ویژگی‌هایی برای زمان‌بندی، رمزگذاری، حفاظت با قرار دادن رمز عبور و ایجاد فایل‌های فشرده استاندارد به صورت خودکار است، بنابراین شما می‌توانید تقریبا با هر ابزار فشرده‌سازی که دارید، به فایل‌های خود دسترسی پیدا کنید.

واسط کاربری گرافیکی با تمرکز بر مهمترین ویژگی‌های برنامه (تهیه نسخه پشتیبان، بازیابی، تست و غیره)، به خوبی ساخته شده است و دسترسی سریع به ابزارهای مفید برای کاربران را ارایه می‌دهد. علاوه بر این، فایل‌های پشتیبان می‌توانند در یک درایو محلی یا خارجی و همچنین در شبکه ذخیره شوند، اما گزینه‌هایی برای پشتیبان‌گیری افزایشی در نرم‌افزار قرار داده نشده است. صرف‌نظر از این، پشتیبانی از افزونه‌ها در FBackup و شبکه پشتیبانی فوق‌العاده شرکت Softland، این برنامه را به انتخاب خوبی برای پشتیبان‌گیری برای کاربران تازه کار و کاربران پیشرفته تبدیل کرده است.

EaseUS ToDo Backup Free (برای سیستم‌عامل ویندوز)

ابزارهای پشتیبان‌گیری خوب را آسان‌تر از چیزی که فکر می‌کنید، می‌توان یافت، اما پیدا کردن یک چیز عالی سخت است. برنامه EaseUS ToDo Backup Free یکی از استثنائات است که سرشار از ویژگی‌هایی برای انجام پشتیبان‌گیری کامل یا افزایشی از کامپیوتر شما، شامل اطلاعات، تنظیمات و وضعیت فعلی بر روی یک درایو خارجی یا حتی یک CD-ROM قابل بوت مبتنی بر لینوکس است. سایر ویژگی‌ها، مانند ابزار پاک کردن داده و کپی پارتیشن، تنها به مجموعه ابزار مشخصه برنامه اضافه شده است. کتابچه راهنمای دیجیتالی همراه با آخرین نسخه نرم‌افزار برای کاربران کمتر آشنا با تکنولوژی که با کار کردن با فهرست دایرکتوری و توابع خودکار مشکل دارند، یک گزینه خوب است.

برنامه ToDo Backup Free نیز دارای ساده و سرراست‌ترین واسط‌های کاربری در بین برنامه‌های پشتیبان‌گیری مستقل است. طراحی آبی یک تضاد خوب با پنجره‌های معمولی و خاکستری موجود در تقریبا تمام نرم‌افزارهای پشتیبان است و پنل چهارتایی سمت چپ همه چیزها را به شما نشان می‌دهد، بدون اینکه از زیبایی‌شناسی نرم‌افزار کم شود. تنظیمات مدیریتی و فایل‌های لاگ، که به صورت مناسب در نوار برگه در بالای صفحه قرار دارند، راه ساده‌ای برای اجرای دوباره کارها و بررسی وضعیت فایل‌های پشتیبان قبلی در صورت بروز اشتباهات احتمالی را ارایه می‌دهند. نرم‌افزار ممکن است باعث تحمیل بار اضافه بر منابع سیستم باشد، اما طراحی بی‌نظیر و فرآیندهای پشتیبان‌گیری بدون دردسر آن، باعث شدند که این نرم‌افزار همچنان مقبول باشد.

SuperDuper (برای Mac OS X)

برنامه SuperDuper به عنوان یک نرم‌افزار منحصر به فرد برای Mac OS X، نرم‌افزار قدرت‌های جدی‌ برای سیستم‌عامل اپل ارایه می‌دهد. کار این نرم‌افزار در پشتیبان‌گیری از تمام سیستم شما، از داده‌ها و پروفایل‌ها تا مجوزها و تنظیمات خصوصی، یک کار فوق العاده است. اما نسخه رایگان فاقد برخی از ویژگی‌های قوی و مناسب مانند قابلیت زمان‌بندی وظایف و اجرای پشتیبان‌گیری افزایشی است. با این حال، هم کاربران اینتل و هم کاربران PowerPC Mac مشکلی با انتخاب درایوهای هدف و مقصد قبل از شروع فرآیند کپی‌سازی ندارند. توجه داشته باشید که با توجه به مقدار داده موجود در دیسک سخت، ممکن است زمان زیادی صرف این کار شود، اما حداقل تمام چیزهایی که ممکن است بعدا به آن نیازمند شوید را پوشش می‌دهد.

با استفاده از یک ظاهر خاکستری ملایم، واسط کاربری SuperDuper چیزی برای نوشتن در موردش ندارد. با این حال، روش اساسی آن، حرکت و تنظیم بدون زحمت شامل دستورالعمل‌های روشن و ارایه اطلاعات پس از کلیک بر روی یک دکمه خاص یا شروع یک روند در حال انجام است. یک انجمن فعال نیز دارد، اما گزینه‌ها و راهنماهای کمک رسانی داخلی احتمالا برای اکثر کاربران کافی خواهند بود. برنامه SuperDuper بهترین برنامه نرم‌افزاری موجود برای Mac OS X نیست، اما یک متد خوشایند برای ایجاد یک نسخه پشتیبان قابل بوت در کنار نسخه‌های تهیه شده با استفاده از ماشین زمان یا یک روش پشتیبان‌گیری مشابه است.

CrashPlan (برای سیستم‌عامل ویندوز و Mac OS X)

باعث ناراحتی است که ابزار پشتیبان‌گیری مورد علاقه همه برای Mac، یعنی Carbon Copy Cloner، اخیرا از یک بسته نرم‌افزاری مبتنی بر کمک به یک محصول تجاری تغییر یافته است. خوشبختانه CrashPlan هنوز یک جایگزین عالی برای کاربران Mac و ویندوز است. این ابزار به شما امکان می‌دهد تا از ده دستگاه مختلف محلی، در یک درایو خارجی یا یک سیستم دیگر یا در شبکه پشتیبان تهیه کنید، اما پشتیبان‌گیری مبتنی بر وب بسته به میزان ذخیره‌سازی آنلاین هزینه در بر خواهد داشت. برنامه پوشه‌ها و فایل‌های مهم برای پشتیبان‌گیری، مانند عکس‌ها، اسناد و موسیقی‌ها، را از قبل انتخاب می‌کند، اما شما همیشه می‌توانید پشتیبان‌گیری را بر اساس تنظیمات مورد نظر خودتان و برای فایل‌های انتخابی انجام دهید. برنامه CrashPlan حتی به کاربران اجازه می‌دهد که با استفاده از اینترنت فایل‌های پشتیبان خود را با دوستانشان به اشتراک بگذارند، اگرچه احتمالا برای همه قابل استفاده نیست، پشتیبان‌گیری از راه دور و رمزگذاری شده با رمز عبور نیز تنها با اجازه مالک امکان‌پذیر است.

صرف نظر از این پلت فرم، CrashPlan یک واسط کاربری کاربرپسند و یک ویزارد نصب گام به گام دارد. عملکرد هر دکمه، مانند سایر ویژگی‌هایی چون گزینه پشتیبان برای کپی کردن فایل‌های شما به یک کامپیوتر دوست، قبل از کلیک کردن بر روی آن کاملا توضیح داده شده است. این نرم‌افزار با وجود سنگینی آن، بسیار سریع اجرا می‌شود. پشتیبان‌گیری افزایشی همچنین کاربران را قادر می‌سازد تا فایل‌ها را از یک تاریخ خاص بازیابی کنند، اما این کار به دلیل عدم وجود یک برنامه جستجو می‌تواند مشکل باشد. با این حال، گزینه‌های زیادی برای Mac OS X وجود ندارد و CrashPlan با داشتن گزینه‌های مختلف پشتیبان‌گیری و فضای نامحدود به وضوح یکی از گزینه‌های برتر است.

منبع: چطورپدیا

اگر شما هم مانند اکثر افراد هستید و نگهداری از کامپیوتر از اولویت‌هایتان نباشد، به احتمال زیاد متوجه شده‌اید که سرعت کامپیوتر، از زمان خرید تا به الان به‌صورت پیوسته کاهش یافته است. اگر زمان شروع به کار سیستم طولانی است، برنامه‌ها با تأخیر اجرا می‌شوند، یا تصاویر در صفحه‌نمایش به‌کندی و همراه با تأخیر نمایش داده می‌شوند، ما می‌خواهیم کمک کنیم مشکلتان حل شود.

برای کمک به شما در بازگرداندن کامپیوترتان به‌سرعت سابق بدون انجام یک ریست کامل، در این متن با روش‌های آسانی آشنا خواهید شد که سرعت ویندوز را به حالت مطلوب برمی‌گردانند. مهم نیست که ویندوز شما کدام یک از نسخه‌های 10، 8?1 یا 7 است. ما گام‌های آسانی را برمی‌شماریم تا بدون در نظر گرفتن نسخه ویندوز، بتوانید سرعت سیستم خود را افزایش دهید.

دستگاه‌های ذخیره‌سازی خود را بهینه‌سازی کنید

درایوهای دیسک سخت (HDD) فایل‌ها را به‌عنوان بلوک‌های داده ذخیره می‌کنند. این بلوک‌ها ممکن است در هر جایی از صفحاتی که دیسک سخت را تشکیل داده‌اند، پراکنده شده باشند. فایل‌های بزرگ‌تر معادل بلوک‌های بیشتری هستند و هنگام کپی، انتقال و تنظیم مجدد فایل‌ها، این بلوک‌های داده گاهی اوقات به روش ناکارآمدی سازمان‌دهی می‌شوند. مثل یک دفتر کار کثیف که در آن فایل‌ها را از قفسه بیرون آورده‌اید و سپس آن‌ها را به‌صورت تصادفی اطراف دفتر کارتان قرار داده‌اید. حافظه شما خوب است و بنابراین می‌توانید تمام مقالات مورد نیاز خود را از بین فایل‌ها پیدا کنید، اما برای پیدا کردن آن‌ها باید زمان صرف کنید.

این دقیقاً همان چیزی است که در طول زمان در دیسک سخت اتفاق می‌افتد و بنابراین برای منظم نگه داشتن تمام اطلاعات و حفظ سرعت سیستم، بهتر است با استفاده منظم از قابلیت «یکپارچه‌سازی» (defragmentation)، دیسک سخت را منظم و تمیز کنید. با اعمال یکپارچه‌سازی، بلوک‌های داده جابه‌جا می‌شوند، به‌طوری که بلوک‌های هر فایل کنار هم قرار گیرند و بنابراین بسیار سریع‌تر بازیابی خواهند شد.

درایوهای حالت جامد (SSD) چون از دیسک چرخان برای پیدا کردن داده‌ها استفاده نمی‌کنند، نیازی به یکپارچه‌سازی ندارند. آن‌ها با گذشت زمان فرسوده می‌شوند، یکپارچه‌سازی حتی باعث کاهش طول عمر آن‌ها خواهد شد. در عوض، SSD ها روش بهینه خود را دارند که با دستور TRIM شناخته می‌شود و یک SSD را از شر بلوک‌های داده‌ای که دیگر مورد نیاز نیستند، خلاص می‌کند و آن‌ها را در شرایط کاری اوج نگه می‌دارد. به گزینه‌های مختلف برای بهینه‌سازی هر دو نوع دیسک نگاهی بیندازید:

گام 1: در ویندوز 10، مکان‌نما را در قسمت جستجوی Cortana قرار دهید و Defragment را تایپ کنید. سپس Defragment and Optimize Drives را انتخاب کنید تا ابزار Optimize Drives باز شود.

گام 2: در ستون Status، روی درایوی که می‌خواهید بهینه‌سازی کنید، کلیک کنید. ستون نوع رسانه می‌گوید که چه نوع درایوی را بهینه‌سازی می‌کنید.

گام 3: برای تعیین اینکه آیا یک دیسک سخت به بهینه‌سازی نیاز دارد یا خیر، روی دکمه Analyse کلیک کنید. ممکن است از شما گذرواژه مدیر سیستم را بخواهد یا اینکه بخواهد انتخاب خود را تائید کنید. توجه داشته باشید که دکمه Analyse برای SSDها غیرفعال است.

گام 4: پس از اینکه ویندوز به تجزیه و تحلیل HDD پایان داد، ستون وضعیت فعلی را بررسی کنید تا ببینید آیا نیاز به بهینه‌سازی درایو دارید یا خیر. اگر یک HDD بیش از 10 درصد تکه‌تکه شده باشد، باید آن درایو را بهینه کنید. اگر یک SSD در 30 روز گذشته بهینه‌سازی نشده باشد، باید آن را هم بهینه‌سازی کنید.

گام 5: برای درایوهای دلخواه‌تان بر روی Optimize کلیک کنید. ممکن است از شما گذرواژه مدیر سیستم را بخواهد یا اینکه بخواهد که انتخاب خود را تائید کنید. توجه داشته باشید که بهینه‌سازی به معنای یکپارچه‌سازی HDDها و اجرای دستور TRIM برای SSDها است. بهینه‌سازی درایو ممکن است بسته به اندازه درایو و درجه بهینه‌سازی مورد نیاز از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. با این حال، شما می‌توانید در طول فرآیند بهینه‌سازی از کامپیوتر خود استفاده کنید.

گام 6: همچنین می‌توانید با کلیک کردن بر روی Change settings… در Schedule optimization، یکپارچه‌سازی را زمان‌بندی کنید. گزینه Run on a schedule (recommended) را تیک بزنید، سپس فرکانس را تنظیم کنید و مشخص کنید در صورت ناموفق بودن سه یکپارچه‌سازی زمان‌بندی شده متوالی، آیا می‌خواهید مطلع شوید یا خیر. روی دکمه Choose کلیک کنید تا درایوهای مورد نظرتان برای یکپارچه‌سازی را انتخاب کنید و اینکه آیا می‌خواهید دیسک‌های جدید را به‌صورت خودکار زمان‌بندی کنید. اگر دیدید یک SSD لیست شده است، مطمئن شوید که آن انتخاب نشده است.

گام 7: بر روی OK کلیک کنید. ویندوز درایوهای شما را بر اساس زمان‌بندی تنظیم شده بهینه‌سازی خواهد کرد.

فضای دیسک را آزاد کنید

در طول زمان ممکن است مقدار زیادی از داده‌های غیرضروری بر روی دستگاه‌های ذخیره‌سازی شما جمع شوند. ویندوز یک ابزار پاک کردن دیسک ارائه کرده است که به‌سرعت دیسک را از داده‌های غیرضروری پاک می‌کند. از این ویژگی می‌توان برای حذف فایل‌های موقت مانند کوکی‌ها و فایل‌های نصب، خالی کردن سطل آشغال و کش مرورگر و از بین بردن انواع فایل‌های سیستمی و موارد دیگر استفاده کرد. نحوه استفاده از آن به شرح زیر است:

گام 1: در ویندوز 10، مکان‌نما را در قسمت جستجوی Cortana قرار دهید، Disk Cleanup را تایپ کنید و سپس از لیست نتیجه Disk Cleanup را انتخاب کنید تا ابزار مورد نظر اجرا شود.

گام 2: پس از ظاهر شدن پنجره محاوره‌ای Disk Cleanup: Drive Selection، درایوی را که می‌خواهید پاک کنید را برگزینید و سپس روی OK کلیک کنید.

گام 3: اگر می‌خواهید فایل‌های سیستمی را هم مشاهده کنید، بر روی دکمه پاک کردن فایل‌های سیستمی کلیک کنید. این کار، فایل‌هایی را که سیستم ممکن است از آن‌ها استفاده کند مانند فایل‌های پشتیبان سرویس‌پک را نشان می‌دهد. با حذف این فایل‌ها، فضای دیسک حفظ می‌شود، اما ممکن است دوباره در آینده مجبور به استفاده و نصب آن‌ها شوید. اگر از شما گذرواژه یا تائید مدیر سیستم را درخواست کردید، گذرواژه را تایپ یا تأیید کنید.

گام 4: روی برگه Disk Cleanup کلیک کنید و سپس فایل‌هایی که می‌خواهید حذفشان کنید را برگزینید.

گام 5: پس از انتخاب فایل‌هایی که می‌خواهید حذفشان کنید، بر روی دکمه OK کلیک کنید، سپس روی دکمه Delete files کلیک کرده تا تصمیم خود را تائید کنید. سپس پروسه پاک کردن دیسک، اقدام به حذف همه فایل‌های غیرضروری از کامپیوتر شما می‌کند.

اطمینان حاصل کنید که کامپیوتر شما عاری از هرگونه بدافزاری است

اگر یک آنتی‌ویروس نصب شده بر روی کامپیوترتان ندارید، استفاده از یک آنتی‌ویروس رایگان و خوب برای خلاص شدن از شر بدافزارهای ناخواسته را توصیه می‌کنیم. می‌توانید از Windows Defender (مدافع ویندوز) برای پیدا کردن و حذف بدافزارها استفاده کنید.

در ویندوز 10، Windows Defender را در قسمت جستجوی Cortana جستجو کنید و سپس از لیست نتیجه Windows Defender Security Center را انتخاب نمایید. این برنامه اطلاعات فراوانی در مورد سلامت کلی ویندوز 10 کامپیوتر ارائه می‌دهد. مدافع ویندوز باید به‌صورت خودکار اجرا شود و البته شما می‌توانید اسکن سریع، کامل یا سفارشی را در هر زمان اجرا کنید تا مطمئن شوید که وضعیت کلی سیستم خوب است.

برای دسترسی به ویژگی‌های دیگر، به Action Center بروید، روی All Settings، سپس Update & Security، سپس Windows Defender، کلیک کنید و سپس Open Windows Defender Security Center را باز کنید. روی Virus & thread protection کلیک کنید. در این قسمت می‌توانید، کامپیوتر خود را اسکن کرده، حفاظت بلادرنگ را روشن یا خاموش کنید، حفاظت مبتنی بر ابر را فعال نموده، اجازه دهید ویندوز نمونه‌هایی از فایل‌های مشکوک را برای کمک به شناسایی بدافزارهای ویندوز 10 ارسال کند و تعدادی تنظیمات دیگر.

از شر برنامه‌هایی که از آن‌ها استفاده نمی‌کنید، خلاص شوید

به‌عنوان یک قاعده کلی، یک دستگاه تمیز، یک دستگاه سریع است و بنابراین هیچ دلیل خوبی برای حفظ برنامه‌هایی که از آن‌ها استفاده نمی‌کنید، وجود ندارد. برای کارآیی مطلوب، هر نسخه آزمایشی یا نسخه محدود از نرم‌افزارها را حذف کنید، همچنین هر چیز دیگری که قصد استفاده از آن را ندارید. این تنها راه برای اطمینان از عدم اجرای برنامه‌ها در پس‌زمینه و گرفتن زمان پردازشگر، است. چگونگی حذف برنامه‌ها:

گام 1: در ویندوز 10، روی دکمه Start کلیک راست کرده و سپس روی Control Panel کلیک کنید.

گام 2: در برنامه‌ها، بر روی Uninstall کلیک کنید. اگر برنامه مورد نظر را نمی‌بینید، نحوه نمایش را تغییر دهید، گزینه View by را در گوشه بالا سمت راست به Category تغییر دهید.

گام 3: بر روی برنامه‌ای که می‌خواهید آن را حذف کنید، کلیک کرده و سپس روی Uninstall انتخاب نمایید.

گام 4: دستورالعمل‌هایی را که ممکن است با توجه به برنامه انتخاب شده، متفاوت باشند، دنبال کنید.

مؤلفه‌های غیرضروری ویندوز را حذف کنید

ویندوز دارای تعدادی مؤلفه است که برای همه کاربران لازم نیستند، مانند سرویس‌های اطلاعات اینترنتی برای میزبانی وب‌سایت‌ها و Hyper-V در ویندوز 10 برای اجرای ماشین‌های مجازی. هر کاربری به نصب و اجرای همه این مخلفه‌ها نیاز ندارد و بنابراین بد نیست که ببینید کدام‌ مؤلفه‌ها نصب شده‌اند و در صورت عدم نیاز آن‌ها را حذف کنید. مراقب باشید که مؤلفه‌های مورد نیاز را غیرفعال نکنید. نحوه غیرفعال کردن ویژگی‌های غیرضروری در ویندوز:

گام 1: در ویندوز 10، بر روی دکمه Start کلیک راست کرده و سپس روی Control Panel کلیک کنید.

گام 2: در برنامه‌ها، بر روی Uninstall کلیک کنید. اگر برنامه مورد نظر را نمی‌بینید، نحوه نمایش را تغییر دهید، گزینه View by را در گوشه بالا سمت راست به Category تغییر دهید.

گام 3: در سمت چپ پنجره Turn Windows features on and off را انتخاب کنید. اگر از شما گذرواژه یا تائید مدیر سیستم را درخواست کردید، گذرواژه را تایپ یا تأیید کنید.

گام 4: تیک هر ویژگی غیرضروری را بردارید و OK را فشار دهید.

گام 5: به احتمال زیاد یک پیغام با این مضمون که برای تکمیل تغییرات نیاز به راه‌اندازی مجدد (ریستارت کردن) کامپیوتر است را خواهید دید. برای راه‌اندازی مجدد بلافاصله، روی Restart now و برای راه‌اندازی مجدد بعداً، روی Don’t restart کلیک کنید.

توقف شروع به کار خودکار برنامه‌ها در هنگام بالا آمدن سیستم‌عامل

بعضی از برنامه‌های کاربردی هم‌زمان با شروع به کار سیستم و بالا آمدن ویندوز، اجرا می‌شوند، در حالیکه شما واقعاً به آن‌ها نیاز ندارید. با این حال، کنترل اینکه کدام برنامه‌ها هم‌زمان با شروع به کار ویندوز، اجرا شوند، آسان است. البته، ابتدا مطمئن شوید که مؤلفه‌های مورد نیاز را غیرفعال نکنید. پس از اینکه مطمئن شدید که می‌دانید چه چیزی را می‌خواهید غیرفعال کنید، چگونگی انجام این کار را در زیر ببینید:

با استفاده از Task Manager، شما می‌توانید عملکرد کامپیوتر خود را با جلوگیری از اجرای برنامه‌های غیرضروری به‌صورت خودکار در هنگام شروع ویندوز، بهبود ببخشید.

گام 1: در ویندوز 10، بر روی دکمه Start کلیک راست کرده و سپس روی Task Manager کلیک کنید.

گام 2: بر روی برگه Startup کلیک کنید. اگر برگه‌ها را نمی‌بینید، روی More details کلیک کنید.

گام 3: بر روی نام برنامه‌ای که می‌خواهید آن را غیرفعال نمایید، کلیک کرده و سپس روی disable کلیک کنید.

تنظیمات گرافیکی خود را بهینه کنید

ویندوز از تعدادی از بهبودهای گرافیکی برای مشخص کردن آنچه که سیستم‌عامل باید انجام دهد، استفاده می‌کند. چیزهایی مانند انیمیشن‌ها و flyoutها، برخی بازخوردهای بصری را اضافه می‌کنند که قدرت پردازشی پردازنده و GPU را به‌شدت مصرف می‌کنند و در این شرایط به نظر می‌رسد که تکمیل کارها طول می‌کشد. غیرفعال کردن آن‌ها می‌تواند به افزایش سرعت سیستمی که بسیار کند اجرا می‌شود، کمک کرده و به شما این امکان را می‌دهد تا کارهای خود را با کارایی بیشتری انجام دهید.

گام 1: در ویندوز 10، مکان‌نما را در قسمت جستجوی Cortana قرار دهید، Performance را بنویسید و سپس Adjust the appearance and performance of Windows را انتخاب کنید.

گام 2: مطمئن شوید برگه Visual Effects انتخاب شده است. در اینجا می‌توانید تصمیم بگیرید که آیا می‌خواهید ویندوز خود بهترین راهکار را انتخاب کند، بهترین ظاهر تنظیم شود، یا بهترین عملکرد تنظیم شود. اگر شما به‌شدت نیازمند افزایش سرعت هستید، آخرین گزینه را انتخاب کنید.

گام 3: برای کنترل بر روی جلوه‌های بصری فراهم شده توسط ویندوز، Custom را انتخاب کنید. سپس لیست گزینه‌ها را ببینید و هر عنصر بصری را که می‌خواهید غیرفعال کنید. برای اعمال تغییرات روی OK کلیک کنید.

اطمینان حاصل کنید که سیستم‌عامل و درایورها به‌صورت کامل به‌روزرسانی شده‌اند

مایکروسافت و شرکای آن به‌صورت منظم برای سیستم‌عامل و درایورها به‌روزرسانی ارائه می‌دهند که می‌تواند منجر به بهبود عملکرد شود. در حالی که به‌روزرسانی‌ها ممکن است به‌صورت خودکار در پس‌زمینه اجرا شوند، چک کنید و مطمئن شوید که آخرین و بهترین نرم‌افزارها نصب شده‌اند. برخی از لوازم جانبی مانند GPUها ممکن است با استفاده از سرویس‌های ارائه شده توسط تولید کننده مانند برنامه GeForce Experience به‌روز شوند. در این موارد، ابتدا به این سرویس‌ها مراجعه کنید.

در اینجا تعدادی دستورالعمل در مورد چگونگی بررسی وجود به‌روزرسانی برای سیستم‌عامل و درایورها ارائه شده است:

گام 1: در ویندوز 10، مکان‌نما را در قسمت جستجوی Cortana قرار دهید، Performance را تایپ کنید و سپس Check for updates را انتخاب کنید.

گام 2: بر روی دکمه Check for updates کلیک کنید.

گام 3: ویندوز به جستجوی به‌روزرسانی‌ها می‌پردازد و سپس هر آنچه را که پیدا کرده باشد، دانلود و سپس نصب می‌کند.

گام 4: در صورت لزوم، بر روی دکمه Restart کلیک کنید تا کامپیوتر خود را مجدداً راه‌اندازی کنید و هرگونه به‌روزرسانی‌هایی که نیاز به راه‌اندازی مجدد دارند، نصب و اعمال شوند. سپس، دستورالعمل‌های روی صفحه را دنبال کنید.

اطمینان حاصل کنید که گزینه‌های مربوط به مصرف برق به‌درستی تنظیم شده‌اند

ویندوز قابلیت تنظیم تعادل بین کارایی سیستم در برابر چیزهایی مانند عمر باتری و میزان کارکرد سیستم خنک کننده کامپیوتر برای حفظ حرارت را دارد. خوشبختانه شما می‌توانید کنترل بیشتری بر روی تنظیمات مربوط به مصرف برق کامپیوتر خود داشته باشید تا مطمئن شوید که کارایی کامپیوتر شما بهینه شده است و اگر کارایی بالا هدف اصلی شما باشد، می‌توانید تنظیمات مرتبط با صرفه‌جویی در مصرف انرژی را به نفع عملیات سریع‌تر غیرفعال کنید.

گام 1: در ویندوز 10، روی دکمه Start کلیک کنید، روی دکمه Search کلیک کنید، power plan را در نوار جستجو تایپ کنید و Choose a power plan را انتخاب کنید.

گام 2: بسته به سیستم شما و اینکه آیا برنامه مصرف انرژی را در گذشته تنظیم کرده باشید یا خیر، فهرستی از برنامه‌ها را در قسمت Preferred plans مشاهده خواهید کرد. شما به دنبال برنامه با کارایی بالا هستید و اگر آن را مشاهده نکردید، روی Show additional plans کلیک کنید.

گام 3: High performance را انتخاب کنید. تنظیمات مختلفی برای تنظیم عملکرد بهتر در مقابل طول عمر باتری وجود دارد، به این معنی که اگر از یک نوت‌بوک استفاده می‌کنید، بدون اتصال به برق، طول عمر باتری مدت‌زمان کمتری خواهد بود.

گام 4: برای کنترل بیشتر روی تنظیمات مصرف انرژی، Change plan settings را انتخاب کرده و روی Change advanced power settings کلیک کنید. پس از آن مطمئن شوید که High Performance انتخاب شده است. بر اساس کامپیوتر شما، تنظیمات متفاوتی می‌تواند وجود داشته باشد.

سیستم خود را ارتقا دهید

ما نمی‌توانیم تضمین کنیم که این روش‌ها باعث شود سیستم شما برنامه‌های کاربردی و سیستم‌عامل را به‌اندازه کافی با سرعت اجرا کند. با این حال، قبل از اینکه یک کامپیوتر جدید خریداری کنید، می‌توانید چندین ارتقا سخت‌افزاری را امتحان کنید. چند ارتقا نسبتاً آسان و کم‌هزینه که می‌تواند تا حد زیادی طول عمر کامپیوتر شما را افزایش دهند، عبارتند از:

اگر بتوانید RAM کامپیوتر خود را ارتقا دهید، این یکی از ساده‌ترین و ارزان‌ترین روش‌ها برای بهبود عملکرد سیستم شما است، به‌خصوص اگر کامپیوتر شما دارای کمتر از 4 گیگابایت حافظه باشد. اگر سیستم شما 4 گیگابایت حافظه اصلی داشته باشد، پس از ارتقا به 8 گیگابایت، اگر برنامه‌های زیادی را به‌صورت هم‌زمان باز کنید، مرورگر خود را با تعداد زیادی از برگه‌های باز اجرا کنید، یا با تصاویر و فایل‌های ویدیویی بسیار بزرگ کار کنید، تغییر مثبت کارایی را مشاهده خواهید کرد. ارتقا به فراتر از 8 گیگابایت حافظه اصلی، برای هر کسی که با فایل‌های ویدئویی فوق‌العاده بزرگ کار می‌کند، یا کارهای سه‌بعدی انجام می‌دهد، ارزشمند خواهد بود.

اگر کامپیوتر شما از یک HDD استفاده می‌کند و شما می‌توانید آن را تعویض کنید، یکی از مهم‌ترین عوامل افزایش سرعت، می‌تواند استفاده از یک SSD باشد. هم از نظر خواندن و هم از نظر نوشتن داده‌ها، SSDها به میزان قابل توجهی سریع‌تر از HDDها هستند. برخی از بسته‌های SSD دارای سخت‌افزار و نرم‌افزاری می‌باشند که می‌توانید با استفاده از آن‌ها سیستم‌عامل موجود خود را از روی HDD به SSD جدید کپی کنید. این موجب صرفه‌جویی در نصب مجدد سیستم‌عامل، برنامه‌ها و فایل‌های شما می‌شود و شما می‌توانید از HDD به‌عنوان یک درایو ذخیره‌سازی مجدداً استفاده کنید.

واحد پردازش گرافیکی (GPU) در نوت‌بوک‌ها به‌ندرت قابل ارتقا است. با این حال، GPU را در کامپیوترها می‌توان جدیدتر کرد که البته به‌صورت عمده مورد علاقه بازی‌کنندگان خواهد بود. با این حال، اگر شما در کار ویرایش تصویر یا ویدئو هستید، یک GPU جدید می‌تواند عملکرد کار شما را بهبود ببخشد. جدیدترین GPU های نشان تجاری Nvidia، سری GTX 1050/Ti، بسیار قدرتمند هستند و می‌توانند با سیستم‌هایی که منابع برق کوچک‌تری دارند، کار کنند.

در حالی که هیچ تضمینی وجود ندارد که شما بتوانید یک سیستم قدیمی را تمیز و دوباره پیکربندی کنید تا به اندازه کافی برای اجرای برنامه‌های امروزی مناسب شود، با دنبال کردن مراحل بالا حداقل می‌توانید تا جای ممکن سیستم خود را بهتر کنید. اگر هیچ یک از این مراحل باعث ایجاد تفاوت نشود، شاید زمان آن رسیده است که سیستم خود را با یک سیستم جدید جایگزین کنید. اگر چنین باشد، گزینه‌های زیادی برای انتخاب خواهید داشت.

منبع: چطورپدیا

مراحل نوشتن برنامه

1 – نصب روبی بر روی ویندوز:

2 – به سایت رسمی روبی رفته و آخرین نسخه این نرم‌افزار را دانلود کنید.

3 – نرم‌افزار روبی را بر روی سیستم خود نصب کنید.

4 – پس از نصب برنامه، باید متغیرهای محیط آن، یعنی Environment Variables را تنظیم کنیم.

5 – بر روی my computer کلیک راست کرده و مسیر زیر را دنبال کنید:

6 – در user variables بر روی new کلیک کنید. سپس «path» را در variable name تایپ کنید. مسیر ruby->bin را برای مشخص کردن مسیر پوشه bin در variable value تایپ کنید. به عنوان مثال (C:\ruby\bin). در نهایت بر روی OK کلیک کنید.

7 – همیشه در ابتدای آموزش یک زبان برنامه‌نویسی ما باید برنامه چاپ hello world را بیاموزیم. نحو دستور چاپ این عبارت در Ruby به شکل زیر هست :

8 – فایل‌های زبان روبی با پسوند rb. ذخیره می‌شوند. در مثال فوق puts محتوای نوشته ‌شده، درون کوتیشین دوتایی (“”)، در جلوی این عبارت را در مرورگر نمایش می‌دهد. به طور ساده، puts برای چاپ یک پیام مورد استفاده قرار می‌گیرد. همانطور که ملاحظه می‌کنید، این دستور به شکلی کاملاً ساده، یک پیام را در مرورگر نمایش می‌دهد.

9 – برنامه Hello World مذکور را با استفاده از هر ویرایشگر متنی که مایل هستید، بنویسید و فایل آن را با پسوند «.rb» ذخیره کنید. به عنوان مثال (hello.rb).

10 – با اجرای برنامه cmd در Run، وارد محیط DOS شده و با استفاده از دستور cd در این محیط، وارد پوشه‌ای شوید که فایل در آن ذخیره شده است.

منبع : چطورپدیا

برخی از برنامه‌ها در سیستم‌عامل ویندوز طوری تنظیم شده‌اند که به‌صورت خودکار با بالا آمدن سیستم‌عامل شروع به کار می‌کنند. با این حال، شما می‌توانید چنین تنظیماتی را برای هر برنامه، فایل یا پوشه‌ای انجام دهید تا همزمان با بالا آمدن ویندوز شروع به کار نماید. این کار با اضافه کردن آن برنامه، فایل یا پوشه به پوشه Startup ویندوز انجام می‌شود.

بعضی از برنامه‌ها دارای تنظیمات داخلی برای این کار هستند، اما اگر برنامه مورد نظر شما دارای چنین تنظیماتی نیست، روش زیر کاری است که شما باید انجام دهید. شما می‌توانید علاوه بر برنامه‌ها، همزمان با بالا آمدن ویندوز، هر فایل یا پوشه‌ای را نیز باز کنید، به عنوان مثال هر فایل یا پوشه‌ای که شما به‌صورت منظم از آن استفاده می‌کنید. کاری که شما باید انجام دهید این است که در پوشه Startup (یکی از پوشه‌های سیستمی پنهان ویندوز) یک میانبر برای آن برنامه، فایل یا پوشه ایجاد کنید. روش زیر در هر نسخه‌ای از ویندوز از ویستا تا ویندوز 7، 8 و 10 کار می‌کند.

•  برای باز کردن پنجره محاوره‌ای Run همزمان کلید لوگوی ویندوز و کلید R را فشار دهید.
•  shell:startup را تایپ کنید و سپس کلید اینتر را بزنید تا پوشه Startup باز شود.
• یک میانبر در پوشه Startup برای فایل، پوشه یا برنامه قابل اجرای مورد نظرتان ایجاد کنید. با این کار آن فایل، پوشه یا برنامه قابل اجرا دفعه بعد در هنگام بالا آمدن سیستم‌عامل باز خواهد شد.

البته توجه داشته باشید که هر چه برنامه‌های بیشتری در هنگام بالا آمدن سیستم‌عامل قرار باشد شروع به کار کنند، زمان بالا آمدن سیستم‌عامل طولانی‌تر خواهد شد؛ بنابراین اگر نمی‌خواهید برنامه‌ای همزمان با بالا آمدن سیستم‌عامل شروع به کار کند، می‌توانید آغاز به کار برخی از این برنامه‌ها همزمان با بالا آمدن سیستم‌عامل را غیرفعال کنید.

مرحله اول: پوشه Startup ویندوز را باز کنید.

پوشه Startup یک پوشه سیستمی پنهان است که می‌توانید آن را در پنجره مرورگر فایل (البته اگر گزینه دیدن فایل‌های پنهان فعال باشد) باز کنید. این پوشه در مسیر %APPDATA%\Microsoft\Windows\Start Menu\Programs\Startup قرار دارد، با این حال نیازی به پیدا کردن آن از این مسیر و از طریق پنجره مرورگر فایل نیست. راه بسیار ساده‌ای برای دسترسی به این پوشه وجود دارد.

بسیاری از پوشه‌های سیستمی پنهان را می‌توان به صورت مستقیم و با استفاده از دستور shell باز کرد، البته در صورتی که نام پوشه‌ها را بدانید. می‌توانید دستور shell را از پنجره محاوره‌ای Run اجرا کنید.

همزمان کلید لوگوی ویندوز و کلید R را فشار دهید تا پنجره محاوره‌ای Run باز شود.

‌

عبارت shell:startup را تایپ کنید و سپس کلید اینتر را بزنید تا پوشه Startup باز شود. با این کار، پوشه Startup در یک پنجره مرورگر فایل باز خواهد شد. بگذارید پنجره باز شده، باز بماند. چون در مرحله بعد با آن کار داریم.

مرحله دوم: ایجاد میانبر در پوشه Startup

برای اینکه یک برنامه، فایل یا پوشه همزمان با بارگذاری ویندوز شروع به کار کند، کاری که باید انجام دهید این است که یک میانبر از آن در پوشه Startup ایجاد کنید. در اینجا ما قصد داریم برای برنامه Sizer یک میانبر ایجاد کنیم. شما این روش را برای هر برنامه دیگری می‌توانید به کار ببرید.

اول، برنامه، فایل یا پوشه‌ای که می‌خواهید میانبر آن را ایجاد کنید، مشخص و آن را بیابید. روش‌های مختلفی برای ایجاد میانبر در ویندوز وجود دارد، اما یک روش سریع این است که کلید راست ماوس را نگه دارید و فایلی که می‌خواهید میانبر آم را ایجاد کنید، درون پوشه Startup بکشید. هنگامی که کلید راست ماوس را رها کنید، یک منو با چند گزینه ظاهر می‌شود که شما باید روی گزینه Create shortcut here کلیک کنید.

این تمام کاری است که شما باید انجام دهید. سپس شما یک میانبر در پوشه Startup خواهید دید.

دفعه بعدی که ویندوز شما بالا می‌آید، برنامه‌ها، فایل‌ها یا پوشه‌های شما نیز همزمان با آن باز می‌شوند.

منبع: چطورپدیا

برنامه BitLocker ابزاری است که در ویندوز تعبیه شده و به شما اجازه می‌دهد کل یک درایو را در هارد خود رمزگذاری کنید و امنیت آن را افزایش دهید. روش راه‌اندازی آن از قرار زیر است:

زمانی که برنامه TrueCrypt به شکلی بحث‌برانگیز کنار رفت، به کاربران خود پیشنهاد دادند از TrueCrypt دست کشیده و به استفاده از BitLocker یا Veracrypt روی آورند. برنامه BitLocker به‌اندازه‌ی کافی در ویندوز بوده است که بتوان آن را برنامه‌ای پخته به‌حساب آورد و محصول رمزگذاری مناسبی است که حرفه‌ای‌های امنیت عموماً از آن تعریف کرده‌اند. در این مقاله قصد داریم درباره‌ی راه‌اندازی این ابزار بر روی رایانه‌ی شخصی صحبت کنیم.

نکته: برنامه‌های BitLocker Drive Encryption و BitLocker To Go، هر دو نیازمند نسخه‌ی Professional یا Enterprise از ویندوز 8 یا 10 یا نسخه‌ی نهایی ویندوز 7 هستند؛ اما از ویندوز 8?1 به بعد، ویژگی «Device Encryption» در نسخه‌های Home و Pro (که در ویندوز 10 هم موجود است) عملکردی مشابه دارد. اگر رایانه‌ی شما از Device Encryption پشتیبانی می‌کند، پیشنهاد ما استفاده از این ویژگی است. برنامه BitLocker برای کاربران نسخه‌ی Pro که نمی‌توانند از Device Encryption استفاده کنند و VeraCrypt برای افرادی که از نسخه‌ی Home ویندوز استفاده می‌کنند و Device Encryption در آن کار نمی‌کند.

کل یک درایو را رمزگذاری کنیم، یا یک فضای رمزگذاری شده بسازیم؟

در بسیاری از راهنماهای موجود، صحبت از خلق فضای BitLocker است که عملکردی شبیه یک فضای رمزگذاری ‌شده دارد که می‌توانید با محصولاتی نظیر TrueCrypt یا Veracrypt بسازید. کار BitLocker رمزگذاری یک درایو کامل است. این درایو می‌تواند درایو سیستم شما، یک درایو فیزیکی متفاوت، یا یک «درایو مجازی» (VHD) باشد که به‌عنوان یک فایل موجود بوده و روی ویندوز نصب می‌گردد. تفاوت موجود، بیشتر یک تفاوت معنایی به شمار می‌رود. در محصولات رمزگذاری دیگر، معمولاً یک محفظه‌ی رمزگذاری ‌شده می‌سازید و سپس هر وقت نیاز به استفاده از آن باشد، آن را به‌عنوان یک درایو بر روی ویندوز نصب می‌کنید. با استفاده از BitLocker، یک درایو مجازی می‌سازید و سپس آن را رمزگذاری می‌کنید.

روش رمزگذاری یک درایو به کمک BitLocker

برای استفاده از BitLocker برای یک درایو، فقط کافی است آن را فعال کرده و یک روش قفل‌گشایی مانند رمز عبور، PIN و غیره را انتخاب نمایید. پس ‌از آن چند گزینه‌ی دیگر را تعیین می‌کنید؛ اما قبل از همه‌ی این‌ها باید بدانید که استفاده از رمزگذاری کل دیسک توسط BitLocker روی یک درایو سیستم نیازمند رایانه‌ای است که ماژول امنیتی TPM را بر روی مادربرد خود داشته باشد. این تراشه کلیدهای رمزگذاری مورد استفاده در BitLocker را تولید و ذخیره می‌کند. اگر رایانه‌ی شما TPM ندارد، می‌توانید از Group Policy استفاده کنید تا بدون داشتن TPM، استفاده از BitLocker را فعال سازید. امنیت آن کمی پایین‌تر است؛ اما حداقل بهتر از آن است که هیچ‌گونه رمزگذاری وجود نداشته باشد.

می‌توانید بدون TPM و بدون اینکه لازم باشد تنظیمات Group Policy را فعال کنید، یک درایو غیرسیستمی یا درایو جداشدنی را رمزگذاری نمایید.

البته باید این را بدانید که دو نوع رمزگذاری درایو BitLocker وجود دارد که می‌توانید فعال کنید:

• رمزگذاری BitLocker Drive Encryption: گاهی آن را صرفاً BitLocker می‌نامند. این ویژگی «رمزگذاری یک دیسک کامل» است که کل یک درایو را رمزگذاری می‌کند. زمانی که رایانه‌ی شما بالا می‌آید، بارگذار بوت ویندوز با استفاده از System Reserved partition بارگذاری را انجام می‌دهد و از شما می‌خواهد به روشی که تعیین کرده‌اید، مثلاً رمز عبور، قفل را باز کنید. سپس BitLocker درایو را رمزگشایی کرده و ویندوز را بارگذاری می‌کند. به‌جز این مورد، رمزگذاری انجام ‌شده کاملاً شفاف است؛ یعنی فایل‌های شما همچون یک سیستم رمزگذاری ‌نشده نمایان می‌شوند، اما به شکلی رمزگذاری ‌شده روی دیسک ذخیره شده‌اند. همچنین می‌توانید درایوهای دیگری را به‌جز درایو سیستم رمزگذاری کنید.
• رمزگذاری BitLocker To Go: می‌توانید درایوهای اکسترنال، مثلاً درایوهای USB و هاردهای اکسترنال را با استفاده از BitLocker To Go رمزگذاری کنید. وقتی درایو را به رایانه متصل می‌کنید، از شما می‌خواهد به روشی که تعیین کرده‌اید قفل را باز کنید. اگر کسی رمز یا روش باز کردن قفل را بلد نباشد، نمی‌تواند به فایل‌های درایو دسترسی پیدا کند.

از ویندوز 7 تا 10 واقعاً نیازی نیست خودتان نگران انتخاب آن باشید. ویندوز این امور را پشت صحنه انجام خواهد داد و رابط کاربری مورد استفاده‌ی شما برای فعال‌سازی BitLocker تفاوت ظاهری نخواهد داشت. اگر روزی خواستید یک درایو رمزگذاری ‌شده را در ویندوز XP یا Vista قفل‌گشایی کنید، نام تجاری BitLocker to Go را مشاهده خواهید کرد. برای همین آن را مطرح کردیم که حداقل نام آن را قبلاً دیده باشید.

حالا که این مانع را از سر راه برداشتیم، در ادامه‌ی مطلب، روش کار آن را مرور خواهیم کرد.

گام اول: BitLocker را برای یک درایو فعال کنید

ساده‌ترین روش فعال‌سازی BitLocker برای یک درایو این است که در پنجره‌ی File Explorer روی آن درایو راست‌کلیک کنید و سپس فرمان «Turn on BitLocker» را انتخاب نمایید. اگر این گزینه را در منوی خود مشاهده نمی‌کنید، پس احتمالاً نسخه‌ی Pro یا Enterprise ویندوز را ندارید و باید به دنبال راه دیگری برای رمزگذاری باشید.

به همین راحتی است که می‌بینید. راهنمایی که ظاهر می‌شود، شما را در ارتباط با انتخاب گزینه‌های مختلف راهنمایی خواهد کرد و ما این گزینه‌ها را به بخش‌هایی که در ادامه خواهیم گفت، تقسیم کرده‌ایم.

گام دوم: یک روش رمزگشایی انتخاب کنید

در اولین صفحه‌ای که در راهنمای «BitLocker Drive Encryption» مشاهده خواهید کرد، می‌توانید روش رمزگشایی درایو خود را انتخاب نمایید. می‌توانید روش‌های گوناگونی را برای رمزگشایی درایو انتخاب کنید.

اگر با رایانه‌ای می‌خواهید درایو سیستم خود را رمزگذاری کنید که TPM ندارد، می‌توانید با استفاده از رمز عبور یا یک درایو USB که به‌عنوان کلید کار می‌کند، درایو را رمزگشایی کنید. روش رمزگشایی خود را انتخاب کرده و از توضیحات آن روش پیروی نمایید (رمز عبور وارد کنید یا درایو USB خود را متصل کنید).

اگر رایانه‌ی شما TPM را داشته باشد، گزینه‌های بیشتری برای رمزگشایی درایو سیستم خود مشاهده خواهید کرد. مثلاً می‌توانید گزینه‌ی رمزگشایی خودکار به هنگام بالا آمدن را پیکربندی کنید که در این روش، رایانه کلیدهای رمز را از TPM می‌گیرد و به‌صورت خودکار درایو را رمزگشایی می‌کند. همچنین می‌توانید به‌جای رمزعبور از یک پین استفاده کنید یا حتی به سراغ گزینه‌های بیومتریک نظیر اثرانگشت بروید.

اگر قصد دارید یک درایو غیرسیستمی یا درایو جداشدنی را رمزگذاری کنید، تنها دو گزینه پیش رو خواهید داشت، چه TPM داشته باشید چه نداشته باشید. می‌توانید با استفاده از یک رمز عبور یا کارت هوشمند (هردو) درایو را رمزگشایی کنید.

گام سوم: از کلید بازیابی خود پشتیبان بگیرید

ابزار BitLocker یک کلید بازیابی به شما می‌دهد تا اگر روزی کلید اصلی خود را گم کردید، بتوانید با استفاده از آن به فایل‌های رمزگذاری ‌شده‌ی خود دسترسی یابید؛ مثلاً اگر رمزعبور خود را فراموش کنید یا رایانه‌ای که TPM داشت، از بین برود و مجبور باشید از یک سیستم دیگر به آن درایو دسترسی پیدا کنید.

می‌توانید این کلید را در حساب کاربری خود در مایکروسافت، در یک درایو USB یا یک فایل ذخیره کنید یا حتی از آن پرینت بگیرید. این گزینه‌ها برای رمزگذاری درایو سیستمی و غیرسیستمی یکسان هستند.

اگر از کلید بازیابی خود در حساب کاربری مایکروسافت نسخه‌ی پشتیبان تهیه کنید، می‌توانید بعداً از آدرسhttps://onedrive.live.com/recoverykey به آن کلید دسترسی داشته باشید. اگر از روش بازیابی دیگری استفاده نمایید، دقت کنید که باید این کلید را ایمن نگاه دارید. اگر کسی به آن دسترسی پیدا کند، می‌تواند درایو شما را رمزگشایی کرده و رمزگذاری آن را دور بزند.

همچنین اگر بخواهید می‌توانید به چندین روش از کلید بازیابی خود پشتیبان تهیه کنید. کافی است هر گزینه‌ای را که دوست دارید، به‌نوبت بر روی آن کلیک کنید و سپس توضیحات آن را انجام دهید. وقتی کارتان با ذخیره‌سازی کلید بازیابی تمام شد، بر روی «Next» کلیک کنید تا به مرحله‌ی بعد بروید.

نکته: اگر می‌خواهید یک USB یا درایو جداشدنی را رمزگذاری کنید، دیگر گزینه‌ی ذخیره‌ی کلید بازیابی در درایو USB را نخواهید داشت. می‌توانید هرکدام از سه گزینه‌ی دیگر را استفاده کنید.

گام چهارم: درایو را رمزگذاری و رمزگشایی کنید

ابزار BitLocker به‌صورت خودکار فایل‌های جدیدی را که اضافه می‌کنید، رمزگذاری خواهد کرد؛ اما شما باید تصمیم بگیرید چه اتفاقی برای فایل‌هایی که اکنون در درایو شما هستند، بیافتد. می‌توانید کل درایو، حتی فضای خالی یا فقط فایل‌های دیسک مورد استفاده را رمزگذاری کنید تا سرعت فرایند را بالا ببرید. این گزینه‌ها نیز برای رمزگذاری درایو سیستمی و غیرسیستمی یکسان هستند.

اگر می‌خواهید BitLocker را بر روی یک رایانه‌ی جدید راه‌اندازی کنید، برای افزایش سرعت، فقط فضای دیسک مورد استفاده را رمزگذاری کنید. اگر قصد دارید BitLocker را روی رایانه‌ای فعال کنید که چند وقتی مورد استفاده‌ی شما بوده است، باید کل درایو را رمزگذاری کنید تا مطمئن شوید هیچ‌کس نمی‌تواند فایل‌های حذف ‌شده را بازیابی کند.

پس ‌از آنکه انتخاب خود را انجام دادید، روی دکمه‌ی «Next» کلیک کنید.

گام پنجم: یک حالت رمزگذاری انتخاب کنید (فقط در ویندوز 10)

اگر ویندوز 10 دارید، یک صفحه‌ی دیگر نیز مشاهده خواهید کرد که به شما اجازه می‌دهد یک روش رمزگذاری انتخاب کنید. اگر ویندوز 7 یا 8 دارید، گام ششم را بخوانید.

ویندوز 10 یک روش رمزگذاری جدید را به نام XTS-AES معرفی کرد. این روش، یکپارچگی و عملکرد بهتری نسبت به AES مورد استفاده در ویندوز 7 و 8 ارائه می‌دهد. اگر مطمئن هستید درایوی که رمزگذاری می‌کنید، قرار است تنها در رایانه‌های دارای ویندوز 10 مورد استفاده قرار گیرد، گزینه‌ی «حالت رمزگذاری جدید» (New encryption mode) را انتخاب کنید. اگر فکر می‌کنید ممکن است بخواهید این درایو را در آینده در یکی از نسخه‌های قدیمی ویندوز استفاده کنید، به‌ویژه اگر درایو جداشدنی باشد، گزینه‌ی «حالت سازگار» (Compatible mode) را انتخاب نمایید.

هر گزینه‌ای که انتخاب کنید، باز هم می‌گویم این گزینه‌ها برای درایوهای سیستمی و غیرسیستمی یکسان است، کارتان که تمام شد روی «Next» کلیک کرده و در صفحه‌ی بعدی روی دکمه‌ی «Start Encrypting» بزنید.

گام ششم: پایان عملیات

فرایند رمزگذاری ممکن است چیزی بین چند ثانیه تا چند دقیقه یا حتی بیشتر زمان ببرد که به ابعاد درایو، مقدار داده‌ای که رمزگذاری می‌شود و اینکه بخواهید فضای خالی را رمزگذاری کنید یا خیر بستگی دارد.

اگر درایو سیستم خود را رمزگذاری می‌کنید، از شما خواسته می‌شود یک بررسی سیستمی با BitLocker را اجرا کرده و سیستم خود را ریست کنید. فراموش نکنید که این گزینه انتخاب شود و سپس روی «Continue» کلیک کنید، پس ‌از آن هر موقع از شما خواسته شد، رایانه را ریست کنید. بعد از آنکه رایانه برای اولین بار، دوباره بالا بیاید، ویندوز درایو را رمزگذاری می‌کند.

اگر قصد دارید یک درایو غیرسیستمی یا یک درایو جداشدنی را رمزگذاری کنید، نیازی به ریست کردن ویندوز نیست و رمزگذاری بلافاصله آغاز خواهد شد.

فرقی ندارد کدام نوع درایو را رمزگذاری می‌کنید. می‌توانید آیکون BitLocker Drive Encryption را روی system tray ببینید تا پیشرفت آن را ملاحظه کنید. همچنین، در حالیکه درایوها رمزگذاری می‌شوند نیز می‌توانید همچنان از رایانه‌ی خود استفاده کنید؛ فقط کمی کندتر عمل خواهد کرد.

رمزگشایی درایو

اگر سیستم شما رمزگذاری شده باشد، رمزگشایی آن به روش انتخابی شما بستگی دارد و اینکه رایانه‌ی شما TPM داشته باشد یا خیر. اگر TPM داشته باشید و رمزگشایی خودکار را انتخاب کرده باشید، هیچ تفاوتی احساس نخواهید کرد، سیستم راه‌اندازی شده و مثل همیشه ویندوز مستقیم بالا می‌آید. اگر از روش رمزگشایی دیگری استفاده کرده باشید، ویندوز از شما می‌پرسد که به آن روش درایو را رمزگشایی کنید؛ مثلاً رمز عبور خود را بنویسید، درایو USB را وصل کنید یا هر روش دیگری.

اگر روش رمزگشایی خود را گم (یا فراموش) کرده‌اید، Escape را روی پنجره‌ی روی صفحه بزنید تا بتوانید کلید بازیابی خود را وارد کنید.

اگر درایو غیرسیستمی یا جداشدنی را رمزگذاری کرده باشید، اولین باری که پس از بالا آمدن ویندوز یا اتصال درایو جداشدنی به رایانه بخواهید به فایل خود دسترسی پیدا کنید، ویندوز از شما می‌خواهد درایو خود را رمزگشایی کنید. رمز عبور را بنویسید یا کارت هوشمند خود را وارد کنید و پس‌ازآن قفل درایو باز می‌شود و می‌توانید از آن استفاده کنید.

در File Explorer، آیکون درایوهای رمزگذاری ‌شده یک قفل طلایی خواهند داشت (عکس چپ). زمانی که درایو را رمزگشایی کنید، این قفل خاکستری‌رنگ و باز خواهد بود (عکس راست).

در پنجره‌ی کنترل پنل BitLocker می‌توانید درایو قفل‌ شده را مدیریت کنید؛ رمز عبور آن را عوض کنید، BitLocker را خاموش نمایید، از کلید بازیابی خود پشتیبان بگیرید یا کارهای دیگری انجام دهید. بر روی هرکدام از درایوهای رمزگذاری ‌شده‌ای که می‌خواهید کلیک کرده و سپس «Manage BitLocker» را انتخاب نمایید تا مستقیم به آن صفحه بروید.

برنامه BitLocker مثل دیگر روش‌های رمزگذاری، کمی سرعت رایانه را پایین خواهد آورد. در صفحه‌ی پرسش‌های متداول BitLocker در سایت رسمی مایکروسافت نوشته شده است که «عموماً یک درصد تک‌رقمی عملکرد را کند خواهد کرد». اگر به دلیل داشتن داده‌های حساس، مثلاً یک لپ‌تاپ پر از اسناد کسب‌وکار، رمزگذاری برایتان اهمیت دارد، پس داشتن امنیت بیشتر کاملاً ارزش کاهش اندک در عملکرد را خواهد داشت.

منبع: چطورپدیا

تا اینجا با دقت فراوان قطعاتی را انتخاب کرده و رایانه‌ای را سر هم کرده‌اید، اما این کامپیوتر در عمل هنوز کاری انجام نمی‌دهد. قبل از آنکه با عجله شروع به نصب سیستم‌عامل کنیم، باید نگاهی کوتاه به بایاس بیاندازیم و آن را برای سیستم‌عامل خود آماده کنیم.

بایاس چیست؟

«بایاس» (BIOS) مخفف «سامانه‌ی ورودی-خروجی پایه»، یک برنامه‌ی کوچک است که بر روی یک تراشه‌ی حافظه‌ی کوچک در مادربرد ذخیره شده است و قبل از راه‌اندازی سیستم‌عامل، بر روی رایانه اجرا شده و همه چیز را نصب می‌کند تا بتوانید تنظیمات اولیه را تغییر دهید. این همان چیزی است که به شما اجازه می‌دهد سیستم‌عامل جدیدی را از اول یا بر روی سیستم عامل قبلی نصب کنید، یا کارهای فنی دیگری نظیر اورکلاک پردازنده را انجام دهید. از نظر فنی، بیشتر مادربردهای جدید از جمله مادربردی که ما در حال استفاده از آن هستیم، محیط پیشرفته‌تری برای مرحله‌ی پیش از بوت شدن دارند که نامش رابط متحد توسعه‌پذیر سیستم‌عامل یا UEFI است. این رابط، هزاران ویژگی جدید و کاربردی برای پشتیبانی بهتر از سخت‌افزار مدرن در خود دارد. اما همه همچنان آن را «بایاس» می‌نامند، زیرا اساساً همان کارها را انجام می‌دهد.

ورود به بایاس

 اگر هیچ سیستم‌عاملی روی حافظه‌ی رایانه نصب نشده باشد، پس احتمالاً با روشن کردن آن، بلافاصله برنامه‌ی UEFI یا بایاس بالا خواهد آمد. اگر چنین نشد، نگاهی به صفحه‌ی اسپلش (بر روی لوگو یا متن مادربرد) بیاندازید، روش اجرا کردن آن را توضیح داده است.

معمولاً این کار با فشردن سریع دکمه‌های F1، F2، F11، F12، Delete یا کلیدهای ثانویه‌ی دیگر بر روی صفحه‌کلید به هنگام بالا آمدن رایانه انجام می‌شود. در صفحه‌کلید Gigabyte که ما استفاده می‌کنیم، دستور آن «Delete» است که در قسمت چپ، پایین صفحه‌نمایشی قرار گرفته است و شما در تصویر بالا ملاحظه می‌کنید. اگر در تلاش اول موفق نشید، رایانه را خاموش و یک بار دیگر امتحان کنید.

وقتی وارد قسمت بایاس شدید، چند مورد است که باید انجام دهید.

گام اول: بایاس یا UEFI خود را به روزرسانی کنید. (اختیاری)

 این احتمال وجود دارد که مادربرد شما به آخرین نسخه‌ی UEFI مجهز نباشد. به‌روزرسانی آن کمک می‌کند تا از ویژگی‌های جدید پشتیبانی کرده و باگ‌ها و راه‌های نفوذ امنیتی را بندد و عموماً فضا را کمی تر و تمیز جلوه دهد. از آنجایی که UEFI پیش از راه‌اندازی کامل سیستم‌عامل اجرا می‌شود، نمی‌تواند از طریق اینترنت به صورت خودکار به‌روزرسانی شود و باید این کار را به صورت دستی انجام دهید.

توجه کنید که عموماً به آخرین نسخه‌ی سفت‌افزار مادربرد نیازی ندارید، مگر اینکه به مشکل ناسازگاری خاصی با سخت‌افزار یا ویژگی‌های جدید برخورد کنید. مثلاً اگر از جدیدترین نسل مادربرد و نسل فعلی CPU که اتفاقاً سوکت مشابهی نیز دارند، استفاده می‌کنید، شاید لازم باشد برای آنکه CPU درست کار کند، آن را به‌روزرسانی کنید. همچنین گاهی برای آپدیت‌های امنیتی یا باگ‌های خاص و ویژه، توصیه می‌شود به‌روزرسانی را انجام دهید.

کافی است شماره‌ی مدل مادربرد را در گوگل جستجو کنید و عبارت «BIOS update» را در کنارش بنویسید تا آخرین نسخه از UEFI/BIOS را پیدا کنید. اگر مدل مادربرد خود را نمی‌دانید، کادر کنار یا یکی از منوهای UEFI را بررسی کنید. در صفحه‌ی محصول تولید کننده، فهرستی از آپدیت‌ها را معمولاً تحت عنوان «Support» پیدا خواهید کرد. اگر UEFI شما به آخرین نسخه مجهز نیست، آن را دانلود کنید.

البته این فرایند برای هر تولید کننده کمی متفاوت خواهد بود، اما تقریباً همه‌ی آنها روشی برای به‌روزرسانی برنامه‌ی UEFI بدون وجود سیستم‌عامل نصب‌ شده بر روی رایانه ارائه می‌دهند. برای مادربردGigabyte  که ما استفاده می‌کنیم، فرایند به‌روز‌رسانی شامل مراحل زیر بود:

• فایل به‌روز ‌شده‌ UEFI را از سایت Gigabyte را با کمک یک رایانه‌ی فعال دیگر دانلود کنید.
• فایل را روی یک حافظه‌ی USB منتقل نمایید.
• درایو USB را به رایانه‌ی جدید متصل نمایید،UEFI را اجرا کنید و F8 را فشار دهید.
• توضیحات صفحه‌نمایش را دنبال کنید تا جدیدترین نسخه‌ی UEFI نصب گردد.
• کامپیوتر را مجدداً راه‌اندازی کنید.

مادربرد و بایاس یا UEFI شما نیز همین مراحل کلی را خواهند داشت، اما شاید دقیقاً به این صورت نباشد. معمولاً با یک جستجوی سریع در گوگل می‌توانید مراحل به‌روز‌رسانی مربوط به کامپیوتر خود را پیدا کنید. اگر به هر دلیلی موفق نشدید آن را راه‌اندازی کنید، نگران نباشید، تولیدکنندگان مادربرد مدام در حال ارائه‌ی برنامه‌هایی هستند که می‌توانند بعد از نصب و اجرای ویندوز نیز بایاس یا UEFI را به‌روزرسانی کنند.

گام دوم: درایوهای حافظه‌ی خود را بررسی کنید

 در این مرحله، ببینید آیا مادربرد شما می‌تواند درایوهای حافظه را شناسایی کنند یا خیر. اگر نمی‌توانند، ابزار نصب ویندوزی که در مقاله‌ی بعدی استفاده خواهید کرد، چیزی نخواهند داشت تا ویندوز را بر روی آن نصب کنند. متأسفانه توضیحاتی که اینجا ارائه می‌شود کمی مبهم خواهند بود، زیرا برنامه‌ی UEFI هر شرکت به شکلی متفاوت طرح‌بندی شده است. همه‌ی تلاش ما این است که صفحه‌ای را پیدا کنیم که درایوهای حافظه در آن مدیریت می‌شود. در مادربرد Gigabyte  که ما استفاده می‌کنیم، این صفحه زیر برگه‌ی «BIOS» قرار گرفته است زیرا همانطور که می‌بینید، UEFI جدید همه‌ی تنظیمات قدیمی «BIOS» را در خود دارد.

ما «Boot Option #1» را انتخاب کرده‌ایم که اولین چیزی است که بایاس سعی در بوت‌کردن آن را دارد. اگر موفق نشود، به سراغ گزینه‌ی دوم خواهد رفت. در فهرستی که در اختیار شماست، درایو حالت جامد Corsair که در مقاله‌ی قبلی نصب کردیم را می‌بینید. اگر با استفاده از درایو DVD در حال نصب سیستم‌عامل هستید، مطمئن شوید که درایو DVD نیز در اینجا قابل رویت باشد. گاهی به دلیل ارتباطات آنها با مادربرد، هر دو برچسب «SATA» دارند.

اگر درایو یا درایوهای خود را نمی‌بینید، کابل‌های برق و داده‌ی SATA را در کیس بررسی کنید. اگر مطمئن بودید که متصل هستند و همچنان نتوانستید درایوها را در بایاس ببینید، احتمالاً باید آنها را تعویض کنید.

گام سوم: رسیدگی به موارد دیگر

 موارد جالب فراوان دیگری نیز وجود دارد که در قسمت UEFI یا بایاس رایانه‌ی خود می‌توانید انجام دهید. اما هیچ کدام از این موارد برای راه‌اندازی و اجرای سیستم‌عامل واقعاً مورد نیاز نیستند. راحت باشید و سری به گزینه‌های دیگر آن بزنید. بیشتر این گزینه‌ها توضیحات واضحات هستند، مثلاً بالا بردن قدرت رایانه به هنگام لمس ماوس یا صفحه‌کلید. اگر قسمتی را دیدید که کارکرد آن را نمی‌دانستید، قبل از آنکه به آن دست بزنید، کارکرد آن قسمت را در گوگل جستجو کنید.

چند نمونه از گزینه‌های جالب بایاس و UEFI که توصیه می‌کنیم تا جایی که راحت هستید، بررسی کنید از این قرار هستند:

• Intel XMP را فعال کنید تا RAM رایانه به سرعتی که در تبلیغات آن گفته شده است، اجرا شود.
• برای استفاده از دستگاه‌های مجازی، Intel VT-x را در سخت‌افزار بایاس یا UEFI رایانه‌ی خود فعال کنید.
• با تعیین رمز برای بایاس یا UEFI، رایانه‌ی خود را ایمن کنید.

وقتی کارتان با بایاس و UEFI به پایان رسید، برای نصب ویندوز به سراغ بخش بعدی بعدی بروید. دقت کنید که اگر دیسک نصب یا USB در اختیار ندارید، باید یک رایانه‌ی فعال دیگر با دسترسی به اینترنت در کنار خود داشته باشید.

یا اگر دوست داشتید مستقیم به بخش دیگری از این راهنما بروید، همه‌ی پیوندها را در زیر ملاحظه می‌کنید:

• ساخت یک کامپیوتر جدید، بخش اول: انتخاب سخت‌افزار
• ساخت یک کامپیوتر جدید، بخش دوم: مونتاژ کردن
• ساخت یک کامپیوتر جدید، بخش سوم: آماده‌سازی بایاس
• ساخت یک کامپیوتر جدید، بخش چهارم: نصب ویندوز و بارگذاری درایورها
• ساخت یک کامپیوتر جدید، بخش پنجم: محافظت از کامپیوتر جدید

منبع: چطورپدیا

انتقال فایل‌ها از دستگاه اندروید به ویندوز مایکروسافت یا مک (و بالعکس) کار سختی نبوده و وابسته به هیچ یک از سرویس‌های ابری نیست.

گوشی هوشمند یک کامپیوتر قدرتمند در جیب شما است و با گوشی‌های اندروید، در واقع بخش عظیمی از کامپیوترهای غول‌پیکر را در جیب خود دارید و هر زمان هم که خواستید می‌توانید فایل‌ها را به‌راحتی، تنها با کشیدن و رها کردن، به سیستم ویندوز یا Mac انتقال دهید.

بر خلاف اپل، دستگاه‌های اندرویدی به شما اجازه می‌دهند که از طریق یک کامپیوتر بدون نیاز به هیچ‌گونه تنظیمات و یا روش‌های پیچیده، به فایل‌های گوشی خود دسترسی داشته باشید. در حقیقت، ورود یا خروج فایل‌ها در یک دستگاه اندرویدی بسیار متفاوت از اتصال هارددیسک خارجی به کامپیوتر است.

تمام چیزی که شما نیاز دارید موبایل، کامپیوتر و یک کابل برای اتصال آن‌ها است- با Micro-USB یا USB-C در طرف تلفن و USB-A یا USB-C در طرف کامپیوتر،-بسته به ویژگی‌های دستگاه شما؛ اغلب گوشی‌های Android بسیار پیشرفته از USB-C استفاده می‌کنند، این در حالی است که بسیاری از دستگاه‌های پیش از سال 2016 و بسیاری از گوشی‌های با سطح بودجه متوسط از micro-USB استفاده می‌کنند. در عین حال، USB-A یک پورت اتصال سنتی است که برای اتصال دستگاه‌های مختلف به کامپیوترها مورد استفاده قرار می‌گیرد، در حالی که برخی از مدل‌های جدیدتر مانند MacBook جدید اپل دارای USB-C است. البته به احتمال زیاد همان کابلی که گوشی شما را شارژر می‌کند، برای اتصال به کامپیوتر نیز کارساز خواهد بود.

ما در اینجا مراحل اتصال گوشی به ویندوز و MAC را به شما نشان خواهیم داد و شما بسته به اینکه سیستم ویندوز دارید یا MAC، می‌توانید از این مراحل استفاده کنید:

انتقال فایل‌های Android به رایانه‌های ویندوز

با ویندوز همه چیز ساده است. فقط گوشی خود را به هر پورت USB آزاد بر روی کامپیوتر وصل کنید، سپس صفحه تلفن خود را روشن کنید و قفل دستگاه را باز کنید.

انگشت خود را از بالای صفحه نمایش گوشی به پایین بکشید، باید یک اعلان در مورد اتصال USB فعلی مشاهده کنید. در حالت پیش‌فرض، احتمالاً به شما خواهد گفت که گوشی شما فقط برای شارژ متصل است.

بر روی اعلان ضربه بزنید و در منوی ظاهر شده «Transfer files» یا «File transfer» را انتخاب کنید. اگر می‌خواهید فقط فایل‌های چندرسانه‌ای را انتقال دهید، می‌توانید از گزینه «Transfer photos» که گاهی اوقات به‌عنوان «PTP» نامیده می‌شود، استفاده کنید که در این صورت، تلفن شما مانند یک دوربین دیجیتال به سیستم وصل می‌شود. هنگامی‌که انتخاب خود را انجام دادید، به صفحه دسکتاپ خود بروید و پنجره‌ی File Explorer را از طریق یکی از روش‌های زیر باز کنید:

• بر روی آیکون File Explorer در نوار وظیفه کلیک کنید.
• منوی Start را باز کنید و بر روی Computer کلیک کنید.
• بر روی آیکون Computer یا My Computer در دسکتاپ کلیک کنید.

در پنجره باز شده به دنبال آیکونی باشید که نشانگر گوشی شما در قسمت دستگاه‌های قابل‌حمل و درایوها است. روی آن آیکون دو بار کلیک کنید، پنجره باز شده تمام محتویات و فایل‌های داخل گوشی Android شما را نمایش خواهد داد. اکنون می‌توانید تمام فایل‌ها و پوشه‌ها را بررسی کنید، فایل‌های خود یا هر گونه اطلاعاتی را که می‌خواهید دست‌کاری کنید را برای انتقال بین گوشی و رایانه، بکشید و رها کنید.

انتقال فایل‌های Android به رایانه‌های MAC

فرآیند انتقال فایل‌های Android کمی برای شما پیچیده‌تر است؛ اما نترسید، چون آنقدرها هم پیچیده نیست.

تفاوت اصلی این است که قبل از انجام کارها، باید یک برنامه رسمی گوگل به نام Android File Transfer را دانلود و نصب کنید. برای استفاده از این برنامه، مک شما باید سیستم‌عامل OS X 10,5 یا بالاتر را داشته باشد و دستگاه Android شما باید اندروید 3?0 یا بالاتر داشته باشد، که تقریباً هر دستگاه اندرویدی که تولید شده، این نسخه را دارد.

هنگامی‌که پشت سیستم مک خود قرار دارد، فقط کافی است گوشی را به کامپیوتر متصل کنید، صفحه گوشی خود را روشن کرده و قفل دستگاه را باز کنید و سپس به دنبال همان اعلان USB که در بالا به آن اشاره شد، باشید.

بر روی اعلان ضربه بزنید و در منوی ظاهر شده «Transfer files» یا «File transfer» را انتخاب کنید. برنامه انتقال فایل Android باید پس از آن به طور خودکار بر روی مک شما باز شود و شما باید بتوانید فایل‌های گوشی خود را ببینید و انتقال فایل‌ها را به سیستم خود انجام دهید.

اگر برنامه رسمی Android File Transfer برای شما به‌درستی کار نکرد، می‌توانید از favorably reviewed و Commander One Pro استفاده کنید؛ که نسخه آزمایشی آن 15 روز رایگان بوده و بعد می‌توانید ماهانه با هزینه 30 دلار تمدید نمایید.

منبع:چطورپدیا

از زمان انتشار ویندوز XP تاکنون، ویندوز برای قالب‌ها، که به‌عنوان «جلوه‌های بصری» (visual styles) نیز شناخته می‌شوند، پشتیبانی داشته است. سیستم‌عامل ویندوز به‌صورت پیش‌فرض فقط قالب‌های مورد تأیید مایکرسافت را بارگذاری می‌کند اما می‌توانید این محدودیت را دور بزنید. قالب‌های جدیدی که نصب می‌کنید، قالب‌های استاندارد ویندوز شما نیستند و نوار عنوان، کلیدها و دیگر عناصر بصری را ازنظر ظاهری تغییر می‌دهند.

ویندوز 10: نرم‌افزار زیباسازی محیط ویندوز WindowBlinds را نصب کنید

استفاده از قالب‌های جدید را همچنان می‌توانید به روش قدیمی مورد استفاده در ویندوز 7 انجام دهید. برای این کار به توضیحاتی که در قسمت بعدی داده‌ایم، مراجعه نمایید. اما روش قدیمی آن‌چنان در ویندوز 10 ساده نخواهد بود. نرم‌افزار UxStype ابزاری است که فایل‌های سیستمی را جهت نصب قالب‌های جدید تغییر می‌دهد. ما این ابزار را برای ویندوز 7 توصیه می‌کنیم اما در نسخه‌های مدرن ویندوز 10 کار نمی‌کند. درست است که می‌توانید مستقیماً فایل uxtheme.dll را ویرایش کنید، اما هر بار که ویندوز 10 خود را به‌روزرسانی کند، این تغییر را نیز اصلاح می‌نماید و از آنجایی‌که انجام آن بسیار دشوار است، بیشتر قالب‌های ساخت کاربران به‌احتمال ‌زیاد در نسخه‌های به‌روزرسانی ویندوز 10 پشتیبانی نمی‌شوند.

اما هنوز راه‌حل‌هایی وجود دارد. اگر می‌خواهید برای دسکتاپ ویندوز 10 خود، قالب نصب کنید، توصیه‌ی ما نصب نرم‌افزار WindowBlinds از شرکت Stardock است. این برنامه هنوز کاملاً توسط ویندوز 10 پشتیبانی می‌شود و نیازی به هک کردن فایل‌های سیستمی نیست. اگر می‌خواهید از نسخه‌های کرک شده‌ی آن‌که در سایت‌های ایرانی موجود است، استفاده کنید. شما می‌توانید در حدود 100 هزار تومان برای خرید آن از منبع اصلی هزینه کنید، اما از دردسرهای زیادی پیش‌گیری خواهید کرد. نسخه‌ی آزمایشی 30 ‌روزی آن نیز موجود است.

این نرم‌افزار قالب‌های ویندوز سفارشی زیبا و جذابی نیز ارائه می‌دهد. برای انتخاب یک قالب، کافی است در پنجره‌ی WindowBlinds روی آن کلیک کرده و سپس «Apply style to desktop» را بزنید. بلافاصله تغییرات اعمال خواهد شد. اما شاید گاهی لازم باشد برنامه‌هایی نظیر گوگل کروم را ببندید و دوباره باز کنید تا تغییرات کامل اعمال شوند.

برنامه WindowBlinds نصب قالب‌های سفارشی را نیز آسان کرده است. برای قالب‌ها می‌توانید از فرمت‌های مخصوص WindowBlinds استفاده کنید یا می‌توانید در سایت WinCustomize.org قالب‌های بیشتری برای خود پیدا کنید. مثلاً می‌توانید یک قالب Dark Mode بیابید که برخلاف حالت Dark Mode که روی خود ویندوز 10 نصب است، File Explorer و دیگر برنامه‌ها را نیز ازنظر ظاهر تغییر می‌دهد.

ویندوز 7: فایل‌های سیستم خود را به UxStyle وصل کنید

ویندوز پیش از آنکه قالب‌ها را بارگذاری کند، بررسی می‌کند تا مطمئن شود امضای ویندوز را داشته باشند. اگر چنین نباشد، به‌هیچ‌وجه آن‌ها را بارگذاری نخواهد کرد. برای استفاده از قالب‌های جدید باید فایل‌های سیستم ویندوز، به‌ویژه فایل uxtheme.dll را اصلاح کنید و این بازرسی را غیرفعال نمایید. قبلاً انجام این کار نیازمند ریست کردن رایانه و رفتن به حالت Safe Mode و جایگذاری فایل‌های سیستم به‌صورت دستی بود. حالا راه‌های آسان‌تری برای انجام این کار وجود دارد.

ابزار UxStyle راه‌حلی ایده‌آل و رایگان برای کاربران ویندوز 7 است، اگرچه دیگر برای ویندوز 10 کاربرد ندارد. این ابزار کاملاً بر بستر حافظه اجرا می‌شود و بدون اصلاح کردن فایل‌های سیستمی، بازرسی را غیرفعال می‌کند. این روش، آسان‌ترین و ایمن‌ترین روش است تا بتوان قالب‌های فرعی را بدون استفاده از WindowBlinds بر روی ویندوز اِعمال کرد. اگر دوست داشته باشید می‌توانید یک نسخه از WindowBlinds را نیز روی ویندوز 7 نصب کنید.

برای استفاده از UxStyle، آن را دانلود کرده و فایل زیپ را استخراج نمایید. سپس اگر از نسخه‌ی 64 بیت ویندوز استفاده می‌کنید، x64 installer را اجرا نمایید. بعد از نصب، فرایند جدیدی به نام «UnsignedThemesSvc.exe» در پس‌زمینه اجرا خواهد شد. رایانه را مجدداً راه‌انداز «Reset» کنید و پس از آن قادر خواهید بود قالب‌های بدون امضا را نصب نمایید.

پیدا کردن جلوه‌های بصری در اینترنت

جلوه‌های بصری سفارشی برای ویندوز را از وب‌سایت‌های گوناگونی می‌توانید پیدا کنید. یکی از بهترین سایت‌ها برای جستجو به دنبال جلوه‌های بصری، DeviantArt است. مثلاً برای یافتن قالب مناسب در صفحه‌ «جلوه‌های بصری ویندوز7» (Windows 7 visual styles) را در سایت DeviantArt جستجو کنید.

دقت کنید که این فایل‌ها عموماً فایل‌های فشرده‌ی تایید نشده‌ای هستند که ممکن است تروجان یا پیوند به سایت‌های آلوده داشته باشند. محض احتیاط بیشتر، اگر شک دارید، از یک ویروس‌یاب استفاده کنید. همچنین مدنظر داشته باشید که نسخه‌های خاصی از ویندوز ممکن است از شما بخواهند آپدیت‌های مشخصی برای فایل‌های قالب داشته باشید. اطلاعات DeviantArt یا صفحات دیگر را دو بار بررسی کنید تا مطمئن شوید قالبی که می‌خواهید دانلود کنید با ساختار ویندوز شما سازگار باشد.

قالبی را که می‌خواهید، انتخاب و بر روی رایانه‌ی خود دانلود کنید. ما برای نشان دادن فرایند انجام این کار، از Maverick for Win7 theme استفاده می‌کنیم که تلاش دارد قالب قدیمی پیش‌فرض Ubuntu را به ویندوز 7 انتقال دهد.

قالب‌های بسیاری به فرمت .rar توزیع می‌شوند. اگر می‌خواهید این فایل‌ها را باز کنید، باید برنامه‌ی استخراج فایل فشرده، مثلاً برنامه‌ی Winrar داشته باشید.

روش نصب جلوه‌های بصری

قالب‌ها در فولدر زیر قرار گرفته‌اند.

هر قالب یک پوشه زیرمجموعه دارد. برای نصب قالب جدید، کافی است فایل‌های آن را درون پوشه Themes بریزید و با هشدار UAC موافقت کنید. فایل‌های .theme باید در ریشه‌ی پوشه قرار داشته باشند.

توجه نمایید که برخی قالب‌ها ممکن است ویژگی‌های دیگری نیز داشته باشند و پیش از آنکه کارکردهای مدنظر را اجرا کنند، لازم باشد توضیحات اضافی آن‌ها را انجام دهید. مثلاً قالب‌ها ممکن است شامل فونت و آیکون سفارشی باشند. صفحه‌ی دانلود قالب‌ها یا فایل README همراه با آن، معمولاً اطلاعاتی برای کامل کردن فرایند نصب ارائه می‌دهند.

اگر نیاز به نصب فونت دارید، کافی است فایل‌های فونتی که با پسوند .ttf در بسته‌ی دانلود شده قرار داده شده‌اند را در پوشه زیر بریزید:

بعد از نصب یک قالب، می‌توانید با کلیک بر روی فایل .theme آن، قالب ویندوز را به قالب جدید تغییر دهید. همچنین در فهرست قالب‌های ویندوز در کنترل پنل شخصی‌سازی دسکتاپ نیز می‌توانید آن را ببینید.

ازآنجایی‌که مایکروسافت رسماً از قالب‌های فرعی پشتیبانی نمی‌کند، احتمال دارد گاهی به هنگام استفاده از جلوه‌های بصری سفارشی با برنامه‌های فرعی، با پرش یا لبه‌های خش‌دار در صفحه مواجه شوید. کار زیادی نمی‌توانید برای برطرف کردن آن انجام دهید. توسعه‌دهندگان اغلب برای طراحی برنامه‌های خود، قالب‌های غیررسمی ویندوز را مدنظر قرار نمی‌دهند.

منبع: چطورپدیا

در اینجا مراحلی را برای شما توضیح می‌دهیم که باید برای تشخیص مشکلات شبکه انجام دهید. به این ترتیب، هنگامی که شما برای باز کردن مرورگر وب خود مجدداً با پیام «برقراری ارتباط، ممکن نیست» (Cannot Connect) مواجه شوید، می‌دانید که باید چه اقداماتی انجام دهید. مشابه با تمام عیب‌یابی‌ها، ما با موارد کلی شروع کرده و با محدود کردن دامنه اشکالات به طور مشخص، وارد جزئیات می‌شویم.

پس از انجام هر مرحله، به منظور بررسی و اطمینان از رفع مشکل، تلاش کنید تا به یک وب‌سایت متصل شوید. اگر باز هم موفق نشدید، به مراحل بعدی بروید.

1- ابتدا مطمئن شوید که مشکل از سمت شما است

گاهی اوقات، علیرغم آنچه که به نظر می‌رسد شبکه شما دچار مشکل شده، در واقع مشکل اصلی از وب‌سایتی است که قصد اتصال به آن را دارید. به عنوان مثال، اگر شما نمی‌توانید وارد توئیتر شوید، چند وب‌سایت دیگر را بررسی کرده تا اطمینان حاصل کنید که مشکل از وب‌سایت نیست. در عین حال می‌توانید از IsUp.me برای بررسی اینکه آیا وب‌سایت مورد نظر، تنها برای شما باز نمی‌شود یا برای دیگران هم همین حالت را دارد، استفاده کنید.

2- همه چیز را restart کرده و دستگاه‌های خود را چک کنید

نیازی نیست که فوراً نگران شوید، زیرا ممکن است مشکل شما به سادگی، با راه‌اندازی مجدد دستگاه، رفع شود. راه‌اندازی مجدد دستگاه، بسیاری از مشکلات را حل می‌کند، پس حتماً همین ابتدا، دستگاه‌های خود را Restart کنید. بدین منظور، هم کامپیوتر و هم «مسیریاب» (Router) و مودم خود را reboot کنید. برای اینکه حافظه کش مودم و مسیریابشما پاک شود، پس از 60 ثانیه مجدداً آنها را روشن کنید. به این ترتیب، با راه‌اندازی مجدد دستگاه‌های مذکور، مطمئن می‌شوید که مشکل شما موقتی نیست. خیلی بهتر است که همین ابتدا، قبل از اینکه نیم ساعت وقت صرف کنید، این امتحان را انجام دهید.

پس از راه‌اندازی مجدد دستگاه‌ها، اگر کامپیوتر یا گوشی تلفن همراه دیگری در اختیار دارید، سعی کنید با آنها آنلاین شوید. اگر متوجه شدید که با هیچ دستگاهی قادر به برقراری اتصال نیستید، به احتمال زیاد مشکلی در مورد تجهیزات یا «سرویس‌دهنده اینترنت» (ISP) شما وجود دارد. در صورتی که متوجه شدید تنها یک کامپیوتر نمی‌تواند آنلاین شود، به مشکل نزدیک‌تر شده‌اید و می‌توانید بر روی آن تمرکز داشته باشید. با اجرای یک آنتی‌ویروس بر روی دستگاه مذکور، اطمینان حاصل کنید که بدافزارها موجب قطع ارتباط شما نشده باشند. همچنین بررسی کنید که تنظیمات فایروال شما تغییر پیدا نکرده باشد. در نهایت، سعی کنید با استفاده از یک مرورگر متفاوت مطمئن شوید که مرورگر همیشگی شما آسیب ندیده باشد.

3- اتصالات فیزیکی را بررسی کنید

آیا پس از راه‌اندازی مجدد سیستم، مشکل شما همچنان وجود دارد؟ قبل از اینکه وارد تنظیمات و تست‌های مختلف شویم، مورد بعدی، بررسی و اطمینان از برقراری فیزیکی اتصالات است. اگر از یک کابل اترنت برای اتصال به مسیریاب خود استفاده می‌کنید، مطمئن شوید که از سوکت مربوطه جدا نشده باشد. اگر لپ‌تاپ شما یک سوئیچ برای روشن کردن مودم «بی‌سیم» (Wireless) خود دارد، بررسی کنید که در حالت خاموش قرار نداشته باشد.

پس از اطمینان از اتصال مناسب، تجهیزات خود را بررسی کنید. آیا LED مسیریاب و/یا مودم شما به شکل طبیعی و به رنگ سبز، چشمک می‌زند؟ اگر پس از راه‌اندازی مجدد سیستم، هیچ‌ یک از LED‌ها روشن نشد، ممکن است مودم/مسیریاب شما خراب شده باشد. در صورتی که رنگ LED قرمز بود و یا پاور LED دستگاه روشن بود، اما LED مربوط به اتصال شبکه روشن نبود، احتمالاً مشکل از ISP است.

4- ابزار عیب‌یابی شبکه را اجرا کنید

ویندوز دارای ابزار عیب‌یابی داخلی است که می‌تواند به طور خودکار برخی از مشکلات را تشخیص داده و حل کند. برای اجرای عیب‌یاب مربوط به مشکلات شبکه، بر روی آیکون شبکه در System Tray خود، راست کلیک کرده و Troubleshoot Problems را انتخاب کنید. پس از این کار، عیب‌یاب مذکور یا مشکل را حل می‌کند، یا آن را پیدا می‌کند ولی نمی‌تواند حل ‌کند یا اینکه اصلاً مشکلی را تشخیص نمی‌دهد. اگر توانست مشکلی را پیدا کرده و حل کند، دوباره تلاش کنید تا به شبکه متصل شوید. اگر یک خطای خاص یا نام مشکلی که ویندوز نمی‌تواند به صورت خودکار حل کند را دریافت کردید، آن را برای استفاده در مراحل بعدی یادداشت کنید.

5- بررسی کنید که آدرس IP شما، معتبر باشد

تا این مرحله، ما به این نتیجه رسیدیم که مشکل، موقتی نیست و سخت‌افزار ما درست کار می‌کند. از آنجایی که خود ویندوز نمی‌تواند مشکل را حل کند، ما باید دقیقاً نقطه بروز اشکال در اتصال را مشخص کنیم.

بهتر است مطمئن شوید که تنظیمات IP مشکلی نداشته و درست انتخاب شده باشد. بدین منظور در منوی Start، ابزار Network and Sharing Center را باز کنید. در سمت راست، جایی که Connections‌ را می‌بینید، روی نام Wi-Fi یا شبکه باسیم خود کلیک کنید. گزینه Properties را انتخاب کرده و بر روی internet Protocol Version 4، دابل کلیک کنید.

در صورتی که از IP استاتیک استفاده نمی‌کنید، اگر مفهوم IP استاتیک را نمی‌دانید، احتمالاً از آن استفاده نمی‌کنید)، بررسی کنید که گزینه‌های an IP address automatically Obtain و Obtain DNS server address automatically، تیک خورده باشند. این روند را برای internet Protocol Version 6 نیز تکرار کرده تا مطمئن شوید در آنجا هم، همه چیز در حالت اتوماتیک تنظیم شده باشد.

پس از این کار می‌توانیم مطمئن شویم که مسیریاب، یک آدرس IP معتبر به شما داده است. با تایپ دستور cmd در منوی Start، یک خط فرمان باز کنید. در خط فرمان، دستور ipconfig را تایپ کرده و به متن زیر Ethernet adapter (برای اتصالات باسیم) یا Wireless LAN Adapter (برای اتصالات بی‌سیم) دقت کنید.

اگر آدرس IPv4 با 169?x.x.x شروع شود، کامپیوتر شما، آدرس IP معتبری از مسیریاب دریافت نمی‌کند. تایپ دو دستور زیر ممکن است این مشکل را حل کند:

ipconfig /release

ipconfig /renew

در صورتی که بعد از تایپ دستورات بالا و ipconfig مجدد، هنوز آدرس مذکور به صورت 169?x.x.x بود، به این معنی است که دستگاه شما از مسیریاب IP دریافت نمی‌کند. کامپیوتر خود را با کابل اترنت، مستقیماً به مودم وصل کنید و بررسی کنید که آیا در این حالت می‌توانید آنلاین شوید یا خیر. در صورتی که آنلاین شدید، مشکل از مسیریاب شما است.

6- از دستور Ping استفاده کرده و مسیر آن را ردیابی کنید

اگر با اجرای ipconfig، مشاهده کردید که آدرس IP شما با هر چیزی غیر از169 شروع می‌شود، به این معنی است که شما یک آدرس IP معتبر از مسیریاب خود دریافت می‌کنید و مشکل بین مسیریاب شما و اینترنت اتفاق می‌افتد.

دستور زیر را برای پینگ سرورهای DNS گوگل، تایپ کرده و بررسی کنید که آیا می‌توانید آنلاین شوید یا خیر: شما می‌توانید 8?8?8?8 را با هر چیز دیگری مانند www.msn.com جایگزین کنید.

این دستور، چهار بسته اطلاعاتی را به گوگل ارسال خواهد کرد. اگر ارسال با موفقیت انجام نشود، علت آن به شما گفته می‌شود. برای کسب اطلاعات بیشتر، دستور زیر را برای ردیابی مسیر بین کامپیوتر خود و سرورهایDNS گوگل، تایپ کنید:

دستور فوق به شما امکان مشاهده مسیر عبور اطلاعات تا مقصد مورد نظر را به صورت گام به گام می‌دهد. نتیجه آن را ملاحظه کنید و در صورت عدم موفقیت، بررسی کنید که مشکل در کجا رخ داده است. اگر در همان اوایل مسیر، خطایی رخ دهد، احتمالاً اشکال مربوط به شبکه محلی است.

7- با سرویس دهنده اینترنت (ISP) خود تماس بگیرید

در صورتی که کلیه مراحل فوق با موفقیت انجام شده باشد، می‌توانیم مطمئن باشیم که تجهیزات ما کار می‌کنند و یک آدرس IP معتبر از مسیریاب دریافت کرده‌ایم. بنابراین مشکل در خارج از شبکه ما و به واسطه دستگاه‌های مختلف دیگری رخ داده است. در این حالت، بهترین گزینه این است که مطمئن شوید ISP شما دچار مشکل نشده باشد.

گوشی‌ هوشمند در اینجا مفید خواهد بود، زیرا می‌توانید نقشه قطعی اتصال (مانند DownDetector.com) مربوط به ارائه‌دهنده سرویس خود را پیدا کنید، یا اینکه توئیتر را بررسی کرده تا متوجه شوید آیا دیگران نیز در منطقه شما دچار مشکل مشابهی شده‌اند یا خیر. در صورتی که هیچ چیز غیرطبیعی را مشاهده نکردید، با ISP خود تماس بگیرید تا مطلع شوید آیا مشکل مشخصی در آنجا وجود دارد یا خیر. شاید مشکلات مربوط به خطوط ارتباط تلفنی، منطقه کوچکی را تحت تأثیر قرار داده باشد؛ ISP شما می‌تواند به راحتی این موضوع را تست و بررسی کند.

8- منتظر رفع اشکال بمانید

پس از آن که ISP خود را از این مسأله مطلع و تأکید کردید که مشکل مذکور تنها برای شما رخ نداده است، کار شما تمام شده و دیگر باید صبر کنید تا مشکل برطرف گردد. در بسیاری از مواقع، شما نمی‌توانید مشکلات مربوط به شبکه خود را حل کنید. زمانی که مهاجمین نیمی از شبکه اینترنت را مختل کردند، هیچ‌یک از مراحل فوق برای آنلاین شدن کاربران، کمکی نکرد. اگر ISP شما از مشکل آگاه باشد، احتمالاً در زمان کوتاهی آن را برطرف خواهد کرد. توجه داشته باشید، هنگامی که نمی‌توانید آنلاین شوید و در حال انتظار هستید، کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد.

9- ارتباط برقرار کنید

مراحل مذکور، تنها یک قالب کلی برای تشخیص مشکلات مربوط به شبکه بوده و ممکن است کمی متفاوت با تنظیمات و شرایط مشخص شما باشد. اقدامات زیادی وجود دارد که می‌توانید برای رفع اشکال اتصال به شبکه خود انجام دهید، اما به طور کلی، همانطور که در بالا ذکر شد، می‌توانید با راه‌اندازی مجدد تمام دستگاه‌ها، بررسی اینکه آیا دیگران نیز با مشکل شما مواجه شده‌اند یا خیر و اطمینان از صحت تنظیمات، مشکل اتصال به شبکه خود را رفع کنید. اگر همه این مراحل را انجام داده باشید، احتمالاً مشکل مربوط به ISP است.

اگر مشکل شبکه برطرف شده، اما هنوز اتصال بی‌سیم شما کند است، به بخش چگونه مشکل سرعت پایین Wi-Fi را حل کنیم، مراجعه کنید.

منبع: چطورپدیا